asosyal itiraf

beynim insanlara göre ters çalışıyor galiba cümlenin başıyla sonu yer değiştiğinde anlamli bir cümle ortaya çıkıyor. sürekli farkında olmadan cümleyi ters kuruyorum

twitter'da gördüğüm saçma salak ama komik olan resimleri hemen kaydederim, wp gruplarının profil resmi yapmak için. bu da böyle serseri bir alışkanlık işte...

çok sıkıldım, düzeni bozmak istiyorum ama bozamıyorum...

geceleri acıktığımda yemek istediğim tek şey tost oluyor. ikinci bir şeyi canım kesinlikle istemiyor.

bazen whatsapptan birine cevap yazdıktan sonra hemen çevrimiçi olup yazmaya başlıyor. cevap vermemek için hemen çıkıyorum ya da interneti kapatıyorum.

bu sefer gerçekten delirdim sanırım.

birilerinin gelip kurtarmasını bekliyorum sanırım ama yok. kimsenin geldiği yok.

numarasını zaten silmiştim, öyle ayrılınca her şeyi silen biri değilim. görüp üzülmeyeyim diye sildim, birkaç hafta önce tüm acım geçince tekrar kaydettim, şu an benim için bi değeri olmasa da önceden çok vardı dedim kendi kendime, güzel zamanlarımıza ihanet edemem. geçen fotoğrafını değişmiş, merak ettim bakayım dedim. çevrimiçiydi öyle izledim bi süre, neden yaptım bilmiyorum. az önce elim yine gitti, yine çevrimiçiydi. tuttum sildim tekrar, benim için en ufak önemi yok artık zaten, bir daha iletişme geçeceğimizi de sanmıyorum. aslında silmemin sebebi ona karşı hiçbir şey hissetmediğim halde bu yaptığımın bir başkasına karşı kötü hissettirmesi.

bi diziye başladım, ilk bölümü izliyorum. sürekli farklı şeyler oluyor ulan diyorum bunu nerde dedi, ne oldu, ne alaka? fark ettim ki 2. sezon 1. bölümü izliyormuşum.

hiçbir şey tat vermiyor

hayat sinemamızı siktiler

kabuğunu ellerimle kaldırdığım yaraya tuz çuvalı basıyor ve kanının durmasına asla izin vermiyorum. işin itiraf kısmı; bu inanılmaz bi haz veriyo gibi

ara ara canımı sıkan mevzular oluyor çevremdekilere anlatmanın bir fayda sağlamayacağını anlarsam gelip buraya yazıyorum burası benim arınmak için kullandığım bir mekan oldu sanırım.

ne zaman birine “ne bilem” desem istemsiz bir şekilde içimden “formatınızı” kelimesini söylüyorum. yani öyle sık “ne bilem” diyen bir insan da değilim zaten ama istemsiz gelişiyor her şey.

ilgi manyağıyım.

ne seninle ne de sensiz yapabiliyorum sözlük

bugün luzümsuz hareketler sergileyen bir ekibin çayını tazelerken bardakları bodoslama karışık ve yıkamadan doldurdum. bişman değilim haketmişlerdi.

arada kafama esiyor sevmediğim, gereksiz bulduğum kim varsa hem numarasını siliyorum hem de sosyal medya hesaplarımdan engelliyorum.

birazdan sözlüğün en güzel kadını ile buluşuyorum.

yaklaşık iki aydır kayıp olan şarj aletim gözümün önündeymiş. her gün ordan kolyemi alıyorum, kolyenin yanındaymış amk. kolyemi o kadar çok seviyorum ki ondan başka bir şeyi gözüm görmemiş.

özür dileyerek herkesten, bu itirafı çocukluğumun en güzel parçasına adamak istiyorum. burayı belki de hiç okumayacak ama ben yazmak istedim, hayat bu. buraya belki de yirmi dakikadır yazıyorum. elimde paragraflar var, eğirip büktüğüm kelimeler. hepsi de senin yüzünden toplandı. senin yüzünden bu kadar yorgunlar. çoğuna kıyamadım, aldım başka yerde saklıyorum. çünkü anlattıkça fark ettim ki biz çok güzel zamanlar geçirmişiz:3 benim burada seni yazdığımdan haberin bile yok, cidden çok komik. neden buraya yazmak istedim, bilmiyorum. vicdanım rahatlasın diye belki? sadece bilmeni isterim ki evet, o çocukla buluşacağım ve hayır, o çocuğa karşı hiçbir şey hissetmiyorum. hevesi kırılmasın diye bir iki kere buluşurum. hatırladığı gibi olmadığımı anlayınca vazgeçer umarım. vazgeçmezse de ben kibarca reddeder, yine de kendi yoluma giderim. o çocuk senin de benim de tamamen zıddımız zaten. benim için fazla çocuksu. bir seninle çocuk olmak var bir de o çocukla. kıyaslanamaz bile. beni de anla, sadece kurtuluş yolu bulmaya çalışıyorum. bu arada umursar mısın bilmiyorum ama zaten kimse gerçek beni sevemez çünkü kimse kendini zindana kilitlemiş, anahtarı ejderhaya zorla yutturmuş o kişiyle uğraşmak istemez. shrek bile. sana aşık değilim, aşka inanmıyorum da zaten. ben sadece çocukluğumu senden ayırmaya çalışıyorum. sen hayatımdan çıktığında çocukluğuma dair anılarımızın kaybolmayacağını kendime kanıtlamam lazım. özür dilerim, seni çok boğdum. ama yalvarırım anla beni. en çok sen tanıdın beni, ailen tanıdı. deden, anneannen, annen tanıdı beni. on küsür yıl oldu ama babandan hâlâ korkuyorum, o tanımasın beni. ben oldum eşşşşşek kadar, adam hâlâ benden uzun ve hâlâ zebani gibi. bil istedim, sana o hak ettiğin beliz’i vermek için çabalıyorum. beraber büyüdüğün suç ortağını. en savunmasız ve masum anılarını emanet ettiğin kişiyi. ben bu saatte, burada sana hissettiğim ne yanlış his varsa onlara veda ediyorum. yine severim, belki başkası için üzülürüm çünkü insanım. ama bil ki benim için hep özel kalacaksın. i̇yi ki beraber büyümüşüz, seni tanıdığım için üzüntüden çok ağlamış olsam da sen olmasan o çocukluktan, cehennemden sağ çıkamazdım ki. okusa okusa on kişi okur burayı, çoğu okumadan geçmiştir bile. sırrım güvende, kendimde saklıyorum seni. bir de en yakın arkadaşlarımın küfürlerinde. çünkü beni o kadar çok kırdın ki senden birazcık nefret ediyorlar👉🏻👈🏻 elveda koca eşek. seni çok sevdim.

sabahın beşinde burda entry okuyorum ben de böyle bir işsizim.

hâla süt içiyor hâla kelloggs yiyorum.

halâ geceleri ayıcığımla uyuyorum

hâlâ çayıma su ekliyorum..

belki de ismimi bile unutmuş biri için acı çekiyorum.

gözümü sıkıldığımda ya da stresli olduğumda şıplatıyorum, erkenden kaz ayaklarım olacak diye korkuyorum ama durduramıyorum kendimi yahu nfndssndndms

hayatımı aydınlatan birisi var artık. çok seviyorum.

beni güzel bir şiirle, şarkıyla, kitapla tanıştıran insanlara karşı kendimi borçlu hissediyorum. sürekli teşekkür edip duruyorum tabi içimden sonra bu manyak ne diyor demesinler diye sjsjsn :d

bu gece belli ki sözlük çok sıkıcı yarın da misafirlerim var en iyisimi ben uyuyayım. zaten kimseciklerde yok hadi siz de çok takılmayın uyuyun

ara ara tuttğum bir günlük var, eskaza birinin eline geçse okusa yerin dibine girerim ama özellikle kitaplığımın en önünde duruyor. çünkü kimin aklına gelir kimsenin görnesini istemediğin şeyi göz önüne koymak...

olumsuz hayat şartları nedeniyle bir süre olmayacağım galiba hepinizini çok seviyorum arkadaşlar, hepiniz çok güzel insanlarsınız kendinize iyi bakın

çok mutluyum, hayatım boyunca bi daha şöyle güzel bir şey duymayacağıma eminim. (bkz: mutluluktan ne yapacağını şaşırmak)

birkaç haftadır dişlerimi sıkmıyorum uyurken, yeni fark ettim ve mutlu oldum.

1.5 yıllık iliskimi daha bir ay önce bitirdim öyle depresyon felan o tiplerden değilim ve hiç de olmadım ama şu sıralar bi boşluk hayatımda bı anlatamıyorum anlayın ondan.

abimi bi kaç gün önce askere gönderdim dün gece yolda gelirken arabanın tekeri patladı ve değiştiremedim direkt abimi aradım ama ulaşamadım hayatım da ilk defa kendimi bu kadar yalnız hissettim her şey geçiyorda ailenden birinin yanında olmaması bir türlü geçmiyor be

sevgilimle tatildeyken ayrıldık. yine de tatilin sonuna kadar sürekli olmasa da çoğu zaman beraber vakit geçirip, gün itibariyle görüşmemek üzere ayrıldık. tartışma-kavga olmadan, karşılıklı iltifatlarla ayrılmak herkese nasip olması gereken bir şey bence. her şeyden çok sevmenin, güzel sevmenin sonu da güzel olmalı bence. pek güzel olmadı ama kötünün iyisi, daha kötüsünden iyidir...

dün anladım ki insan zamanı durdurmak istediği yere aitmiş.

kendi saçını kendisi yapabilen kızları çok kıskanıyorum. benim yapabildiğim tek şey at kuyruğu ve örgü. bi de dümdüz saçlarım olduğu için salık bırakıyorum. maşa yapmaya kalksam düğüne gider gibi oluyorum. su dalgası yapayım desem pırasa saç azizliğine uğrayıp dalgalar açılıyor emeklerim boşa gidiyor. makyaj desen yaptığım tek şey rimel, ruj. onun da fazlası yok bende. bu makyajını kendi yapan kızları da çok kıskanıyorum. kısacası saçlarını kendi yapabilen, makyajını kendisi yapan kızlar alfadır, kraldır, adamdır.

attığım instagram hikayelerine acaba kim bakmış diyeceğim hiç kimse yok boşu boşuna atıyorum

instagram keşfette kore kliplerine denk gelirsem açar izlerim affetmem. bazıları güzel oluyor...

ben bu parmak izini nasıl silebilirim peki... link

allah belanı verse de kurtulsam senden dedi bana. bi daha ne iyiliğini düşünürüm ne de bi iyilik yaparım. içimdeki iyi niyeti öldürdü resmen.

boşlukta yaşıyor gibiyim. hissedemiyorum.

kendimi insanlardan uzaklaştırıyorum neden yapıyorum bilmiyorum ama sanırım kafa dinlemeye ihtiyacım var. en yakınımla bile konuşmak istemiyor canım

çok değişik hakaretler alıyorum bugün. gülsem olmaz ağlasam olmaz, ne yapacağımı şaşırdım.

keşke ademoğluna -bazı hayvanlarda olduğu gibi- üzerindeki ıslaklıktan bir çırpıda kurtulma yetisi bahşedilseydi. saçlarım uzun ve bugünlerde denize git, gel, duş al vs. derken iyice emek emiyor saç kurutma işlemi.. ne vardı sanki onları titreyerek sağa sola seri bir şekilde savursam da kurulasam? hığ!?

karşımda biri kıtlama çay içince gülesim geliyor.

annem aç kalsa bile beni hukukta okutmak için para vermeye hazır ama ben anneme yük olmayayım diye istediğim bölümü değil, tamamen alakasız bir bölümü okuyacağım. onun o parayı vermesini asla kabul etmem, annem hasta haliyle hâlâ çalışırken benim anneme yük olma gibi bir hakkım yok çünkü. onun yanında hep gülüyorum ve bölümümü benimsediğimi söylüyorum çünkü en ufak tereddütümde beni gidip hukuka yazdırır. yanımda o olduğu için o kadar şanslıyım ki. tek başına hem anne hem baba hem de arkadaş olmak kolay değil çünkü. en çok canımı acıtan da o adamın beni rahatça okutabileceğini bildiğim halde sevgilisi izin vermediği için beni okutmaması. sen benim babamdın ya, bana bu kadar mı değer vermedin? senin huyundur gerçi, yapacağını söyledikten sonra sevgilin izin vermeyince caymayı seversin. umarım o kadın senden iyi bir köpek bulup tasmanı bıraktığında ve sonuç olarak yalnız kaldığında neden seni sevmeyen-açıkça seninle sadece paran için birlikte olan- o kadını kendi kızlarından, eşinden öne koyduğunu ve hepimizi kaybettiğini sorgularsın. ben bu yapılanı unutmam ama unutursam bana hatırlat, sözlük. çok canım yanıyor.

eskiden 00.00'da bu başlığa ilk entriyi girme yarışı yapanlar özlendiniz. eski ben dahil...