bir insanın canını manevi açıdan en cok yakan seylerde ilk ona rahat girer. hele dede gercekten iyi birisiyse cok zor gercekten.
bu aksam iki yıl aradan sonra bir kere daha dedemi kaybettim. bundan yaklasik bir bucuk yıl evvel kansere yakalandi. ilaclarla gayet iyi ilerlerken son bir hafta icinde iki kere kalp ile ilgili sorunlar yasayarak hastaneye kaldirildi. son dört günü de yogum bakımda gecti. bugun kara haberi aldık.
dedemle babaannemin esi oldugu icin pek aramız yoktu. türk aile yapisinda genelde anne tarafiyla daha yakin olunurken baba tarafiyla cok ya da hic yakin olmazsin ya öyle iste. ben de dedemle ya da babaannemle hic sorun yasamasam da anne tarafina daha yakın oldugum icin babamın babasıyla cok sıkı bir iliski gelistiremedim.
kötü duygular beslemiyorduk birbirimize karşı; aksine karşılıklı olarak ikimiz de birbirimize muazzam düşkün olmasak da severdik birbirimizi.
dedemde yasina gore gayet yakisikli ve oturakli bir adamdi. akrabalari ve diger tanidigi insanlar kendisine muazzam saygı duyardı. böyle olunca ergenligimin sonlarina dogru ona buyuk bir saygı duymaya baslamistim ve boyle devam etti.
böyle bir adamın iyi ki de torunu oldum diyorum. hayatta bircok seyle gurur duyarım, bu adamın torunu olmak da gurur duydugum seylerden birisi. kendisi babaanneme, evlatlarina, gelinleri ve torunlarina aklımıza her geldiginde gülümseyecegimiz ve iyi ki diyecegimiz anılar bırakarak bu dünyadan gitti. topragı bol, mekanı cennet olsun.