Nisan bitti, kendi adıma çok garip bir ayı geride bıraktım. Pandeminin başından beri ilk kez bir kaçamak yaparak üniversite okuduğum şehire gittim, arkadaşlarımla takılmak gezip tozmaktı amacım. Üçüncü günde yıllardır olmadığım kadar ağır hasta oldum. Üşüme,titreme,ateş...Boğazım o kadar acıyordu ki su içemiyordum sadece ağzımı çalkalıyordum. Gittiğim doktorlar covid nedeniyle beni muayene etmedi. Daha önce bu hastalığı çok kez yaşadığım için covid olmadığımı biliyordum ama böyle bir dönemde de neden muayene etmedin diyemezdim elbette. Yaşadığım şehir de yakın olduğundan ailem beni almaya geldi tatili yarıda bırakıp döndüm. İlk kez yeltendiğim bu kaçamağın adeta götümde patlaması beni çok üzse de yapacak bir şey yoktu. Aradan birkaç gün geçti üniversiteden arkadaşım telefon açtı ben gittikten bir gün sonra trafik kazası geçirmişler, hasta olmasam benim de içinde olacağım arabayla. Hayatım boyu hep karamsarlığa yakın bir çizgide durdum, olumsuz bir olayda “zaten anca benim başıma gelir” der dururdum ama sanırım karamsarlıkla realistlik arasındaki ince çizgiyi artık öğrendim...