asosyal itiraf

sıkışıyorum, lütfen. ruhumun ortasında saplı kalan mızrak gibi bir şey var. gittikçe daralan duvarların ortasında küçülerek yok oluyorum. sinirlerim bozuluyor, sebepsiz gülüyorum. dünyanın merkezinden gelen bir kurtçuk ordusu uzandığım toprağın altından çıkp, beni yok edecekmiş gibi hissediyorum, topraktan korkuyorum. beni gömmesinler, yaksınlar. daha fazla bu dünyaya karışmak istemiyorum. bir kısmım atmosfere karışsın istiyorum. yakın beni. aptal gibi hissediyorum. ama hep içimdeki o garip ait olma hissi. bir aileye, ya da sevgiliye ait olma hissi. insan karar vererek aşık olmazmış ya, bi bakarmış, olurmuş ya... öyle. ahım kalırmış. bi bakarsınız, ölürmüşüm. nefes alıyorduk ya, nasıl yapılıyordu? kaçırdığım tek ritim hayatınki ve bundan sorumlu tutulamam. aforizma yazsak mı? kontrol manyağıyım. aynı zamanda agorafobik. beni anlayın, kendimle çelişiyorum. gerçek olamayacak kadar. hangisi gerçek kölelik, fiziksel mi mental mi? ya da belki duygusal? hislerim ayaklarımın altındaki mazgaldan kanalizasyona akıyor ve ben hiçbir şey yapamıyorum. işin garibi, bundan keyif alıyorum. duygu durum değişiklikleri. anlık, saniyelik. siyahken beyaz olunur mu? beyaza siyah karıştırırsan gri olur. siyahı gri yapmak daha zordur. peki siyah mıdır o zaman, daha güçlü karakterli? ya da belki dogmatiktir. budur sebebi belki de hep "siyah" kalması. peki ya beyaz? çok mu zayıftır karakteri de, en ufak etkiyle kaybolur kendinden? çirkin doğmak sanatımın başlangıç noktasıdır. "saat sabaha koşuyorsa, sen geceye saklan." sabitlik döngüm paradoksa ulaştı. hayatım ilerlemiyor, ruh halimin sürekli değişmesinin aksine. çocuksu heyecan yaşama isteği. uyuyamyorum.