sana diyecek çok şey biriktirdim. hepsini buraya yazmak gibi bir niyetim yok. belki bir şekilde denk gelirde okursun diye bir iki şey yazıyorum arada sırada. galiba yine yazıcam, senin için tuttuğum defterlere oranla biraz kısa olucak ama hiç değilse içimi az çok dökücem. belki bi nebze de olsa iyi gelir diye yapıyorum bunu. sana hep demek istedim ama diyemedim, affet.
hani insanlar yüzyıllardır "bizim varoluş sebebimiz ney?" diye kendilerine soruyorlar ve cevap bulamıyorlar ya, asırlardır bu soru sayesinde ne filozoflar ne sanatçılar ne bilim insanları tarih sahnesine çıktı. çünkü cevabı aradıkça büyük işler yaptılar. ve hala cevabı bulamadılar. ben kendi cevabımı 7 yıl önce bulduğumu düşünüyorum. sen olmazsan benim bi anlamım olmazmış gibi hissediyorum yıllardır. insanlığın varoluş sebebini bilmiyorum ama benim sebebimin sen olduğuna kendimi galiba uzun bir süre önce inandırdım. gerçi yanımda hiç olmadın, ama hep benimleydin.
bir keresinde seni okul yüzünden tam 6 ay boyunca görememiştim. o 6 ay geçtikten sonra seni o kaldırımda görünce fark ettim, seni 6 boyunca gözlerimle görmediğimi. sanki her gün her saniye seninleydim, gözümü kapattığım her an seni görmüştim gibi hissettim. demem o ki ; yokluğun artık inanılmaz bir hal aldı. sen yokken yokluğunu hissetmiyorum. hep benimlesin sanki. hatta seni o gün kaldırımda gördüğümde o makyajından ötürü, gözüme eskisi kadar güzel gözükmedin. çünkü ben seni hep o eski masum güzelliğinle hatırlıyorum, seni öyle seviyorum. artık öyle değilsin. hayalimdeki, aklımdaki, hatıralarımdaki sen şimdiki senden daha güzel daha masum daha saf ve temiz. belki de bu yüzden artık sana açılmak gibi fikirin kıyısından bile geçemiyorum, bilmiyorum...