Evimi, işimi, dükkanımı, arabamı, maddi her şeyimi kaybettim. Bütün bunlar bir yana bunları hallederim her türlü de ben özge'mi kaybettim.
Özge benim hayatımdaki ilk arkadaşımdı. Kardeşim gibiydi diyemem kardeşimdi. Hülya teyzemle İsmail amcam da gitti. Annem babam gibiydi diyemem öyleydi.
Özge bana derdi ki mesela "ben hayatıma alacağim kişi için öncelikle şunları düşünürüm: bir babamın karşısına çıkarabilir miyim iki senin karşına çıkarabilir miyim?" gülerdim ben de. Hatta "çıkarmasan iyi edersin" derdim.
Mesela isteme töreninde babası döndü arkadaşlarına "Verelim mi ne diyorsunuz?" dedi ben "yok" dedim vermedi önce. Özge girdi araya kıramazdım... :)
Hülya Teyze bir tavuklu börek yapardı var ya inanamazsınız. Son zamanlarda uzunca bir süre kendisini görmeye gitmedim, pişmanım. Bir ara yolda gördü beni "Gelmen için tavuklu börek mi yapalım illa?" dedi. Canım benim. Çok değil 6 ay önce 2 3 hafta arayla hem annesini hem babasını kaybetti Hülya Teyze çok üzgündü ama çok güçlüydü her zaman. Tanımasanız üzgün olduğunu anlayamazdınız bile.
İsmail Amca emekli olunca kendini spora vurmuştu. Ben sporu bıraktım diye laf atardı bana. Boks da yapıyordu. Kaç yaşında adam rahat benim gibi 3 kişiyi devirirdi. Köşe yazarlığı yapıyordu. Bir ara karşıt görüşten bir teklif aldı, zamanında iflas ettiğini bilen birilerinden: "bizim lehimize yaz biz de seni bir daha düzlüğe çıkaralım" gibi bir teklif. "Aç ölürüm" diye reddetmiş ve çok sonradan haberimiz oldu bizim. Karizma abidesiydi adam. Canım benim.
Bizim damat Emre. Ben prensip olarak damat sevmiyorum. Gevezeydi de biraz, çok konuşurdu biraz şapşaldı da bence ama sevimliydi. Ben hayatım boyunca özge'yi onun yanindaki kadar mutlu görmedim hiç. İyi ki kesişmiş yolları, iyi ki tanımışlar birbirlerini.
En son özge dedi ki bana "biz çocuk yapacağız" ben de "ben buna henüz hazır değilim biraz daha bekleyin" dedim. "Sen hazır olunca bize söyle o zaman" dedi güldü yavrum benim. Hazırdım aslında bir yeğenim olması ihtimali çok heyecanlandırmıştı beni.
Emre'nin ablası depremden iki gün önce doğum yaptı. Neyse ki antakya'da yaşamıyorlardı. Adı Tuna'ydı normalde ama artık Tuna Emre. Tuna Emre bana onların emaneti onlarin yadigarı. Biraz toparlanayım hemen gideceğim yanına.
Ama önce özge'min mezarına gideceğim. Bir sarılmam lazım toprağına. Kreş, anasınıfı, ilkolul, ortaokul, sıra, hayat arkadaşım; çocukluğum, gençliğim, 25 senem, biriciğim benim. Hoşçakal kuzum, hoşçakal canımın içi. Seni çok seviyorum.
Umarım ilk anda kapamışsındır gözlerini, umarım bir nebze olsun üşümemiş, korkmamış, susamamış, acıkmamışsındır. Umarım son yaptığın şey Emre'ye sarılmak olmuştur. Toprak seni incitmesin kurban olduğum, huzurla uyu.
Matemim baki ama hepinize söz öfkemin dinmesine izin vermeyeceğim. Yüzümüze bakmayanlardan 11 gün boyunca size ulaşmamızı sağlayamayanlardan hesap soracağım. Söz.