asosyal itiraf

Bu sabah, dinlediğim şarkılarda aklıma geldi ve gözlerimin dolmasına engel olamadım. Gözlerimi saklamaya çalıştım sadece insanlardan, gözlerine bakmayarak... Hep yaptığım şey değil mi zaten? Kimsenin gözüne bakmıyorum. İçimdeki acıyı anlayacaklarmış gibi acımı saklar gibi saklıyorum gözlerimi

Cinnet geçirmeme 5 dakika kaldı. Şu krizde şu yoklukta annem saçma sapan bir sulu süpürgeye 7000 TL ödeyerek almaya çalışıyor. Hayır her lafında kriz var şu var bu var diyen kadın sırf titiz diye sırf ruh hastası diye almaya çalışıyor. Hayır sorsak bir de aşırı gerekli bir harcama. Allahım bu evdeki temizlik çilesi ne zaman bitecek. Bu saçma sapan harcamalar ne zaman bitecek ya. Bir de olan bana olacak. Zaten hali hazırda olan takıntıları sayesinde bir temizlik yapmamız günler sürüyor. Bir de bunun bir sürü parçası var tak çıkarı var. Olan bana olacak. Kafama dikilecek emir verecek hiçbir şeye de elini sürmeyecek. Size basit gibi gelebilir bu konu ama inanın her gün bir çile. Bir halıya vurmak bile işkence. Keşke ailemizi seçebilsek keşke.

Allahım bazı insanlara şans tanıdığım için beni affet

uzun bir sure burayı cok aktif kullandıktan sonra bir gece ansızın terk etmisim. mezun senemdi, sabaha karsı ders calısmayı bitiriyor yarım saat buraya ayırıyordum. baktım simdi, gunluk gibi her seyi yazmısım da yazmısım. gecenlerde bir anda aklıma dustu dondum geldim! eski dostum beni hep beklemis... hosbulduk!

Bebeğim yüzünü, sesini, kokunu unutmaya başladım. Bebeğim ben seni sevmekten vazgeçmeye başladım. Bebeğim hiçbir şey yapmıyorsun ve ben umudumu lime lime ederken sen beni özlemiyorsun bile.

Her şey nasıl düzelecek diye düşünüyorum aha da tam böyle. gorsel

Oğlumu kıskanıyorum çok yakışıklı pic .d

Bir defterim var böyle günlük değil de bunaldığım, uyuyamadığım zamanlarda falan bişeyler karaladığım bir defter. Bugün de yine yazdım ve dedim ki daha önce ne yazmışım diye bir okuyayım, çok büyük hayal kırıklığına uğradım. Bugün yazdığım, kendimde eksik bulduğum, şikayet ettiğim şeylerin aynısını yazmışım 8 ay önce de 2 ay önce de . Bu nasıl olabilir ? Ufak bir çaba dahi göstermedim mi cidden? Ve hala utanmadan şikayet mi ediyorum? Neden böyle oluyor ? Neyim var benim? ...

Hengamenin,iş telaşının içinde geçen zamanıma üzülüyorum. Normal bir çalışanın bir ayda sabah 8 akşam 4 çalışarak doldurması gereken saate ek 128 saat daha çalıştığım bir düzen içindeyim. Uyku desen saati belli değil,psikoloji zaten bozuldu abudik gubidik tiplerle uğraşmaktan. Eve geldiğim de akşama yemek yapacak halim olmuyor, yaşamak istiyorum ben ya bu ne böyle,sadece işim olsun istemiştim oysa

Galiba 3 senenin ardından birini sevmeye başladım. Çocukluğumdan beri hayalini kurduğum insan çıktı karşıma çok şaşkınım. Çok yakınımdaymış bir o kadar da uzakta. Tekrardan böyle duygular hissetmek beni korkutsada dünyanın en güzel hislerini yaşıyor insan onun yanındayken. İnsan karşındakinin elbet bir gün gideceğeni bile bile bağlanır mı? Ben bağlanıyorum. Belki de bir umut gitmez ama her güzel başlayan hikayenin sonu gene hüzün değil mi ? Ama bunları boş verelim ben sevmeği ve birini mutlu etmeyi özlemişim en önemlisi biriyle birlikte mutlu olmayı özlemişim ben sevmeyi çok özlemişim. Bu ilişki içerisinde kötü bütün düşüncelerimi bir kenara koyup sadece onu sevmekle ilgileneceğim. Bu heyecan beni benden alıyor. Onu çok güzel seveceğime kendime söz veriyorum. Ne olursa olsun bitse bile hayat hikayesinde çok güzel ve harika bir kesit olarak kalmak istiyorum.

Reddettim dedim ki bak olmaz. Bok olmaz çok affedersiniz pişmanım şimdi hayır niye olmasındı olurdu deneseydik

6 aylık askerlik maceram dün itibariyle bitti. Oradayken eve gelmenin hayalini kurar, mutluluktan havalara uçacağımı düşünürdüm. Rahat rahat uyumayı kafama göre takılmayı gözüme kestirmiştim. ancak.. Sanki boşlukta gibiyim şehrime evime gelirken "lan acaba özlememiş miyim?" diye kendime sorguladım. Şu an bomboş, aptalca bi ruh halindeyim. Bakalım bu psikoloji ne kadar sürecek.

Orhan Veli'nin anlatamıyorum dediği yerdeyim. Okurken güzelde içerisi öyle değil be.

insanlar tarafından gerizekalı muamelesi görüyorum. bazen hoşuma gidiyor ama bazen "yetti ya!" dercesine geliyorum. şimdi fark ettim de aslında O'nun beni gerizekalı yerine koymasını sindiremiyorum galiba. salak değilim yani ben de anlayabiliyorum şunu yapıyorum dediğinde aslında onu yapmadığını. artık o kadar tanıyorum seni. ama sanırım sen benim o kadar salak olduğumu bilmeyecek kadar tanımadın beni. veya tanıyamadın veya tanımak istemedin, bilemedim şimdi. her geçen gün daha çok üzüyorsun be..

Bugün 21 yaşıma girdim. 21 yıldır hayattayım ama bir gün bile yaşamadım.. İiii gclr

Işte itiraf: bu başlıkta üzgün şeyler yazıldıysa çok etkilenip okumamayı tercih ediyorum. Kısa kısa göz atıyorum. Artık gerçekten bir itiraf başlığı açmamız lazım. "öğretmenime aşığım" ya da "patronuma yalan söyledim" ya da "narkozluyken doktora sövdüm ama bilinçliydim" tadında gerçek itiraf niteliği barındıran şeyler okumak istiyorum artık. Herkes içini döküp çıkıyor. Bende çok içimi döktüm buraya. Ama başkalarının hikayelerinden de aşırı etkileniyorum. O sebeple ağzıma sıçılıyor bu başlıkta. Sonra da bu başlıktan kaçmak istiyorum. Herkese tek tek dmden üzülme yalnız değilsin demek de mümkün değil..... Gencecik insanlarız hepimiz fakat ben dahil çok mutsuzuz içten içe. Sevgiler. (lütfen iyi olun ya)

Son zamanlardaki yoğunluğun içerisinde kaybolduğumu hissediyorum, hafta içi iş-okul dengesi, haftasonu okuldan kalanların tamamlanması aynı zamanda her gün yemek, bulaşık, temizlik derken iyice yorgun hissediyorum. Evet, iş bulduktan sonra hayatımı düzene soktu ama okulla birlikte olması beni çok yorar bi hale getirdi. Eh, bu süreçte dehşet kilo aldım, önceden azıcık da olsa 2 haftada bir çıkabiliyordum evden, şimdi mesaiden fırsat olmadığı için hiçbir yere gidemiyorum. Ailemi 2 aydır göremedim -ki yeni bir eve taşındılar o eve hala gidemedim-. Tüm bu yoğunlukların içerisinde kendime bir kaçamak bir tatil olarak alkolü gördüğüm için hala çok sık alkol içme sıkıntımı yenebilmiş değilim. Bununla birlikte ev arkadaşımla aramız acayip fazla istikrarsız, bu gel-git de iyice yormaya başladı. Demem o ki: Kendimi çok özledim.

bu amk gelişim uzmanları, danışmanlar, bilmemneler hep "mutluluk kendiliğinden gelmez çaba gerektirir" diyor ama kimse ne yapmam gerektiğini söylemiyor. günlerdir mutlu taklidi yapıp gerçekten mutlu olmayı bekliyorum bir sikim olduğu yok ben nasıl olacam mutlu. ya adam gibi tavsiye verin ya da millete umut vermeyin. çok sinirliyim bu konuda.

buraya ilk defa yazıyorum. ne kadar yazabilirim bilmiyorum ama kabullenemiyorum. hiç etmeye çalıştıkça inatla daha var oluyor. yüreğim acıyor ama anlatamıyorum. çok düğümlendi her şey. güçlü biriydim ama yorulacağımı düşünmezdim hiç. yoruldum ve kabullenemiyorum.

Çok düşündüm ben niye böyleyim acaba, biri beni kırsa da üzse de hayatımdan niye çıkaramıyorum diye. Anladım ki ben yalnız kalmaktan çok korkuyorum sözlük. Sevdiklerimi kaybetmekten, birilerinin yanımda olmama ihtimalinden çok korkuyorum. Sevilmek, sevmek istiyorum. Bu aşk manasında değil, ailem arkadaşlarım hatta işe yaramaz akrabalar bile dahil. Ben yalnız hayat geçirmekten, yaşlanmaktan, yalnız ölüp gitmekten korkuyorum. Birileri beni hatırlasın ya bir de burada bu vardı desin istiyorum. Bu yüzden çevremi geniş tutmak isterken çabuk güveniyorum insanlara sonra da güvenimi sarssa dahi çık git diyemiyorum. Kendime bir özür borçluyum sanırım.

Terapistime dahi yalandan gülümsüyorum.

dün kullandığım antidepresanların beni sadece uyuttuğunu ve hiç mutlu olmadığımı fark ettim. bugün de bunu düşüneyim...

online listesindeki tüm yazarlar bi grupta sohbet ediyomuş da o grupta ben yokmuşum gibi hissediyorum en kötüsü de devamında gruba eklensem selam versem herkes susacakmış gibi geliyo..

Özellikle evli çocuklu yazarlara soruyorum, çocukları yıkamak neden bu kadar yorucu ? Yeğenimi yıkadım az önce ama 3 arabayı iç dış yıkamışım gibi yoruldum, bir çocuk yıkamak bu kadar yorucu olmamalı. Bir sonraki yıkama için varili su doldurup vaftiz eder gibi batırıp çıkarmayı düşünüyorum

keşke cumhurbaşkanı kararıyla sana bağlansam

40 yaşına kadar köpek gibi çalışıp birikim yapmadıkça ekonomik olarak asla rahatlamıycaz.

Abov hayatım bi anda boka döndü. Nasıl böyle oldu anlayamadım. Her şey gayet iyiydi, koşturmaca falan bir şekilde gidiyordu ama bi anda böyle saçma sapan bir şey oldu. Ruhsal bunalımlarima ve dengesizliklerime ekonomik buhran, leş bir duygusal hayat, hasta olmuş bi ana eklendi. Teşekkürler hayat...

çok şükür şarjım bitiyor mecbur uyuyacağım..

Dün gece uyumadan önce HİMYM izlemiştim 2 bölüm, çok uykum olduğu için uyudum fakat 1.5 saat sonra dersim olduğu için uyandım. Bilenler bilir aşırı aşırı uykusuz kaldıysanız gözleriniz ateş gibi yanar açamazsınız gözlerinizi, aynı öyleydim ve kendimi Barney Stinson zannedip "Ulan hangi partiye gidicektim ben yaa?" sorusunu soruyordum... delirdik.

İnsan değişebilir mi? Ben bu halimden hiç memnun değilim ne bir şeylere çabalıyorum ne hayatı sevebiliyorum. Ne beni sevenleri mutlu edebiliyorum. Yat kalk yat kalk yapıyorum. Kpps ye çalışmalıyım çalışamıyorum. Spor yapmalıyım yapamıyorum. Hadi geziyim, arkadaşlarla buluşayım onu da yapmıyorum. Ulan insan hiç mi bişey yapmaz yapmıyorum sözlük... Ben hayatı niye sevemiyorum....

cidden çok asosyalim. etrafımda bir dostum bile yok. sadece iyi kötü ayda bir buluştuğum biri var. evimiz yan yana ama ancak ayda bir buluşabiliyoruz yinede. whats app rehberimde sadece annem babam ve o arkadaşım var. onlarda ayriyeten telegram kullanıyor. o yüzden whats appı sildim. 1 aydır ne gelen ne giden bir mesaj var. onun dışında şu 19 yıllık hayatımda zamanında dost olarak gördüğüm 3-4 kişi ya olmuştur ya olmamıştır. onlarda affedersiniz ama beni siklemediler. ulan 2 senedir suratını görmediğim çocukla zamanında disipline verildik. yeri geldi güldük eğlendik , yeri geldi başkalarına olan nefretimizi , öfkelerimizi birbirimizle paylaştık. çocuğa mesaj attım görüldü atmış mal herif. kendi egolarını tatmin etme peşinden koşturdular. lise hayatımda zaten okulun en durgun en sakin öğrencisiydim. bu sözlüğün ismi beni özetliyor.

Kime bir şeyler hissettiysem elimde kaldı, yeter arkadaş bundan sonra kendime hissedeceğim her şeyi, narsizmin dibine vuracağım.

mor ve ötesi konserine gitmeden ölürsem gözüm açık gider.

geçen gün iftar için sofrayı hazırladım, yemekleri tabaklara koydum. bekliyorum hoca ezanı okumuyor... saate baktım... daha bir saat vardı okunmasına...

Senden nefret ediyorum. (Sizden değil. Ondan.)

Bir süredir, vücudumda bir hastalık olabileceğinden şüpheleniyor ve koronadan dolayı da hastaneye gitmekten korkuyorum. En kötü parça alıp, kontrol edecekler işte... Ahh ahhh... Şu internet denilen veba... Fiziksel vebalardan daha büyük bir veba. İhtimallerini falan okudum... Çok kısa süredir maruz kaldığım şey de değil bu rahatsızlığım ama hiç yoksa bir şeyim olmadığına da emin olmak istiyorum.... Ahh kafam karışık.....

ex dmden mesaj atmış sonra geri çekmiş ben de merak ettim bundan 2-3 sonra mesaj attım ben atmadım diyor. ya amk nasıl atmadın atmışsın işte niye mesaj kabul bildirimi gelsin o zaman. yarrraak var gibi gelip aklıma giriyosun aylar sonra.

kafam dağılsın diye yemek yapma oyunu indirmiştim acayip sardı şimdi altın toplayıp yeni bölüm açacam diye uğraşıyorum (bkz: çok şükür yemek yapma yeteneğimiz de var)

Arkadaşlar ben hiç iyi değilim ya. Hayat bana g*tüyle gülüyor resmen. Tam diyorum her şey yoluna giriyor. Gayet mutluyum, aile ilişkilerim mükemmel, iş hayatına atlıyorum diyorum, aşk hayatım muazzam diyorum. Sonra sadece 1 günde hepsi mahvoluyor. Her şey alt üst oluyor. Ne yapacağımı bilmiyorum artık. O kadar hevesim tükendi ki her şeye. Ne hayata ne aşka karşı umutlarım kalmadı. Hayatta kalmak için sadece nefes almakla meşgulüm. Okul hayatı deseniz bombok. Bi geleceğim yok. Hayatımdaki insan deseniz bi öyle bi böyle. İş hayatım mahvoldu. Aile evinde her gün farklı bi kavga kimse kimseyle konuşmuyor. Sonra bu hayatta mutlu olmam bekleniyor. "sen güçlüsün ya neleri atlattın minikcivciv" diyorlar. Ama atlatabildiğim hiçbir şey yok. Her şeyin altında kalıyorum ben her seferinde. Çiçeklerle süslediğim duvarları başıma yıkıyorlar. Denilmemesi gereken şeyler duyuyorum en yakınlarımdan. Bilmiyorum ne yapayım neye çabalayayım neresinden tutsam da elimde kalıyor her şekilde. Gücüm deseniz kalmadı. Modum deseniz eskinin altında. Heves zaten aylar önce tükenmiş... Neye yaşıyorum ki. Ne için yaşıyoruz. Mutlu bi geleceğimiz mi olacak? Mutlu bi yuva mı kuracağız? Bunun için mi bütün bu çabamız. Elimize yüzümüze bulaştırmak için mi çabalıyoruz sahiden :')

Son zamanlarda sorguluyorum yaşamak için bir sebebim kaldı mı diye fakat sebepten önce hevesim kalmadı 60 yaşındaki emekli amcalar gibi yavaş yavaş yaşıyorum hayatı gözlerim çökmüş nefes alırken bile yoruluyorum artık, karşıma toksik insanlar çıkmasın da kafama bir şey takmayayım günlerce üzülmeyeyim diye yalvarıyorum artık

Helllo geri döndüm ama bilin bakalım kimim

normalde patates salatasını pek sevmem. bir gün annem misafirlere patates salatası yapmış. baya kalınca çok üzülmüş kimse yemedi diye. ben de "aa ben yerim çok severim patates salatası" dedim üzülmesin diye. sonra zorla yedim. o günden beri ben seviyorum diye sürekli patates salatası yapıyor. bana da hep bol koyuyor. zorla yiyorum hep.

son zamanlarda hiç olmadığım kadar karamsar ve boşlukta hissediyorum. hiçbir şey yapmak istemiyorum. sadece yatağımda saatlerce uzanmak istiyorum. geceleri üçte dörtte uyuyorum ve sabahın altısında uyanıyorum. uyanınca da geri uyuyamıyorum. son zamanlarda çok fazla çarpıntım var ve sonu iyi bitmeyecek gibi hissediyorum. aileme bir şey belli etmek istemiyorum ama intiharın eşiğinde gibiyim. yaptığım hiçbir şey iyi gelmiyor, iyileştirmiyor ve iyileştirmediği gibi daha da boşluğa sürüklüyor. hayal kurmayı çok severim ama son zamanlarda hayal kurunca bile bi daralma geliyor. psikiyatrik desteğe ihtiyaç duyuyorum ve bunu dile getirdiğimde "deli pozisyonuna sokma kendini iyisin bir şeyin yok" deniyor ama gerçekten iyi değilim. hayatımda hiçbir şey yolunda değil ve ne kadar düzeltmek istesem de elimden bir şey gelmiyor. ölmek için yaşıyorum kısaca ve zerre keyif almıyorum.

Son zamanlarda ölümü tek çare olarak düşünüyorum

Ciddi manada delirdigimi düşünüyorum.Her yazılanı çizileni ona yoruyor, her okuduğumda onu buluyorum.Sanki her yerde ve benimle dalga geçiyor.

Bugün çok çok sevdiğim bir insanın doğum günü ama benim kutlayacak cesaretim yok

Nisan bitti, kendi adıma çok garip bir ayı geride bıraktım. Pandeminin başından beri ilk kez bir kaçamak yaparak üniversite okuduğum şehire gittim, arkadaşlarımla takılmak gezip tozmaktı amacım. Üçüncü günde yıllardır olmadığım kadar ağır hasta oldum. Üşüme,titreme,ateş...Boğazım o kadar acıyordu ki su içemiyordum sadece ağzımı çalkalıyordum. Gittiğim doktorlar covid nedeniyle beni muayene etmedi. Daha önce bu hastalığı çok kez yaşadığım için covid olmadığımı biliyordum ama böyle bir dönemde de neden muayene etmedin diyemezdim elbette. Yaşadığım şehir de yakın olduğundan ailem beni almaya geldi tatili yarıda bırakıp döndüm. İlk kez yeltendiğim bu kaçamağın adeta götümde patlaması beni çok üzse de yapacak bir şey yoktu. Aradan birkaç gün geçti üniversiteden arkadaşım telefon açtı ben gittikten bir gün sonra trafik kazası geçirmişler, hasta olmasam benim de içinde olacağım arabayla. Hayatım boyu hep karamsarlığa yakın bir çizgide durdum, olumsuz bir olayda “zaten anca benim başıma gelir” der dururdum ama sanırım karamsarlıkla realistlik arasındaki ince çizgiyi artık öğrendim...

iyi biri olmak istemiyorum, insanlardan değer, anlayış görmek istiyorum. hepsi bu.

Herkesten gizli yusuf güney dinliyorum ve dinlerken çok zevk alıyorum

Bugün benim doğum günüm. Eskiden doğum günüm yaklaşırken bile çok heyecanlı olurdum. Bugün kendimi hiç heyecanlı hissetmiyorum aksine fazla durgunum. Böyle olmak istemiyorum, keşke eski neşem geri gelse. Ama sanırım benim yaşama hevesim birazcık sönmüş. Her şeye rağmen güzelliklerin beni beklediğine inanmak istiyorum, bunun için çabalıyorum. Dolayısıyla yeni yaşa merhaba diyor ve sözlük yazarlarına da iyi uykular diliyorum :)