dertleşmek

Psikolojik olarak hiç tanımlayamadığım bir noktadayım, sevilmek istiyorum ama sevilmekten korkuyorum. Bugüne kadar karşıma çıkmış olan her insan bana sevgimle zarar verdi ve hem sevmekten hem de sevilmekten korkuttular çünkü beni en iyi tuzağa düşürme taktikleri bana beni sevdiklerine inandırmaktı, ve ben de buna çok kolayca inandım hep. İnsanlara olan güvenim tümden kırıldı, sosyalleşemiyorum artık çünkü insanlar gözümde canavarlaşmaya başladı. Genel olarak ilgi çeken bir insan değilim, karizmatik değilim veya ekstradan bir özelliğim yok. Yıllarca bunu bilerek hareket ettim fakat sanki bir günahım varmış gibi kim bana yaklaştıysa niyetleri bana bir şekilde zarar vermek oldu. Sanki bahtsız Bedeviymiş gibi sürekli kötü niyetlilere denk geldim. Bu yüzden yeri geldi kendimden nefret ettim yeri geldi insanlardan ettim fakat en sonunda fark ettiğim tek şey benim bunun üzerinde herhangi bir kontrolüm olmadığıydı. Kendimi izole etmeye başladım, telefonuma tek mesaj gelmiyor, arayan soranım yok. Bu beni üzüyor mu? Evet hem de çok üzüyor ama artık başka bir kalp kırıklığı istemiyorum, başka bir duygu istismarı istemiyorum. Bu durumdan kurtulmak istiyorum ama elimde bundan başka bana mantıklı gelen bir çözüm yolu yok. Kendimi bir oblomov gibi hissediyorum, tek yaptığım yatıp sonumun gelmesini beklemek bir şekilde. Anlatmak istesem daha anlatabileceğim çok ve acı dolu yıllar var fakat hepsini tek seferde anlatmam mümkün değil, bir Türk erkeği olarak Yeşilçam filmlerine yer aratmayacak rezilliklere şahit oldum kısacası.