dedenin ölmesi

sabaha karşı aldık haberi, uyuyordu herkes. babam hissetmiş zaten titreyerek gitti telefona. ben de bir buçuk saat önce uyanmıştım ama tekrar dalmak üzere gibi bir şeydim, babamın kalkışını ve telefonu gördüm sonra da haykırışını. annem kardeşlerim zaten sese uyandı.hemen yola çıktık geldik memlekete. bilmiyorum fazla hissizim. öylece oturuyorum, ilk defa bu kadar yakından birini kaybettim. öyle muazzam bir aram yoktu dedemle. üniversite okul derken zaten çok görmüyordum onu. baya yaşlıydı, 2 sene önce rahatsızlanmaya başlamıştı. yoğun bakımda kalmıştı aylarca sonra geçen sene düzeldi eve getirmiştik. geçenlerde gene rahatsızlanmış. i̇çim buruk ama üzülmedim sanırım çünkü çok acı çekmeden elden ayaktan düşmeden gitti. allah herkese acısız guzel ölüm nasip etsin. yaşlıydı ama sağlam vücutluydu. 1.90 yakın boyu vardı, heybetliydi. lakin işte yaşlılık, herkes tadacak bu tadı. ben mi çok hissizim bilmiyorum belki de herkes bekliyordu inceden bu haberi ondan. babam çok kötü, herkes öyle de beni en çok babam ilgilendirir. onun üzüntüsüne kapılmamaya çalışıyorum, destek olmam lazım. her insan gibi hataları olsa da güzel adamdı, yerinin de iyi olacağına inanıyorum. allah günahlarını affetsin. altın testi kırıldı, mekanın cennet olsun.

2012 senesiydi, şu kahramanmaraş'ın çoğunun adını bildiği, saygı duyduğu dedemle aynı evde yaşıyorduk. hatta aynı oda da yatıyorduk, daha küçüktüm işte saat 10 dedi mi meyve ister meyvesini yer yatardı. nenem bazen bizde bazen amcalar da kalırdı, ne zaman birleşseler nenem rahat duramayıp dedeme laf sokardı. dedem de küçük çocuk gibi alınır, gönlünü almaya çalışırdı. bazen sıkıldım senden bana yeni hanım bulun hem sizin işlere de yardımcı olur diyince nenem hemen boynun devrilsin diyerek beddua vermeye başladı. nenemin zaten ayakları pek tutmuyordu, yaş olmuş 90 95 normal yani. nenemi hastaneye kaldırdık, bir hafta sonra vefat ettiği haberini aldık. o 95 yaşındaki benden sağlam olan adam bu haberle elden ayaktan düştü, zaten o olaydan sonra vefat etmesi 3 hafta sürdü. şuan nenem de boynun devrilsin yine peşimi bırakmadın be adam diyordur muhtemelen. mekanlarınız cennet olsun vallahi özledim.

çocukluğumun bitmesi. onunla birlikte gitti çocukluğum. önünden geçmeye korktuğum mezarlığa hava kararınca bile tek başıma gitmeye korkmaz oldum. tek sayılmazdım dedem oradaydı sonuçta. i̇sminin yazılı olduğu mezar taşı... ona şu döküp temizleyince sanki dedem hasta yatiyomuş bende onun yüzünü siliyormuşum gibi. ya da çiçekleri suladığımda sanki benden o su istemişte ona şu vermişim gibi. i̇nsanın hayatından acı eksilmiyor tamam ama bazıları da var ki unutulmuyor.

Dün vefat etti canım dedem. 85 yaşında koronayı bile atlatmış. Defnedilirken oradaydım ama inanamıyorum öldüğüne sanki hâlâ hastanedeymiş gibi. Birde bi tık bazı davranışlarından dolayı kırgındım, kızgındım ona. Yük oldu bu bana keşke kızmasaydım. Dedem canım dedemm affet...

"Biri ölür üzülmezsiniz , sonra sandalyeye asılı duran hırkasını görürsünüz , o hırkanın duruşu kalbinize oturur." demiş biri. Ama ben o duruşa da o ölüme de hâlâ takılı kaldım.

bu sabah canımdan bir parça eksildi. dedem vefat etti. 82 yaşında kendisiyle aynı ada sahiptik dede torun olarak bazen bir birimize bazen kızar ama hep barışırdık. eee aynı ada sahiptik sonuçta ondan bir izdim. 82 yaşına kadar elden ayaktan düşmedi hep dik duruşluydu güler yüzlüydü tüm aile köy onun torunu olduğumuzu duyduğu an bize güvenir saygı duyardı. iyi bir insandı onu öyle hatırlamak istiyorum. son 1 aydır rahatsızdı. içime mi doğdu nedir yanında kalmak istedim bugün beraber uyuduk sabah rahatsızlandı. 5 gibi halinden anladım durumu. ambulansı aradıktan sonra başında hemen yasin'i şerif okutmaya başladım. helalliğimi aldım helalleştik. babama haber verdim benle babamla orada helalleşti. ambulansla hastaneye giderken aldım kalbinin durduğu haberini hastanede geri döndüremediler. sevindiğim nokta hep evinde ölmek isterdi hastanede değil. kimseye muhtaç olmak istemezdi acı çekmeden vefat ettiğine de tanık. oldum allah'ın sevdiği kuluymuş. tanıdıklara haber verdim cenazesini küçükçekmeceye kaldırdım duygusal olarak kaldıramayacağımdan. sevdiğim bir hoca abimi gasılhaneye soktum. o halletti daha dün güler yüzle sohbet ettiğim adamı bugün kaybettim. cenazesini hep istediği vasiyet etttiği gibi köye annesi'nin yanına defin edeceğiz akşam yola çıkıyor. gün boyu istanbulda ki eşi dostu karşıladım evde şimdi gelen giden de bitti. sessizlik ve yalnızlık huzur vermiyor bu sefer başım sanki ağrıdan patlayacak. torunu olarak elimden gelen her şeyi yaptım hastaneye yetiştirdim yanında oldum helallik aldım o yönden içim rahat. bir tek cenaze namazına hafta içi imzam ve mahkemem sebebiyle katılamayacağım ama yerime vekil de ayarladım. vakfa duyurusunu defin yerini her şeyi hallettim. hayat bu işte bir anda ölüm geliyor herkese kimine kolay kimine zor. iyi ki bir dargınlık kırgınlık yoktu aramızda yoksa içim ruhen rahat olmazdı. sizden de ruhuna bir fatiha alırım.

Babamı kaybedene dek dedemin ölümüne çok ağlardım.

Dedemi sevmediğimi sanıyordum. Sevgiye dair o kadar az şey biliyorum ki, onu sevmedim sanıyordum yahut onun da beni sevmediğini sanıyordum... Babamın babası, gaddar bir adammış/adamdı. Sevgiye dair hiçbir şey bilmezdi. Babamın kişisel gelişimini tamamlayamasının da en büyük müsebbibiydi... Ve ben annemin babasını da aynı kefeye koymak gibi bir hata yapmıştım.... Kendisi pandemiden önce vefat etti. Sessizce gitti, sakince. Yatağa düşmedi, yere düştü ama. Boylu boyunca yerde uzandığını görmüş anneannem. Sonra bir kıyamet kopmuş.... Geçtiğimiz yılsa anneannemi kaybettik. Bir de amcamla beraber 4 kişi... 4 kan bağımı toprağa gömdüm. Ama hiçbirisi annemin babasının yokluğu kadar koymadı.

Hiçbir zaman kabullenemedim. Sanki şehir dışına gitti ve yine gelecek gibi... Dedem çok kibar iyi bir insandı. Çok iyi bi restoranda bekçilik yapıyordu her gece işe gider biz onlara gittiğimiz de bize biraz antep fıstığı biraz da lüks meyvelerden getirirdi sonra bize pay etmeyi ogretirdi üçe bolerdik... Yıllar sonra öğrendik ki yemek yeme hakkını orda ki meyveleri getirmekten yana kullanirmis fedakardi da... Bide çok güzel karpuz secerdi o öldükten sonra asla güzel karpuz yemedim.

bir insanın canını manevi açıdan en cok yakan seylerde ilk ona rahat girer. hele dede gercekten iyi birisiyse cok zor gercekten. bu aksam iki yıl aradan sonra bir kere daha dedemi kaybettim. bundan yaklasik bir bucuk yıl evvel kansere yakalandi. ilaclarla gayet iyi ilerlerken son bir hafta icinde iki kere kalp ile ilgili sorunlar yasayarak hastaneye kaldirildi. son dört günü de yogum bakımda gecti. bugun kara haberi aldık. dedemle babaannemin esi oldugu icin pek aramız yoktu. türk aile yapisinda genelde anne tarafiyla daha yakin olunurken baba tarafiyla cok ya da hic yakin olmazsin ya öyle iste. ben de dedemle ya da babaannemle hic sorun yasamasam da anne tarafina daha yakın oldugum icin babamın babasıyla cok sıkı bir iliski gelistiremedim. kötü duygular beslemiyorduk birbirimize karşı; aksine karşılıklı olarak ikimiz de birbirimize muazzam düşkün olmasak da severdik birbirimizi. dedemde yasina gore gayet yakisikli ve oturakli bir adamdi. akrabalari ve diger tanidigi insanlar kendisine muazzam saygı duyardı. böyle olunca ergenligimin sonlarina dogru ona buyuk bir saygı duymaya baslamistim ve boyle devam etti. böyle bir adamın iyi ki de torunu oldum diyorum. hayatta bircok seyle gurur duyarım, bu adamın torunu olmak da gurur duydugum seylerden birisi. kendisi babaanneme, evlatlarina, gelinleri ve torunlarina aklımıza her geldiginde gülümseyecegimiz ve iyi ki diyecegimiz anılar bırakarak bu dünyadan gitti. topragı bol, mekanı cennet olsun.