uzun zamandır adam gibi oturup dertleşmiyordum. dün bir arkadaşımla baya oturduk sohbet ettik.
bu kişiyle uzun zamandır konuşmuyorduk, başladı anlatmaya. peşine de ben anlattım.
sen eşittir ben demektir şarkısı gibiydik, o kadar ortak dertlerimiz vardı ki.
'nefes almayı özleyenlerdenim' diye bi cümle kurdum, artık ne kadar dolduysak, arkadaş; 'ben bunun altına imzamı atar çerçeveletir, duvarıma asarım' dedi. konuşmak iyi mi geldi kötü mü geldi bilmiyorum ama bazı dertli şeyleri anlatmak onları tekrar hatırlamama neden oldu. bu aralar gerçekten nefes almam gerekiyor, çünkü kafam allak bullak.