deprem

şuna vesile oldu; gorsel ben var ya bizim aklımızı sikeyim aklımızı. tüm farklılıklara sesleniyorum, bunca zaman ne diye yiyip durduk sanki birbirimizi? keşke her zaman bu kadar bir, bu kadar beraber olsak. bu ayrı gayrı oluşta iktidardan çok bizim payımız var, biz müsaade ettik buna. rica ediyorum kimse bu zor günlerde yakaladığımız şu güzel frekansı unutmasın. ezeli rakip, karşıt ideoloji vs. kalmadı ortada. çarşı ile gecekondu bir oldu birlikte asayişi sağlıyorlar :d insanlar ikiye ayrılır: iyiler ve kötüler. bu kadar. yağmacılık yapmak için tır soymaya çalışan 5 tane piç kurusu varsa, o tırı tıka basa dolduran yüzlerce iyi insan da var bu memlekette. iyi olmak, birbirimize tutunmak tek çaremiz. yoksa bu kötüler buldukları her fırsatta sana bana yapmadığını bırakmaz. . edit: elinize, emeklerinize sağlık be

Depremin olduğu günden beri hastaydım, yardıma paketlemeye falan gitmek istedim ama odadan çıkacak halim yoktu çok üzüldüm . Bugün sonunda iyi oldum dışarı çıktım ve yol boyunca tek düşündüğüm binalara bakıp deprem olsaydı bu yıkılır mı ,buralar nasıl olur düşüncesiydi. Yollarda insanlar normal bir şekilde geziyordu ben hep ya deprem olmuş olsaydı buralarda o insanlar napıyor olurdu yaşıyor olur muydı düşüncesiydi. Hepimiz çok etkilendik oradaki insanlar hayatlarını kaybetti . Dayanamıyorum artık ben ,vefat sayılarını görmeye dayanamıyorum..

ölenlere ayrı üzülüyorum, arkalarında kalanların gözyaşlarına ayrı. anne babasını, kardeşini kaybetmiş bir çocuğun kumanyasının önünde hüngür hüngür ağladığını gördüm. ve elimizden hiçbir şey gelmiyor. ne yaparsak yapalım anne babası, kardeşleri dönmeyecek. onları son kez gördüğünü bilmeden yattığı o geceyi hiç unutamayacak. içindeki acı küllense de o boşluk hiç geçmeyecek. böyle çok çocuk, çok insan var. ve artık gerçekten midem bulanıyor bu ülkenin durumunu tartışmaktan, bu hükümetten nasıl kurtulacağız biz diye düşünmekten, bu insanları nasıl bu gaflet uykusundan uyandıracağız demekten, hala bu insanları savunanları görmekten. sonra o toplu mezarlar geliyor gözümün önüne. televizyonu açıyorum, bakıyorum bi sunucu, bi bilmem ne uzmanı, deprem neden bu kadar yıkıcıydı diye konuşuyorlar. sanki nedenini bilmiyorlarmış gibi. daha çok üzülüyorum mağdur olanlara. bir hafta geçti. ikinci hafta geçtikten sonra ne olacak? biz hayatlarımıza döneceğiz. o insanlar napacaklar?

Günlerce enkazın altında sağsın. Her yer karanlık bi umut kurtarılmayı bekliyorsun. Ama olmuyor. Can veriyosun. Ben bunu düşünmekten kafayı yiycem arkadaşlar. O insanların çıkarıldığını gördükçe içim coşuyor ama kurtulamayip can verenleri düşünmeden duramıyorum.

Zamanında çok yardım ettim, hizmet nimetti bizim için. O dönem bana birisi gelip sen kefen yardımı yapacaksın deseler inanmazdım. Ankarada kefen ve ceset torbası taşıdım tıra. Kolilere çocuk kefen, erkek - kadın kefen yazıldı. Tırın gittiği yerde eski iş arkadaşım vefat etmişti. Belki de o naif arkadaşıma kefenini ben gönderdim hissi çok kötüydü.

6 gündür gördüklerimi anlatamam. Ama hissettiklerimi biraz yazmak istiyorum çünkü unutmak istemiyorum. Depremden 24 saat sonra Antakya'da idim. İnsanların gözlerinin içindeki umut, yüzlerindeki acı, bu iki duygunun birbirine çok yakın olduğunu düşündürdü bana. Ağlıyorlar ama umutlular. Acı çekiyorlar ama gözlerindeki o umut, o umut dolu bakışları, abi anlatılmaz. Kendimi düşündüm, acı çektiğimi sandığım zamanları düşündüm, bunların belki bi çoğu şımarıklıktan başka bi şey değil. Bu acı çektiğimi düşündüğüm anların bir çoğu anlam arayışından başka bi sik değil. Bir sürü insan ölüsü gördüm. Bir sürü ölü insan yüzü gördüm. Gözlerinde umut olmayan, yüzlerinde acı olmayan bir sürü donuk insan gördüm. Abi benim yüzüm, aynaya bakınca ben, ben çok benziyorum o yüzlere. Ölüme karşı bu kayıtsızlığım, ölmeye karşı bu hissizliğim gerçekmiş. Düşünceden ibarettir sanıyordum ama onlarca ölü görmeme rağmen onlara değil de ardında kalanlara üzülüyor olmam gerçekmiş. 5 yaşında bi çocuk çıkardık, Mehmet. Mehmet'in annesi yanında ölmüş, Mehmet yaşıyor ama ayakları kangren. Annesine hiç üzülmedim, ama Mehmet'e çok üzülüyorum. Artık olmayan ayakları, ölü annesi ömür boyu onda iz bırakacak. Mehmet bu yaşadıklarını hiç unutamayacak. Ben de Mehmet'i hiç unutmuycam.

Sürekli deprem oluyormuş gibi hissedip durup durup ampul izleme refleksim bir süre geçmeyecek galiba.

Artık depremdem daha çok korktuğum bişey var katliam

Arkadaşlar sevin sevilin bu dünyada tek daim olacak şey sevgidir …

06.02.2023 İstanbulda ikamet ediyorum. Hatay/Antakyada sağlık personeli olarak 4 gün görev aldım 40 yıl gibi geçen 4 gün, bu yolculuk benden bir çok şeyi aldı. Bunun yanı sıra bir çok şeyi ise geri verdi. Ölümün kokusunu öğretti, ölmeden 15 metrelik mezara soktu beni. Can kurtarmak için canını hiçe sayman gerektiğini, bir nevi kumar gibi paraya para, cana can. Ölmeden mahşer alanını gördüm. Kıyamet kopmuş ama ölmemiştim. Annesiz bir bebeğin ağlayışı, evladını kaybeden ana babaların feryadı, ana babasını kaybeden çocukların kimsesizliği, beraber can veren karı kocanın sessizliği beynimi yoruyor. Çaresizlik - Tükenmişlik - Umut. Ölüm - Kalım - Yaşam. Birileri yarın bu felaketi muhakkak ki unutacak, lakin ben kollarımın arasında son nefesini veren 8 yaşında ki çocuğu ölsem de unutmayacağım.

(#4512130) Sekizinci günün sonunda cenazelerine ulaşılmış. Sekiz gündür enkaz başından bir an olsun ayrılmadan bekledi. Her konuştuğumuzda annem babam ben bu halde olsam birakmazlardi diye diye bekledi. İçim çok acıyor Allah'ım.

Evimi, işimi, dükkanımı, arabamı, maddi her şeyimi kaybettim. Bütün bunlar bir yana bunları hallederim her türlü de ben özge'mi kaybettim. Özge benim hayatımdaki ilk arkadaşımdı. Kardeşim gibiydi diyemem kardeşimdi. Hülya teyzemle İsmail amcam da gitti. Annem babam gibiydi diyemem öyleydi. Özge bana derdi ki mesela "ben hayatıma alacağim kişi için öncelikle şunları düşünürüm: bir babamın karşısına çıkarabilir miyim iki senin karşına çıkarabilir miyim?" gülerdim ben de. Hatta "çıkarmasan iyi edersin" derdim. Mesela isteme töreninde babası döndü arkadaşlarına "Verelim mi ne diyorsunuz?" dedi ben "yok" dedim vermedi önce. Özge girdi araya kıramazdım... :) Hülya Teyze bir tavuklu börek yapardı var ya inanamazsınız. Son zamanlarda uzunca bir süre kendisini görmeye gitmedim, pişmanım. Bir ara yolda gördü beni "Gelmen için tavuklu börek mi yapalım illa?" dedi. Canım benim. Çok değil 6 ay önce 2 3 hafta arayla hem annesini hem babasını kaybetti Hülya Teyze çok üzgündü ama çok güçlüydü her zaman. Tanımasanız üzgün olduğunu anlayamazdınız bile. İsmail Amca emekli olunca kendini spora vurmuştu. Ben sporu bıraktım diye laf atardı bana. Boks da yapıyordu. Kaç yaşında adam rahat benim gibi 3 kişiyi devirirdi. Köşe yazarlığı yapıyordu. Bir ara karşıt görüşten bir teklif aldı, zamanında iflas ettiğini bilen birilerinden: "bizim lehimize yaz biz de seni bir daha düzlüğe çıkaralım" gibi bir teklif. "Aç ölürüm" diye reddetmiş ve çok sonradan haberimiz oldu bizim. Karizma abidesiydi adam. Canım benim. Bizim damat Emre. Ben prensip olarak damat sevmiyorum. Gevezeydi de biraz, çok konuşurdu biraz şapşaldı da bence ama sevimliydi. Ben hayatım boyunca özge'yi onun yanindaki kadar mutlu görmedim hiç. İyi ki kesişmiş yolları, iyi ki tanımışlar birbirlerini. En son özge dedi ki bana "biz çocuk yapacağız" ben de "ben buna henüz hazır değilim biraz daha bekleyin" dedim. "Sen hazır olunca bize söyle o zaman" dedi güldü yavrum benim. Hazırdım aslında bir yeğenim olması ihtimali çok heyecanlandırmıştı beni. Emre'nin ablası depremden iki gün önce doğum yaptı. Neyse ki antakya'da yaşamıyorlardı. Adı Tuna'ydı normalde ama artık Tuna Emre. Tuna Emre bana onların emaneti onlarin yadigarı. Biraz toparlanayım hemen gideceğim yanına. Ama önce özge'min mezarına gideceğim. Bir sarılmam lazım toprağına. Kreş, anasınıfı, ilkolul, ortaokul, sıra, hayat arkadaşım; çocukluğum, gençliğim, 25 senem, biriciğim benim. Hoşçakal kuzum, hoşçakal canımın içi. Seni çok seviyorum. Umarım ilk anda kapamışsındır gözlerini, umarım bir nebze olsun üşümemiş, korkmamış, susamamış, acıkmamışsındır. Umarım son yaptığın şey Emre'ye sarılmak olmuştur. Toprak seni incitmesin kurban olduğum, huzurla uyu. Matemim baki ama hepinize söz öfkemin dinmesine izin vermeyeceğim. Yüzümüze bakmayanlardan 11 gün boyunca size ulaşmamızı sağlayamayanlardan hesap soracağım. Söz.

Yok olan her şeye üzülüyorum ama kalanları nasıl toplayacağım bilmiyorum. Asıl deprem şimdi başlıyor bence,herkes normale dönüyor ama bizler dönemiyoruz yok olan bir şehirden çıktığı halde hala oraya geri dönmek için can atan ailem, akrabalarım, tanıdıklarım hangi birine artık eskisi gibi olamayacağımızı anlatabilirim ki.

çabuk unutmadık mı sizce de?

Bu aralar çok sıklaştı neyseki konteynerde çalışıyorum yoksa her defasında soluğu balkonda alırdım.

İzmir bir sallandı mı bana mı öyle geldi?

8.55 sularında İzmir'de 4.1 büyüklüğünde meydana gelmiş doğal afet, geçmiş olsun.

küçük kıyameti yaşayınca 4 veya 5 büyüklüğünde ki depremler bize şey gibi geliyor salıncak da sallanmak gibi :(

https://onedio.com/haber/balikesirli-bir-vatandasin-kentte-yarin-yikici-bir-deprem-meydana-gelecegini-belediyeye-bildirmesi-gundemde-1162128 Adam yarın deprem olacak diyip saati de şiddeti de rüyamda gördüm diyip belediyeye yazı yazmış. Balıkesirde değilim ama gece gece neden gördüm ki şimdi bunu. Beni korkutmaya yeter bu içime öyle bi kurt düşürdü ki

konya ve izmir’de deprem olmuş sanki hiçbir derdimiz yokmuş gibi bir de aşağılık pislik karaktersiz insanlar yüzünden hepimiz ölümümüzü bekliyoruz. şaka gibi ve bunların hiçbiri için bi ceza uygulanmayacak

Herkes hissetmiş şükür ben hissetmedim.

en çok korktuğum doğal afet. aşırı korkuyorum. gel gör ki o kadar çok deprem yaşadım ki artık sarsıntıların derinlik ve büyüklüklerini tak diye biliyorum. böyle bir yetenek hasıl oldu. ayrıca bu afet benim kişiliğim üzerinde de epey olumsuz şeylere yol açtı. hayatımın rayından çıktığı vakitler yine bir deprem sonrasıydı. ondan sonrasını da toparla toparlayabilirsen...

Malatya yine sallanmış 1 dakika arayla. 16.39da 4.8 16.40da 4.5 şiddetinde sallanmış. Artçılar olacak dendi ama böyle şiddetli artçı olur mu?

iyi misiniz?

Umarım herkes iyidir. Geçmiş olsun tüm İzmirli arkadaşlara.

psikolojimi çok bozdu. şubattaki depremlerde anne tarafım ve birçok tanıdığım hatay ve adana'da olduğu için yakından tanık oldum çoğu şeye. kız arkadaşım kastamonu'ya çok yakın bir ilde yaşadığı için de depremden sonraki tüm artçılar aylarca beni ilgilendirdi. onun kafasını rahatlatmaya çalışırken farkında olmadan kendiminki bozulmuş şimdi o olmayınca yavaştan farkına varmaya başladım. aklıma durmadan deprem ve kanser geliyor. şu son bi hafta on gündür giderek fazlalaştı bu gece dizi izlerken evden kalkıp gidesim geldi korkudan. gidip ilaç alsam tedavi görsem panik atak ya da depresyon için gerçekliğini olacağını bildiğimiz bir şeyden kaçmak için olacak ve bu çok saçma. istanbul'da yaşıyoruz sonuçta. ankara'ya taşınmak istiyorum...

Az önce deprem mi oldu ben mi titredim

ayy deprem oldu, yüreğim ağzıma geldi.

Deprem olduu. Korkudan gece yatamam artık. Allah beterinden korusunn

4.1 şiddetinde imiş. geçmiş olsun herkese.

Yer kabuğu yazın ne bok yiyorsa tüm enerjisini kışa saklayıp yerinde duramıyor mübarek… Hani ağustos böceğiyle karınca hikayesi? Hani yazın emek verip kışın yatıp keyif çatmacılık? Her şey yalanmış… her kış deprem her kış….

Hissettiniz mi?

kendim mi sallandım noluyo ya? emin olmak için şişedeki suya bakındım o da sallandı. bugün izmit’e gidip çok deprem konuşmuştuk resmen çekmişim.

Yatakta yatıyordum aklım çıktı başım dönüyor sandım amk. Ellerim titriyor hala yazarken

Deprem ağı uygulaması 10 sn içinde 4.4 tahmini deprem diye bildirim gönderdi ve ardından deprem oldu. Geçmiş olsun.

merkez üssü çanakkale - karasu/yenice'ymiş. şiddeti 4.9

normalde kaba etimle hissederdim depremi, bunu et kemik ne varsa hepsiyle hissettim valla. ha hissedip de ne yaptığımı soracak olursanız söyleyeyim: "vay amk" deyip youtube'da gezinmeye devam ettim. böyle de vurdumduymazımdır.

tam uyuyacaktım vallahi güzel salladı ta sultangazi’yi. allah sonumuzu hayreylesin.

Depremi hisseden arkadaşlara geçmiş olsun. Ben o bölgede değilim ama duyduğumda korktum. Allah daha büyüğünden korusun.

Çanakkale’deyim hiç hissetmedim, kimse de hissetmedi. İstanbul’dan hissedilmiş. Nasıl iş anlamadım.

izmir 'de de hissedilmiş. ben hissetmedim. gerçi ben kendi ilçemin merkez olduğu depremi bile hissetmiyorum, kaç gündür sallanıyoruz. milletin götü sismograf mübarek, anacım.