dertleşmek

babuş 900'lü hatlar reklamı gibi o ne biçim bi giriş öyle :d

dün hayvan gibi yaptım. bugün kuş gibi hafifim yani sizin anlayacağınız deli kilo verdiriyor

hani dizilerde teknesi olan bi dayı vardır gelenin geçenin derdini dinler bi çözüm bulur ama onun halini hatrını soran yoktur heh işte o dayı benim

iyi gelir derler ya dostlar, yok öyle bir şey. en azından sizde varsa da bende yok. ne zaman ki o an gelse dert üstüne dert, acı üstüne acı katarım. bir kere başladıysan eğer ardı arkası gelir onun, engel olamazsın dertlerinin ağzından savruluşuna. sadece öyle savrulmaz, yaşayarak, acısını çekerek savurursun hepsini. en kötüsü de budur ya, savurup, bittiğini sanarsın ama bitmez a dostlar...

bazen aşırı gereksiz buluyorum. öyle anlar oluyor ki karşıdaki ne söylese sinir oluyorsun. ama bazen de insanın içini ferahlatıp yükünü hafifletmiyor değil. özellikle secdede yapılırsa.

arada canım ablamla yaptigim eylemdir rahatlatir tabi ablam gibi taktik vermesini bilen biriyle yaparsaniz

karşındaki kişi sürekli yaa üzülme boşver amaan baska dert mi yok ya zamana bırak tarzı konuşuyorsa git duvara anlat daha iyi. duvar ama konuştukça alışıyosun

bir büyüğün açıldığı dertlerin büyüklüğüne göre kardeş çağrıldığı yetmedimi yanına bir büyük daha çekildiği acıya kadar rakı koyulduğu rakı sofrasında can kardeşlerine içini dökmektir dertleşmek ellerinden bir şey gelmesede o sofrada seninle o acıyı paylaşır acının hafifletirler senin kadar onlarında canı yanar önemli olan dertleşmek değil acını paylaşabiliceğin kardeşler edinmek

genelde dinleyici konumunda olurum. güzel dinler güzel anlarım ama katiyyen kendi derdimi anlatamam.

dert olarak nitelendirdiğim can sıkan şeylerden bir hayli yakınabilirim etrafımdakilere lakin asıl dert olan şeyin konusunu açmam açamam

geçen arkadaşla oturduk. 'aşığım' dedim.' böyle derde can kurban' dedi. 'o beni sevmiyor ama 'dedim. ' ne güzel! bir insanı karşılıksız sevmenin nasıl birşey olduğunu öğrendin' dedi. 'içine polyanna mı kaçtı pezevenk' dedim. güldük, içtik, şarkı söyledik.... ne dert kaldı ne tasa...

4 temel unsuru vardır: 1. mantıklı düşünebilen bir dinleyici 2. rahatça konuşulabilecek bir ortam 3. sigara 4. peçete

dertleşmek diyorum abi, kökü "dert" değil bence. unutmanın kökünün un olduğu kadar, dertleşmenin kökünde de dert yoktur. kökünde dert olandan hiç iyi bi şey türemez çünkü, türeyemez. bi şeyin kökünde dert varsa onun sonunda bok çıkar, müptezeller doğar, kanlar dökülür ama kökünde dert varsa bi'şeyin; sonunda iyi şeyler yoktur. kökünde dert varsa bi olayın, her gece inmek bilmeyen adem elması vardır, yutkunamamak vardır, dalıp giden gözler vardır, dalan gözlerle akan düşünceler, bi o kadar sıkılan diş, akan ter, sıkılan yumruk vardır. bi şeyi içinde dert varsa orda yalnızlık vardır. derteşmek yalnız yapılmaz. karşılıklı yapılır. bazen çay bardağıyla bazen meyhanedeki bilgeyle bazende kendinle dertleşirsin. karşılıklı susup anlama vardır dertleşmede, ama dert varsa orda bunların hiçbiri olmamış demektir. yalnızlığın paylaşılmadığı kadar, dertlerde aktarılmaz bazen. bazen bi bakmışsın susuyorsun ve öylece bakıyorsun. ne dinlediğin müzikte bi tat var, ne baktığın halı motifinde.

hiç kimseyle yapamıyorum artık. dönüp dolaşıp canımın hep acıtılması en büyük korkum oldu çünkü. kendi küçük dünyamda hiç acıtılmadan yaşamaya çalışıyorum. dertleşemiyorum. için için çürüyorum

geçen bir kardeşim sabahın 07:12sinde aradı normalde olsa söverdim ama allahtan değerli.

doğru insanla yapılmadığı taktirde girişimler kalpte bir burukluk hissi doğurabilir. mesela oturdunuz sigaraları yaktınız ve konuya afilli cümlelerle giriş yaptınız, acınızı ve bu durumun sizde yarattığı yoğun duyguları anlattınız. karşınızdaki kişi sessizce dinledi ve sözleriniz durduğu anda o duruma benzeyen kendi derdini anlatmaya başladı. lakin bunu size örnek olsun sende böyle yap yada böyle yapma demek için değil. siz onun derdine derman olun diye anlattı. önce yutkunun sonrada boşver takma kafana diyip o ortamdan uzaklaşın.

anonim olarak yapmayı daha çok seviyorum, çünkü beni tanıyanlar dertlerimi anlamamaya yemin etmişler gibi.

kendinizle dertleşin. çünkü bi kendiniz sizin umrundasınız

uzun zamandır adam gibi oturup dertleşmiyordum. dün bir arkadaşımla baya oturduk sohbet ettik. bu kişiyle uzun zamandır konuşmuyorduk, başladı anlatmaya. peşine de ben anlattım. sen eşittir ben demektir şarkısı gibiydik, o kadar ortak dertlerimiz vardı ki. 'nefes almayı özleyenlerdenim' diye bi cümle kurdum, artık ne kadar dolduysak, arkadaş; 'ben bunun altına imzamı atar çerçeveletir, duvarıma asarım' dedi. konuşmak iyi mi geldi kötü mü geldi bilmiyorum ama bazı dertli şeyleri anlatmak onları tekrar hatırlamama neden oldu. bu aralar gerçekten nefes almam gerekiyor, çünkü kafam allak bullak.

(bkz: dertleşmeyi rafa kaldırmak) edit: yanlış anlaşılma olmasın; derdinizi dinlerim, belki çare olurum belki olamam, ama size derdimi anlatamam. e karşılıklı olunca dertleşmek olur ancak, karşılıklı olmayınca da buna dertleşme denmez. bilmem anlatabiliyo muyum?

ulan okadar cok ihtiyacim var ki anlatamam

derdimizi anlatıp üzmeyelim diye gelmedik mi bu hale aq

şu an deli gibi yapmak istediğim olay. karşıma alıcam dilsiz birini sabaha kadar yıllarca içimde biriktirdiğim dertlerimi. hiçbir yorumu olmadan, hiç sözümü kesmeden dinlesin beni. hayatın benden aldıklarını anlatıcam. atılan kazıkları anlatıcam. cin olmadan beni çarpabileceğini sanan orospu çocuklarını anlatıcam. 20 sene boyunca içime attıklarımı bi çırpıda çenem yorulana kadar anlatıcam. allah’ım sen görüyorsun bu kulunu. haksız olduğun konu varsa sabaha çıkmayayım.

i̇cine atmayı öğrenince dışına kalmıyor

i̇htiyaç

hayatımdaki en zor gecelerden birindeyim. bu gece üç kişiyiz. biri ötekileştirilmekten yorulmuş biri babası zorla evlendirmek istediği için kaçıp bizim eve gelmiş ayrı bir olay ben zaten sevmek ve sevilmekten yana sıkıntıdan çıkamıyorum. fonda açılan şarkılar bile ağır geldiği gerekçesiyle kapatılıyor. dinlediğim dertler karşısında tek diyebildiğim hep "hayat işte" ve "hayırlısı" bundan ötesine laf edemiyorum. herkes o kadar şey anlatıyor ben susup kalıyorum. ama hayaaat sen benden almaya devam etsen de ben sevmekten vazgeçmeyeceğim.

Bazı insanlar bu kavramın sadece tek taraflı olduğunu düşünüyor bence. Yani birine gidip"benim şu derdim var, acil şunu anlatmam gerekiyor, başıma şunlar geldi "diye söylenip alınan çözümler veya destek sonrası bir sen nasılsını çok görmemek gerek.. En acısı da bunun farkında olmayışları çoğu kez. Hepimiz acı çekiyoruz, dertlerimiz var farklı farklı.Lütfen birbirimize "aman onun ne derdi olabilir" gözüyle bakmayalım ne olur..

Psikolojik olarak hiç tanımlayamadığım bir noktadayım, sevilmek istiyorum ama sevilmekten korkuyorum. Bugüne kadar karşıma çıkmış olan her insan bana sevgimle zarar verdi ve hem sevmekten hem de sevilmekten korkuttular çünkü beni en iyi tuzağa düşürme taktikleri bana beni sevdiklerine inandırmaktı, ve ben de buna çok kolayca inandım hep. İnsanlara olan güvenim tümden kırıldı, sosyalleşemiyorum artık çünkü insanlar gözümde canavarlaşmaya başladı. Genel olarak ilgi çeken bir insan değilim, karizmatik değilim veya ekstradan bir özelliğim yok. Yıllarca bunu bilerek hareket ettim fakat sanki bir günahım varmış gibi kim bana yaklaştıysa niyetleri bana bir şekilde zarar vermek oldu. Sanki bahtsız Bedeviymiş gibi sürekli kötü niyetlilere denk geldim. Bu yüzden yeri geldi kendimden nefret ettim yeri geldi insanlardan ettim fakat en sonunda fark ettiğim tek şey benim bunun üzerinde herhangi bir kontrolüm olmadığıydı. Kendimi izole etmeye başladım, telefonuma tek mesaj gelmiyor, arayan soranım yok. Bu beni üzüyor mu? Evet hem de çok üzüyor ama artık başka bir kalp kırıklığı istemiyorum, başka bir duygu istismarı istemiyorum. Bu durumdan kurtulmak istiyorum ama elimde bundan başka bana mantıklı gelen bir çözüm yolu yok. Kendimi bir oblomov gibi hissediyorum, tek yaptığım yatıp sonumun gelmesini beklemek bir şekilde. Anlatmak istesem daha anlatabileceğim çok ve acı dolu yıllar var fakat hepsini tek seferde anlatmam mümkün değil, bir Türk erkeği olarak Yeşilçam filmlerine yer aratmayacak rezilliklere şahit oldum kısacası.

Az evvel arkadaşımla dertleştim dertlerimi döktüm daha rahatlamam gerekiyordu ama şu an daha kötü durumda olduğumu farkettim. Sağolsun bana o kadar güzel(!) hissetirdi ki şimdi sönmüş olan yangını alevlendirdi. Kiminle dertleştiğinde önemliymiş

Benden uzak olsun dediğim eylem. Çevremdeki herkes mi beni psikoloğu gibi görür ya. Hadi tanıyanlar neyse de daha yeni tanıştığım kişiler bile hemen içini dökmeye başlıyor. Alnıma “Ben psikolog değilim” yazıp öyle gezeceğim en sonunda.

'Dert babası' oldum. Ücretsiz psikolog hizmeti alıyo herkes benden, yeni tanıştığım kişiler de buna ekleniyor. Yakında hepsini bir yere toplayıp kitlelere hitap edicem.

artık yapamadığım eylem. bittim sanırım artık. eskiden konuşmak anlatmak hatta o anda can havliyle bir yudum suya koşar gibi bir şeyler anlatmak iyi gelir rahatlatırdı ya da ben öyle sanardım bilmiyorum. artık konuşmak, derdime derman aramak - belki de artık bulamayacağımı bildiğimden-, paylaşmak çok zor çok manasız geliyor. kendi kendime uzanıp sadece düşünüyorum, kuruyorum, hayal ediyorum ama varabildiğim bir noktam yok. hayatıma birinin girip bana bunu yapmasına izin verdiğim için kendimi affedemiyorum. yaralarımı açtığımdan, o yaralarımdan vurulduğum için de kendimi affedemiyorum. yapamıyorum, hiçbir şey yapamıyorum.

önceden içimden yakın arkadaşımla konuşurdum. onla konuşmazdım ama içimden ona anlatırdım her şeyi. artık onu kendime yakın hissetmediğim için kendimle dertleşiyorum.

Kimseyle dertleşemiyoruz hepimizin hali birbirinden beter

Eskiden çok yaptığım bir şeydi. İyi-kötü ne olsa illa birine anlatırdım, dertleşirdim. Ama artık kimseye iyiyi de kötüyü de anlatıcak gücü kendimde bulamıyorum. Kimseye kendimi anlatmıyorum, anlatamıyorum, anlatsam da anlamıyorlar. Her şeyi içime atıyorum, kimseye açıklama yapmıyorum. Bi yerden sonra çok yoruyor ama insanlarla uğraşmak daha da yoruyor. Kendim düşünüyorum, kendime anlatıyorum, bazen kendi kendime anlatırken bile yoruluyorum. Konuşmayı çok severdim, dert anlatmayı da dinlemeyi de çok severdim. Ama zaman geçtikçe bunlar da geçiyor. Keşke yine anlatabilsem, kendimi açıklayabilsem, birileriyle dertleşebilsem. Zaman geçtikçe insanların söylediğin, anlattığın her şeyi sana karşı kullanmak için doğru zamanı beklediğini öğreniyosun. Artık Susmak en iyisi gibi görünüyor.

kendi derdimi hiç anlatamıyorum ben ya. karşımdakini çok güzel dinlerim ederim ama konu bana gelince sus pus oluyorum. derdimi anlatırsam ağlarım çünkü. ağlamayı sevmem. kendi derdine ağlamak da güçsüzlüktür bana göre. motivasyonum bu: kendi derdine ağlamayacaksın. rabbim büyük dert vermesin ama dertlerim de ufak, bana kadar. bana ağır geliyor işte çünkü ben biraz mükemmeliyetçiyim. isterim ki her şeyim mükemmel olsun. ailemin bende yarattığı bir kusur da olabilir bu. şu an çaktırmadan dertleşiyorum he sizinle. ama çaktım. o yüzden dertleşmeyi burada kestim. yakşamlar!