asosyal itiraf

içim kırıldı, dökülüyor yine. 4 gün... sadece 4 günmüş maksimum normallik sürem. kahretsin, bu sefer düzeliyor sanmıştım. sevdiğim insanlara gülümseyerek bundan bahsetmiştim. olmadı. -anasayfadaki fotoğrafıma bakıp "allah allah, ben böyle birini eklediğimi hatırlamıyorum. nerden geldi ki bu" derken buldum kendimi. korkudan ağladım. varan 1. yarım saat geçti. düzeldi. sandım. -banyodayım, ellerimi yıkıyorum. kafamı kaldırdım ve aynadaki görüntüden korkup geri geri giderken kafamı arkamdaki duvara çarptım. kendime geldiğimde aynadaki görüntüme korkuyla bakıyordum. kendimi tanıyamadım. varan 2. gözlerimin etrafında siyah puantiyeler uçuşuyor. hala uçuşuyor. korkuyorum. ilk defa böyle bir şey yaşıyorum. bunları neden yaşıyorum, çıldırmak üzereyim. halbuki böyle olmasının hiçbir manası yok. ben şizofren değilim ki. öyle miyim? daha bugün yeni bir tedaviye başlamıştım, bana çok yarayacağına inandığım bir tedaviydi. yaradı da. birkaç saat. kötü hiçbir şey olmadı ki bugün. aksine, bundan çok daha kötü günlerde bile böyle şeyler yaşamamıştım. neden böyle oluyor? artık beynim beni taşımıyor sanırım sözlük, iflas etti. artık kendini başka şeylerle tatmin etmeye çalışır oldu. kendini unutur oldu. kendimi unutur oldum. çirkinleşiyor. işler çirkinleştikçe işin içinden çıkamıyorum. neden bunları yaşıyorum yarım saat çığlık çığlık çığlığa ağladım salonun ortasına diz çöküp. kendimi unutmaktan korktum sözlük. hayatımda ilk defa, kaybolmaktan korktum. abime anlattım, o da korktu. sanırım yolun sonuna yaklaşıyorum. hala. korkuyorum. eridiğimi hissediyorum. eriyerek yok oluyorum.

eşcinselim ama bunu aileme söyleyemiyorum :/

bazen içimde deli bir boşluk hissi beliriyor.korkutucu bir boşluk.sanki yalnızmışım gibi,sanki ayaklarımın altında yer yokmuş gibi,baş dönüren cinsten.uykularımı bölen cinsten,sanki bi yerde büyük bi hata yapmışım da nerde olduğunu bulamıyormuşum gibi.

az önce daha önce yapmadığım bir şeyi yapıp bana ilgi duyan birine konuşmak istemiyorum çünkü bir ilişkiye hazır değilim dedim. kendimi rahatlamış hissediyorum ve böyle bir şeyi söyleyebilme cesareti için kendime şaşırıyorum. değişiyorum, değiştiriyor zaman.

sebepsiz bir mutluluk var üstümde, nedenini bir türlü anlayamıyorum. sonunda kayışı kopardım galiba 😂 (bkz: röhaehöhey) (bkz: gülmeyi unuttuk be hüseyin)

bu sene monaco maçıyla beraber hayattaki bütün hayallerim sonraki senelere kalmış oldu

beyler bayanlar kusura bakmayın affınıza sığınarak bunu söylüyorum hepimizin derdimi s*keyim. evet hepimizin.

subay olmayı çok istemiştim küçüklüğümden beri 14 yaşında nasip oldu o şanlı üniformayı giymek ama daha 14 yaşında ailenden uzak kalmıştım sessiz sessiz ağlamıştım yatakta yaşıtlarım ailelerine sinirlenip kapıları çarparken ben annemin ağlayışını telefondan dinliyordum merak etme anne iyiyim ben diyordum yüzlerce kes dudaklarımı ısıra ısıra koskaca beş senem geçti kuleli de gerek süründüm izmirde kampta 40 derece güneşin altında gerek saatlerce bekledim kış soğuğunda ancak mutluydum mezun olurken gururluydum onur duydum kulelili olmaktan subay olmak için önemli bir adım atmıştım ama olmadı be sözlük olamadım bir kaç şerefsiz yüzünden vatan haini damgası yedim hayallerimi elimden aldılar ben hiç bir şey yapamadım sözlük vatana hizmet etmek için ben kendimden vazgeçmiştim ama bu vatan beni istemedi olsun vatan sağolsun dedim yinede ama vatan haini sözünü yediremedim be sözlük ben 14 yaşında koşa koşa gitmişken asker ocağına askere gitmeyip bedelli olanların vatan haini demesini kendime yediremedim

ruh halimi anlatan cümlelerin git gide anlamsızlaştığını fark ettim.

kimse beni kaybetmedi sözlük, benden vazgeçtiler.

3 ay önce işten ayrıldım ilk zaman'lar yeni iş arama için çok hevesliydim gittikçe can'ım sıkılmaya umutsuzluğa düşmeye başladım. şehir dışına çıktım 4 farklı şehri dolaştım eğlendim şimdi geri döndüm düşünmekten kaçtığım şeylerle tekrar yüzleşiyorum içimden hiçbirşey yapmak gelmiyor son 1 aydır haftanın 5 günü içiyorum hatta bugun 2 de can'ım sıkıldı evde yalnızım bir bira açtım telefonlara bakmak istemiyorum kimseyle konuşmak hiçbirşey yapmak istemiyorum artık insan kendisinden sıkılır mı ben çok sıkıldım.

ilginçtir tiyatro sahnesinde şarkı söyledim, seyirci karşısında dans ettim ama düğünde kınada oynayamıyorum. o sandalyede çakılıyım. gerçi bir şikayetim de yok

her an komşu çocuğunu dövebilirim sözlük. 3 saat boyunca evde kırmadığı kapı, indirmediği cam kalmadı ve hala daha koşuyor. buna ne yedirip ne içiriyorlar da böyle oluyor bilmiyorum ama evde at besleseler bu kadar gürültü, ses yapmazdı.

ne zaman yeni evlenen çift görsem. yani gelinlik ve damatlık ile falan. akşama seks var diye düşünüyorum. allah affetsin.

sabah akşam vurduruyorum :/

yav bu amına koyduklarım sabah 10 da dışarı çıkıyor kafamızı sikiyorlar.saat kaç olmuş hala eve de gitmiyorlar.sokayım ankaraya falan taşınırsanız etimesgut geleceğiniz son yer olsun

anneannemin anneannesi anneannemin amcasıyla evliymis. baban kim peki dedim. babam babam işte.babamı ne karıştırıyorsun dedi hzhdhdhd

gün içinde şiveli konuşmamdan dolayı bir aksaklık görmüyorum kendimde, ta ki dile getirilene kadar. gelse bi yeni zelandalı türkçe küfür etse hoşlarına gidecek amcık herifler bana kakaru kikiri gülüyor.

sanırım üniyi sivasta okuyacam biraz moralimi düzeltin allasen nasıl şehir

sana diyecek çok şey biriktirdim. hepsini buraya yazmak gibi bir niyetim yok. belki bir şekilde denk gelirde okursun diye bir iki şey yazıyorum arada sırada. galiba yine yazıcam, senin için tuttuğum defterlere oranla biraz kısa olucak ama hiç değilse içimi az çok dökücem. belki bi nebze de olsa iyi gelir diye yapıyorum bunu. sana hep demek istedim ama diyemedim, affet. hani insanlar yüzyıllardır "bizim varoluş sebebimiz ney?" diye kendilerine soruyorlar ve cevap bulamıyorlar ya, asırlardır bu soru sayesinde ne filozoflar ne sanatçılar ne bilim insanları tarih sahnesine çıktı. çünkü cevabı aradıkça büyük işler yaptılar. ve hala cevabı bulamadılar. ben kendi cevabımı 7 yıl önce bulduğumu düşünüyorum. sen olmazsan benim bi anlamım olmazmış gibi hissediyorum yıllardır. insanlığın varoluş sebebini bilmiyorum ama benim sebebimin sen olduğuna kendimi galiba uzun bir süre önce inandırdım. gerçi yanımda hiç olmadın, ama hep benimleydin. bir keresinde seni okul yüzünden tam 6 ay boyunca görememiştim. o 6 ay geçtikten sonra seni o kaldırımda görünce fark ettim, seni 6 boyunca gözlerimle görmediğimi. sanki her gün her saniye seninleydim, gözümü kapattığım her an seni görmüştim gibi hissettim. demem o ki ; yokluğun artık inanılmaz bir hal aldı. sen yokken yokluğunu hissetmiyorum. hep benimlesin sanki. hatta seni o gün kaldırımda gördüğümde o makyajından ötürü, gözüme eskisi kadar güzel gözükmedin. çünkü ben seni hep o eski masum güzelliğinle hatırlıyorum, seni öyle seviyorum. artık öyle değilsin. hayalimdeki, aklımdaki, hatıralarımdaki sen şimdiki senden daha güzel daha masum daha saf ve temiz. belki de bu yüzden artık sana açılmak gibi fikirin kıyısından bile geçemiyorum, bilmiyorum...

oyuncak tavşanımı özledim. kardeşim gece gelip yanıma yatmış. tavşan sanıp aşırı sarılınca bağırmasıyla uyandım. kaç yaşına geldim hala tavşanımı bırakmak istemiyorum. ne yapacağım bilmiyorum. bilenler çok dalga geçiyor.

yok kardolar şu amına koduğumun dünyasına gelirken şanssız gelmişiz biz. ne zaman tırnaklarımız kırılana kadar savaştıysak hep kazandığımızı düşündüğümüzde bir kalbi kazandığımızı düşündüğümüzde dost bildiklerimiz arkadan vurdu bizi. ben o kalbe sevgimi kanıtlayana kadar herşeyimi kaybetmişim eaki defterlerden bahsetmişim onların bittiğini anlatmışım. sonra kardeş bildiğimiz gelmiş o kızın yanında boynumda ki kolyeyi gösterip bu senin eski sevgilinden son kalan şey değil mi diyo. be amına koduğumun çocuğu o benim için bi kolye o kadar. ama yok sözlük bu dünyada ne kadar orospu çocuğu varsa hepsi etrafımızda. biz kaybederek başlamışız bu hayata sözlük kazanıcak hiçbirşeyimiz yok bu dünyada ama diğer taraf varsa orda beni sevdiğini düşündüğüm birkaç insanı istiyorum bir tek gerisinin amına koymuşum sözlük. sevmeyin kimseyi seviyorsanız da değer vericeğiniz kişileri özenle seçin sözlük burası değerli benim için.

bugün vazgeçtim.

senin gibi sıradan bir insanı kafamda,düşüncemde en üst noktalara çıkartan, farklı olmayan sen i farklıymış gibi gösteren beynimi,duygularımı,kalbimi s2m.

bıktım! dün söylediklerinin bugün tersini söyleyenlerden, bencillerden, egoistlerden, yavşaklardan, adamlık taslayanlardan, cahillerden, kararsızlardan bıktım. durağanlardan ve geriye gidenlerden bıktım. güzellerden, çirkinlerden, mutlulardan, mutsuz olmaya çalışanlardan bıktım. ait olmadığım şehirlerde aldığım nefeslerden, uyuyamamaktan, düşünmekten bıktım...

bazen düşünüyorum da hep dinleyen taraf benmişim.en yakın arkadaşlarımdan birinin bir şeye canı sıkkındır bana yazar bazen arar saatlerce dinlerim çözüm bulurum en mantıklı analizi sunmaya çalışırım bana hep güvenirler ve bu da hoşuma gider.ama söz konusu ben olunca sen hiç anlatmıyosun derler "keşke anlatacak bir şeyin olsa da ben de dinlesem"dedi en yakın arkadaşlarımdan biri o gün.ona var aslında diyemedim" keşke "deyip geçiştirdim.dert anlatmayı sevmiyorum sanırım.güçsüz görünmek istemiyor her şeyi içime atıyorum.bazen sadece başımı omzuna yaslayıp saatlerce susacağım birine ihtiyaç duyuyorum. ben anlatmasam da olur o anlarda yanımda olsa yeter diyorum ama onu bile yapamıyorum.

işte hep böyle, sanırım böyle de olmaya devam edecek. sanırım bu allah'ın bizi bizle sınamasının ta kendisi. ya çok büyük konuşuyoruz her şey hakkında öyle kaybediyoruz, ya da çok hafife alıyoruz o şekil kaybediyoruz. her neyse kaybettikten sonra kazandıklarının bir önemi kalmıyor genelde. hani tek o varmışta hayatında, ondan ibaretmiş de, o gidince her şey bitmiş gibi. bazen bir çıkış kapısı oluyor. hayat devam ediyor diyebiliyorsun ama bunu için tek şart koşulmuş; o şartımız geçmişi düşünmemek. çünkü geçmişi ne kadar düşünürsen o kadar orada yaşıyorsun. "herkesin bir yara izi vardır kimseye dokundurtmayacak kadar güzel olan" geçmiyor işte bu yara izi. belki gelecekte unutmak muhtemel olacak ama onlar olmadan kim olduğumu hatırlamıyorum ki ben. sanki o izmiş de beni ben yapan, o olmayınca olmuyor. hani var ya o şuan, gitmeyecek sanıyorsun. gidiyor. hem de bazen hiç arkasına bakmadan, suçu yokmuş. yaşanan onca şeyi unutmuşçasına. bir şey de diyemiyorsun genelde. dur desen gururlusun ya işte, diyemiyorsun. o da öyle gidiyor. çok güzel hayallerin oluyor ileriye dönük, böyle böyle yapacağız, mutlu olacağız diyorsun ama olamıyorsun. ama bana gelecekte mutlu olacaksın, unut demiştiniz. olmuyor işte. yara da, yar da hepsi burada birikiyor. sonra kimseye güvenin kalmıyor. hissiz hissiz etrafta dolaşıyorsun, gülücükler saçıyorsun ama için kan ağlıyor. bilmiyorum işte sözlük, yaşasan da yaşamasan da böyle. elbet ya sen gideceksin ya da sevdiğin birini kaybedeceksin. akışına bırakamayacak kadar yorgunum ama etrafa gülücükler saçıyorum sebepsizce. çok güvendiğimiz, bitmez sandığımız her şeyi bir bir kaybediyoruz, kaybedeceğiz. sanırım fazla daha da söyleyecek bir şeyim kalmadı şimdilik sözlük. iyi geceler.

rüyamda kokoreç yiyebilecek kadar alkoliğim

hayatında rüya/kabus nedir bilmeyen ben çok uzun zamandır her sabah kabusla uyanıyorum, sonrası malum. beynimi yakan bir ağrı ve elbette ki düşünceler düşünceler.. konuşmak istemiyorum eskisi gibi, havadan sudan sohbetler canımı sıkıyor. mesajlara bırak dönmeyi okuyasım bile yok. bir şey eksik. ben eksiğim daha doğrusu. o yüzden yaptığım hiçbir şey tamamlamıyor, iyi hissettirmiyor. bu kez boşluk değil, eksiklik. yarım kalmışlık.

genellikle bana söylenen sırları unutuyorum bu yüzden arkadaslarım bütün sırlarını bana söylüyorlar

sevdiğim kızın beni en yakın arkadaşımla aldatması ve hala onu unutamadığım için kendimden utanmam.

ağlamaya utanıyorum. en son ne zaman ağladım bilmiyorum bu yüzden herkes çok güçlü sanıyor beni. oysa beterim. stresten başıma gelebilecek her şey geldi. her şeyi unutmaya başladım. psikiyatriye gittim mecbur ilaç verdi. duyan herkes içme senin ne derdin olucak dedi. annem bile içermedi ilacı boşa bağımlılık yapmasın derdin yok ki dedi. en yakın arkadaşlarım kahkahalar attı sende stres mtres yok dedi. var işte kapkalın bir kabuğum var evet ama altında ölüyorum be. korkularım, hüzünlerim, kırgınlıklarım hepsi içimde. kimseyle paylaşamıyorum diye mi dertsiz oluyorum? bu benim en büyük derdim oysa ki; kimseye güvenememek. yalnız ölücem biliyorum ama yalnız yaşamak istemiyorum artık be sözlük.

delirmek istiyorum ama delirten yok

ozluyorum anasini satayim oyle boyle degil onun yoklugunda yaniyorum onun bir mesaji bir alo demesi bir gulumsemesi bir kez gozlerimin icine bakip utanisi her seyini ozluyorum lan

bazen ufacık bir mesaj mutlu edebiliyor. yüzde bir gülümsemeye sebeb olabiliyormuş.

küçükken sakızı şişirip soba borusuna değdirip patlatıyım derken dilimi yakmışım bu gerçekle bugün yüzleştim, bir miktar üzdü tabi

itiraf ediyorum şuan çok ezik hissediyorum hatta kendimi ezikleri efendisi gibi hissediyorum

şu an karşıma çıksa öyle bakarım ki yeri yarıp içine giresi gelir korkudan, nefret ediyorum sanır. ama ben hala köpek gibi seviyorum.

bugün rizede mutlu bir çocuk gördüm ve çocuk suriyeliydi çocuk dediğime bakmayın bebek kadar bir şeydi ve kartonun üstünde sağa sola yuvarlanıyordu hava da yağmurluydu ama o yine de mutluydu işte yüzündeki ifadeyi gördükçe arkama dönüp dönüp baktım. rize çirkin bir yerdi ama o çocuk, kesinlikle rizenin en güzeliydi

sözlüğe kayıt olduğum gün recep çetinin sol ayağından sözlük formatını oku ayarı yedim. unutmadım unutmayacağım :(

gece gece eski sevgilinin twitter'ını karıştırırken yanlışlıkla favladım bi dedikodu malzemesi daha olduk iyimi

beni terkedip gideli çok uzun zaman oldu sözlük. hala bir umut bana geri dönmesini bekliyorum

sebepsiz yere neşet ertaş dinlediğim günlere dönmek istiyorum.

sıkışıyorum, lütfen. ruhumun ortasında saplı kalan mızrak gibi bir şey var. gittikçe daralan duvarların ortasında küçülerek yok oluyorum. sinirlerim bozuluyor, sebepsiz gülüyorum. dünyanın merkezinden gelen bir kurtçuk ordusu uzandığım toprağın altından çıkp, beni yok edecekmiş gibi hissediyorum, topraktan korkuyorum. beni gömmesinler, yaksınlar. daha fazla bu dünyaya karışmak istemiyorum. bir kısmım atmosfere karışsın istiyorum. yakın beni. aptal gibi hissediyorum. ama hep içimdeki o garip ait olma hissi. bir aileye, ya da sevgiliye ait olma hissi. insan karar vererek aşık olmazmış ya, bi bakarmış, olurmuş ya... öyle. ahım kalırmış. bi bakarsınız, ölürmüşüm. nefes alıyorduk ya, nasıl yapılıyordu? kaçırdığım tek ritim hayatınki ve bundan sorumlu tutulamam. aforizma yazsak mı? kontrol manyağıyım. aynı zamanda agorafobik. beni anlayın, kendimle çelişiyorum. gerçek olamayacak kadar. hangisi gerçek kölelik, fiziksel mi mental mi? ya da belki duygusal? hislerim ayaklarımın altındaki mazgaldan kanalizasyona akıyor ve ben hiçbir şey yapamıyorum. işin garibi, bundan keyif alıyorum. duygu durum değişiklikleri. anlık, saniyelik. siyahken beyaz olunur mu? beyaza siyah karıştırırsan gri olur. siyahı gri yapmak daha zordur. peki siyah mıdır o zaman, daha güçlü karakterli? ya da belki dogmatiktir. budur sebebi belki de hep "siyah" kalması. peki ya beyaz? çok mu zayıftır karakteri de, en ufak etkiyle kaybolur kendinden? çirkin doğmak sanatımın başlangıç noktasıdır. "saat sabaha koşuyorsa, sen geceye saklan." sabitlik döngüm paradoksa ulaştı. hayatım ilerlemiyor, ruh halimin sürekli değişmesinin aksine. çocuksu heyecan yaşama isteği. uyuyamyorum.

lise son sınıftayım, kadıköy'e geçeceğim. kartal'dan metroya giriş yaptım. 3 kişi önümden koşarak geçti. zaten yürüyerek geçemezler. çok hızlı yürürüm. neyse konu bu değil... bunlar koştukça ben de daha hızlı yürümeye başladım. yanımdan geçen 2 kişi de koşmaya başladı. dayanamadım ben de başladım koşmaya... bunu gören 4 güvenlik de katıldı mı aramıza. koca koridorda 20 kişi falan koşuyoruz. tam bu sırada metro yanaştı. herkes bir anda durdu, birbirinin suratına bakmaya başladı. ''kim ulan o ilk koşan ipne'' diye geçiriyorum içimden. sonra herkes usulca dağıldı. biz metroya, güvenlikler kulübelerine. bu da böyle saçma bir anıdır.

küçükken benim olmadığım yerlerde zamanın durduğunu sanıp, bir mekandan ayrılırken hüzünlenirdim..

bu gece sevdiğim kadından ayrıldım. ben istemedim tabikide, onun kendince bahaneleri vardı. ama asıl sorun şu. ben hiçbir şey hissetmiyorum. iyi ya da kötü hiçbir şey hissetmiyorum. ve bu durum beni çok korkutuyor.

küçükken bertuğ cemilin yağmur şarkısının nakaratını yağmur duası sanıyodum yağmur yağınca onu söylüyodum hızlansın diye allah affetsin

sözlüğe üye olurken alımlar kapıcak diye aklıma ilk gelen kelimeyi kullanıcı adım yapmam. sonuçta saçmasapan bi nickname im var ve değiştiremiyorum....

geçenlerde liseden beri görüşmediğim bir arkadaşım numaramı bulmuş, aradı konuştuk sohbeti sarmayınca 'bak kime veriyorum telefonu ' diyip yine kendim konuştum. tanımaya çalıştı, tanıyamadı. hebe hübe derken tanımadığı kişi adına atarlanıp yüzüne kapattım.