günlük tutmak

her sabah aynı güne kalkmak.

ne komik çocukmuşum doğrusu :)

hala yazıyorum günlüğüme bir şeyler ama inşallah kimse okumaz :(

şu ülkenin günlük tutma alışkanlığını bazı insanların orada burada o günlüğü okuması yüzünden yok oldu

artık anlık var

hiç tutamadığım birşeydir hevesle alırdım eskiden 1hafta falan yazardım onda da okurlarsa diye sade yaptıklarımı yazardım sonra da unutur giderdim :d

ilk 3 gün düzenli bir şekilde tutup 4. gün günlüğün varlığını unutmak.

bu konu evde ne zaman açılsa kız kardeşimle birlikte babama bakıp "bu evde günlük tutulmaz" deriz.

yazmaya ilk başladığımda 8 yaşımdaydım.cedric izledikten sonra defterimin son satırına "8 yaşındaysanız ve aşıksanız hayat çok güzel" yazıp alık alık yazdıklarımı okurdum.aradan 12 yıl geçti hala yazıyorum tek fark artık cedric yok ve hayat bok gibi

birinci sınıfa giderken ki yazdıklarımı geçenlerde oturup okumaya çalıştım. kargacık burgacık yazımla o yaşta bazı kişilere kin beslemişim bir de üstüne üstlük plan yapmışım kötü olmaları için, hı son olarak da kendimi prenses ilan etmişim, kendime aşık olmuşum günlükte:))

annemle babamın boşanmak üzere iken yaptığım en iyi şeydi tek dostumdu

ara ara içimdeki zehiri mürekkeple kağıda akıtırım. tam günlük sayılmaz ama ona en yakın şey sayılabilir. nitekim güzel şeydir. tavsiye ederim.

lisedeyken vardi ne zmn karsilassam en az 1 saat oturyom okumak icin

lise bire kadar tuttugum tutmaya çalıştıgim ama her defasinda kardesim tarafindan okunan bir gunlugum vardi canima tak edince biraktim bende

3-4 defa yazmaya çalıştım. 3-4 gün yazıp bıraktım...

biri okur diye tutmamak

"yazdım, yazmasam ağlayacaktım" diyor turgut uyar. bizse hem ağlar hem yazarız geçmiyor ama iyi geliyor. bitti şimdi günlüğüm yenisini alacağım. yutkunduklarım bitmedi.

"günlük tutmak mesele değil. ben unutmaktan korkuyorum. çok gencim farkındayım ama bir yanım yaşlı gibi."

yazmak, birinin onu okumasından korkmak külfetli geliyor. ben de video günlükleri tutuyorum en saçma sapan anlarda ansızın 2-3 dakikalık videolar çekiyorum sonra izliyorum onları. fazlasıyla gerçek. fazlasıyla samimi. snap atacağız diye gerim gerim gerilip samimiyetten uzak, 24 saat içinde kaybolacak (eğer kaydetmiyorsa bunu çekenler) videolardan daha büyük anılar kalacaktır geriye. naçizane tavsiyemdir herkese efendim.

depresyonumun ilk zamanlariydi. kendime bi yol bulmuştum. günlük yazarak rahatliyodum. her an yanımda tasiyodumki her şeyi yazayım. sonra o en acımasız şey oldu biri günlüğümü okuyup beni tehdit etti. beddua eden bir insan değilim. onu allaha havale ediyorum. zaten ondan sonra iflah olmadım. ne yazabildim ne de düzelebildim

kendinle dertleşmek gibi. kendi kendine yazıp kendi kendine teselli veriyosun

yıllar önce tutmaya çalıştığım 3 ay tuttuktan sonra öncekileri okuyup moralim bozuluyor diye tutmayı bıraktığım defter.

abim tutardı. ben 3. sınıftayken çok güzel bir defter almıştı ben de yazayım diye. tabi ben yazı yazmaktan pek haz etmediğim için haftalık veya aylık demek daha doğru. o defterde ilkokul hayatım var. ama saklıyorum iyice. biri okusa benim için hiç iyi olmaz eminim. daha sonra ara verdim. dört yıl önce tekrar başladım. o günlüğüm elimde şu an. eskileri okumak çok farklı şeyler hissettiriyor insana. i̇leriye dönük bir hatıra kalsın, geçmişimle konuşayım diyorsanız kesinlikle yazın derim. resmen dört yıl önceki ben şu anki halime nasihat ediyor.

ne zaman günlük tutsam hep annem okur....

bir zamanlar heves eder yazardım. birini platonigime sinirlenip yakmıştım. diğerini de annem yakalayınca çöpe yollamıştım. o günden beri korkudan günlük tutmuyorum. onun yerine deneme türü yazılar yazıyorum isim geçirmeden..

18 eylül itibari ile tutmayı hedefliyorum. yanında kimse olmayınca anlatacak deftere yazarsın daha iyi.

yeni başladım. güzel bir şey. gün içinde yaşadığım olaylardan ziyade gün içindeki hislerimi yazıyorum. belkide doğrusu budur bilemiyorum. benim için bir nevi terapi niteliğinde.

3 sene önce tutardım sonrasında bıraktım bir cümlem “kendimi nerede görüyorum 4 sene sonra bilmiyorum “ dedim vay be yeniden yazmaya başladım ve o zaman kim varsa yanımda şimdi yoklar

yeğenim doğduğunda onun için tutmaya başlamıştım. i̇lk kelimesini, ilk adımlarını, ilk lazımlığa oturmasını bile yazmışım. anneme çiçek koparıp getirmiş o çiçeği yapıştırmışım deftere "aneannene aldığın ilk çiçek" diye not düşmüşüm. yeğenim 7 yaşında. dün ablamla okuduk günlüğü. gözümüzden yaşlar aktı gülmekten. öyle hatırlamadığımız, cidden böyle bir şey yapmış mı? diye düşündüğümüz o kadar şey yazmışım ki :) yazarken bir söz vermişim bir de. "bu günlüğü sana 16 yaşına geldiğinde, yani benim yaşıma geldiğinde vereceğim" demişim. 16 yaşına kadar neler neler yazacağım daha :)

“ya birisi okursa” düşüncesiyle rahat rahat yapılamayacak eylemdir gözümde

uzun zamandır yazmıyorum günlüğüme. birinci sınıfa giderken ki günlüğüm bile duruyor. şu an elimde de 3 senelik günlüğüm var uzundur yazmıyorum. günlüğümü okuyunca vay be neler yaşamışım diyorum. en mutlu, en hüzünlü anılarımı yazmışım.

ortaokuldan beri tutuyorum (şuan üni 3) hatta ilk cilti kaybettim bile :( şimdiki günlüğümüde ara ara açıp okurum ağlayasım gelir geri kapatırım

bir günlüğümü yok ettim hala pişmanlığı içimde.

ben de tutardım 16 yaşımdayken. bir gün ben okuldayken çok bilmiş yengem almış, okumuş dalga geçmiş herkesin ortasında. ergen aklı, anneme babama neye kızsam yazardım olduğu gibi. annem duyunca çok üzülmüştü, ben gelince de çok bi şey demedi ama bi sıkıntın olursa anlat kızım dedi sadece. o kadar üzüldüm ki, o an ölsem de bugün olmamış olsa dedim. neyse işte, o günden beri yoktur günlüğüm. çok bunalırsam hayvanlarla, çiçeklerle, dolapla bile konuşurum. gerçekten yaparım bunları. ama yazmam, yazamam.

yazmayı öğrendiğimden beri yaptığımdır.hevesle başlamışım belli ki ama artık kendimi profesyonel olarak görüyorum :p

5 yaşında falanım yazmayı yeni öğrendiğim sıralar annem yıllar önce alıp kullanamadığı günlüğünü bana uzatıp "ben başlayamamıştım şimdi sen bununla bir adım at." demişti. o dönem cidden yazmışım bir gün kaybettim zannedip haftalarca yas tuttum ve geçtiğimiz aylarda annem dolabında çıkarıp günlüğümü bana uzattı. meğer dedemin vefatı yüzünden yazdıklarımı sürekli görüp kötü olmayayım diye saklamış, sanırım artık atlatabildiğime inanıyor.

sanırım aşık oldum günlük bey

8. sınıftan 9. sınıfa geçtiğim yaz tuttuğum bir günlüğü buldum. 9. sınıfta da devam ettirmişim ara ara. okudukça utandım, utandıkça güldüm. ben mutluyken ne kadar şımarıkmışım yahu. ergenliğime harika bir giriş yapmışım, yetmezmiş gibi bir de bunu belgelemişim. tamam günlük yazarsın da neden sayfalarca yaz aşkının adını yazar ki insan? i̇şsizmişim. allah'tan kimsenin bulamayacağı bir yere saklamışım yoksa ağır dalga konusu olurdum. allahım teşekkür ederim o zamanları bana her dakika hatırlatmadığın için. günlüğümün şerrinden sana sığınırım allahım.

girişimleri hep başarısız oldu. benlik iş değil kesinlikle. fazlasıyla unutkan olmama rağmen hemde. zaten utanmam gereken şeyler bir şekilde karşıma çıkıyor. aksi halde yüzümüz de gülmüyor.

en fazla 1 gün tutabildim o da günlüğü aldığım ilk gün. devamı gelmedi.

günlük değil de ara sıra yazdığım turkuaz kapaklı bir defterim var. hislerimi yazıyorum, kimselere anlatamadığım dertlerimi belki yazıya dökerim sanmıştım ama olmuyor sadece duygular dökülüyor kağıda olaylar değil

9 yaşındaki kuzenim günlük tutuyordu. ben de merak edip içindekileri okumaya başladım. cümlelerin birinde "bugün çok heyecanlıyım çünkü tepside et yiyeceğim" yazıyordu.

istikrarlı ilerlemiyor yazışım. özellikle sözlükte asosyal itiraf yazdığımdan beri pek günlüğüme yazmıyorum.

gelişen teknoloji ile video versiyonunu denemenizi tavsiye ederim. görüntünüzün de ne kadar değiştiğini fark etmek sahiden garip hissettiriyor ayrıca farkında olmadan akıcı konuşma yetisi kazanıyorsunuz, bu ekstra tabi

birinci sınıf günlüğümü buldum ve günlüğe " bugün ödevlerim çok zevkliydi." yazmışım bunu yazarken neyin kafasındaydım acaba. neyse günlük tutun uzun zaman sonra bakınca kendinizi garip hissediyorsunuz.

benden geriye kalıcak tek şey

yazmaya değer bulduğum günlerde yıllar sonra okuyunca aynı hisleri hatırlamak için ara ara birkaç satır yazarım. keşke daha öncelerden edinseydim dediğim bir alışkanlık diyebilirim. çok güzel bir şey ya insanın bir kağıda bakarak böyle mutlu olması. ama şöyle de bir şey var özel düşüncelerinizi yazıyorsanız güzel saklamalısınız. mesela ben çoğu zaman kardeşimin "günlüğünü okurum bak" tarzı tehditleriyle karşı karşıya kalıyorum...

Bu yaşıma kadar hep günlük tutmak istedim tuttuğum zamanlarda annem bir yerlerden bulup okuduğu için anneme yönelik günlük tutup keyif alamadığım, içimi dökemediğim için bıraktım. Bugün bütün yaprakları mavi olan bir defter aldım ve yine yeniden günlük tutma kararı verdim. İlk sayfasına "Paylaşılmayan her anın kıymeti azalıyor paylaşacak kimsem olmadığı için bu deftere yazıyorum lütfen okuma anne, biraz saygı lütfen" yazdım.. Umarım bu sefer dinler

Benim tuttuğum günlükten çok aylık falan. Günü gününe yazamıyorum üşengeçlikten çok dolarsam ayda bir falan yazıyorum anca.