18 ocak 2015. hamster sahiplenmiştim. albino bir suriye cinsiydi. adını da beyaz koymuştum. 2 şubat gecesi hareketsiz bedeniyle karşılaştım. ilk başta, derin uykuda sandım. ilişmedim. spor gideyim, sonra ilgilenirim dedim. döndüğümde hala aynı pozisyonda idi. kabullenmemek için her şeyi yapıyordum. ölüm bu sonuçta. küçük bir hayvan da olsa, ona emek vermişim, beslemişim, sevmişim, öpmüşüm, koklamışım. insan üzülmez mi? ama o hayırsız ne yaptı? çekti gitti. tekmeledim kafesini, derin uyuyorsun, uyan ulan sikik diye bağırdım gece vakti. sarstım, salladım öldüğünü kabullenemedim. en son kurşun kalemle dürttüm, biraz oynattım ve artık, öldüğüne inanmaktan başka çarem kalmamıştı. ilk başta çok koymayacağını düşündüm. son zamanları olduğunu tahmin ediyordum zaten. gözleri matlaşmıştı, hareketliliği,enerjisi azalmıştı. öldüğünü kabullendiğim sırada, o an bir şey oldu ve yere çöktüm. kafesini sevdim. oğlum niye yaptın bunu bana dedim. sitem ederek ağladım, çok kızdım ona. devamında ise gözüm döndü, kafesinin etrafını poşetlerle sardım, bantladım. ona ait bütün eşyaları apar topar topladım, poşetledim ve çöpe attım. çok üzgünüm, onu gömemedim. gecenin 11 inde, toprakla uğraşmaya cesaret edemedim. millet ne gömdüğümü bilmez, polise ihbar eder, başıma bela alırım diye korktum. şu an kendimi 15 yaş küçük hissediyorum. bir çocuk gibi isyan etmek istiyorum. ağlamak istiyorum, ama olmuyor. beyazım benim, oğlum, seni çok özleyeceğim. rahat uyu. görüşmek üzere.