asosyal itiraf

intikam istiyorum.

son iki gündür her şey o kadar ters ki, şu anki psikolojim sağ olsun, yoldan birini çevirip kafa atmak istiyorum. edit: tam şu an fark ettim ki her şeyden nefret edesim var. sonra da nefret ettiğim için kendimden nefret edesim. allahım, deliriyorum galiba.

aga benim yazılarıma denk gelirseniz benim bir sözlük yazarı olduğumu düşünerek okumayın ki öyle birisi değilim(keşke olabilseydim ama değilim maalesef) sıradan kafasına göre takılan herhangi birisiyim.. (bkz: özeleştiri) + (bkz: itiraf)

güçlü bir insan olamadım hiç, herkesin bildiğinin aksine. ve her zaman yalnızdım, yine sanılanın aksine.

ne güzel önceden en azından mert'i seviyordum. sevmek zor geliyor sanmıştım ama şimdi kimseyi sevmiyorum.gönlüm,içim,duygularım bi boşlukta sanki.

gök gürültüsü ve şimşekten çok korkuyorum. i̇stanbul'da yine gök gürültüsü ve şimşek ikilisi sahnede. i̇ki gündür korkudan ölmedim, hala şaşkınım.

babamla muhabbet ediyoruz seni anlıyorum bende senin yaşlarında senin gibiydim dedi konu ilgimi çekmeye başladı nasıl yani baba dedim biz iste benzinlikte sigara içiyorduk eve alkollu gidiyorduk gazinolara gidiyorduk dedi. baba 2 hafta önce kokainli grup sex yaptım lütfen

mutsuz desen değilim mutlu desen de değilim. kendimi ot gibi hissediyorum. nereye,ne tarafa gideceğimi bilmiyorum. saçma bir his var içimde. kendimi güçsüz ve aptal hissediyorum. ne yaptığımı, ne yapacağımı bilmiyorum.

(#2095072) şuan yine bu durumda olduğumu hissediyorum. umarım bulduğum umduğum gibi olur. yani bu bir raptiye aslında. entry değil.

geceleri odanın köşesinde yumruğumu ısırarak ağlarım

hangi erkek ilk mastürbasyonunu 31’e kadar sayarak yapmadı ki? ben saydım, 31’de bıraktım. dedim bunun neresi keyif veriyor

gençler sevgi her şey değil. bazen yetmiyor. uzun ilişkilerde sabr,tahammül ve saygı her şeyden önce geliyor. hele ki kadınsaniz biraz daha fedakarlık gerekiyor. çok sevince çok kiriliyorsun, kırınca kendini mahvediyorsun. biz hiç maddi konularda kavga etmedik... biz hiç kıskançlıktan kavga etmedik. biz hiç ilgi eksikliğinden kavga etmedik. biz hep çok sevmekten kavga ettik. az önce beni bıraktı sarilmadim. şu an kendimi öldürmek istiyorum. elinden oyuncağı alınmış bebe gibi ağlıyorum. çok sevmek başa bela. ben kimseye beddua etmedim ama kıskançlık edip nazar degdiren varsa mutlu olmasın be. kimsenin mutluluğu beni üzmedi aksıne ama neden böyle kötüsünüz? çok seviyorum körkütük öl dese ölürüm ama en çok ben onu üzüyorum o da aynı şekilde. koca insan oldum herkese toleransımin sınırı yok bu canına yandigim tek kelime etsin yakiyorum gemileri. allah beni ıslah etsin. edit: geri döndü yoldan sarıldım öyle gitti.😍

sözde ‘en yakın’ arkadaşım, bana neredeyse tecavüz edecek herife gidip dövme yaptırmış. ben fark etmesem, sormasam anlatmayacakmış bile. yemin ediyorum beynime kurşun yemiş gibiyim şu an. boş boş dolanıyorum etrafta sadece. ne yapacağımı bilmiyorum. rest çekip azarlasam bile üzülecek tek kişi ben olacağım. yoruldum cidden ya.

o da neymiş ben canım sıkılınca spider solitaire oynuyorum, bunu oynayan insan mı kaldı?

sultan papağanı tarafından uyandırıldım ve aklım gitti geri de uyuyamıyorum. dünyanın en saçma gecesi olabilir evet. daha saçma bir sebep görmedim.

hayatımda ilk defa birini içten içe kıskandım. dershaneden bir kız. doğru düzgün çalışmadığı halde geçen yıl aldığı 72 puanla bulunduğumuz şehre atandı. ve gelip bize nispet yaparak "ben atandım hadi size tatlı ısmarlayayım" diyerek bizi dışarı davet etti. ben bu durumu baya kıskandım. çünkü gerçekten haketmediğini düşünüyorum. biz köpek gibi ders çalışırken o tatillerdeydi, biz yemek için bile mola verecek vakit bulamazken o cafelerde story paylaşıyordu. o atandı biz mal gibi kaldık. üstelik ondan daha iyi bir puanımız varken. bende bugün çağırdığı halde kıskançlığım yüzünden gitmedim. ama giden arkadaşlar var mış ve hesabı onlara kitlemiş. terbiyesiz kız. ya ben böyle biri değilim. benim ilk defa bir arkadaşım atanmıyor. daha önce atandığı şehre gidip yerleşmeye çalışan arkadaşıma düzenini kursun diye hesabımdaki bütün parayı da veren bir insanım ama o arkadaşım gerçekten hak etmişti. gecesini gündüzüne katıp çalışıp 88 alıp atanmıştı. ama bu öyle değil. pislik oruspu yüzlü şeytan..

yer: demetevler metrosu zaman: 2 sene önce metro başında arkadaşı beklerken bi kız çarptı gözüme, dedim yürü kral. gittim yanına, “ seni bir daha gördüğümde evleneceğim seninle.” kız durur mu? yapıştırdı cevabı, “ buradan taşınayım o zaman da göreme.” ben vites küçültüp tüydüm, utancımdan geceleri karanlıkta ağlayarak soğuk bulgur pilavı yedim. (bu kısım işin geyiği tabii) ama sonuç olarak çok koydu bana o. oysa ki ben koyacaktım ama nys..

az önce çok sevdiğim bir insan daha çıktı hayatımdan. ağlama yetimi de kaybettim içimde koskocaman deniz var resmen ağlasam hiç susmayacakmış gibi hissediyorum.

eskiden burda karıya kıza yürümenin bi adabı vardı. öyle her uçan kuşa yürünmezdi. şimdi ortalık çoluk çocuğa kalmış ya.

seviyorum sayın sözlük, dayanamıyorum yazicam gibi.

siktir edin bu ülkeye çöpçü de lazım.

selamum aleyküm. yıllar içerisinde etrafımdaki arkadaşlarımı peyder pey azalttım. buna rağmen normal insanlar kadar arkadaşım var çevremde. aile ilişkilerim normal/normal üstü düzeyde. dostum dediğim birkaç arkadaşım var. aslında buraya kadar her şey normal. arkadaşlarım çok. dostlarım az. dertlerime ortak ettiğim insanlar hiç yok. hiç hem de... sıfır! dostlarım kırgın, ailem üzgün.

saatin bu kadar geç olduğunun farkında değildim. ve 2 saat önce yalandan bi mesaj attım sanırım. gözüme uyku girmedi. kolay mı öyle uyumak? bir dağda yağmur varsa diğeri güneş açar mı? birinin ıslatmışsa yağmur ekinlerini, diğeri verimli olabilir mi? huzur bulabilir mi? bundan tam 11 ay önce, içinde bulunduğum ayrılmaz bir bütünün diğer parçasını buldum. huzur buldum, aşk buldum. kıskançlık ve korku buldum. zaman zaman öfke de buldum. ama asla keşke demedim, pişmanlığı hiç bulmadım. bi insanın belki de hissedebileceği en kötü şey olan bu duygu, çemberimin sınırlarından geçemedi asla. asla geçici bi ilişkim olsun istemedim. sevgili bulmak kolaydı. arkadaş bulmak da öyledir, dost bulmak zordur ama. hepsini bir arada bulmaksa hepsinden zor. hele ailem diyebileceğin insanı bulmak... bunun için zor kelimesi bile az kalır. herkes bulamaz, bulabilen de her canı istediğinde bulamaz. şanslıysan 1 defa çıkar ömürde karşına, şanssızsan hiç çıkmaz. eğer 1 kez rastlayabilmişsen, şanslıysan bu kadar, o şansı değerlendirirmek zorundasın. ben şanslıymışım sözlük, pis dünyaya kapılmadan, diğerlerine karışmadan, kirlenmeden buldum. şanslı olduğumun bilincindeyken buldum. buldum ve bırakmaya da hiç ama hiç niyetim yok. iyi geceler...

i̇şte bir keder sarıyor insanı. dinlediğin şarkıdan, içini yakan kederden dahi tat alamıyorsun. acın mide bulandırıcı oluyor. ne yapsan bilemiyorsun. sevdiğine dönüyor gözlerin, biraz daha uzun ve derin bakabilsem temizleyeceksin sanki içini; olmuyor. öyle saatlerce izlersin normal şartlarda onu, ama bu gece izleyemiyorsun. i̇zleyemiyorsun onun boşlukta bir başkasını arayan gözlerini. dayanamıyorsun kulağına dolan şarkılara anlam verenin başka bir özne oluşuna. yanıyorsun. acısını almak istiyorsun. hiç acı çekmemesi daha iyi. i̇çini yakan sevgilinin içini başka birinin yakışına nasıl tahammül edebilirsin ki? ne büyük şımarıklık! sen onun tek bir tebessümüne dünyaları sermeye hazırken biri onun tüm sevgisini, kahkahalarını reddetmiş de kedere gömmüş gözlerini. tanrım ne büyük aptallık! biri nasıl bunu reddeder ki? sen aranızda geçebilecek ihtimalleri hesaplarken başkasının tüm olasılıkları silişi delirtiyor seni. zerresi için tutuştuğunu, her şeyine sahip olabilecekler paçavra niyetine sallıyorlar bir kenara. oysa seni sevse öyle, seni arasa gözleri. aynı şarkıda farklı insanlara ağlamaktansa birbirlerine gülebilirlerdi. bir çatı altında onun her şeyine tahammül edebilirdi. en önemlisi boşluğa pür dikkat bakışı gibi 5 dakika izlenseydi, kendini dünyanın en güzel kadını sanabilirdi. olmadı. olmadı işte. i̇çtiler beraber, yanyana. çok farklı isimlere. çok farklı hayatlara. aynı yangın altında.

üniversiteyi bursa’da okudum ve hiç kestane şekeri yemedim. yeminli falan da değildim. anlam verilemeyen olaylarımdan yalnızca biri diyelim.

bu aralar anksiyetenin getirdiği kaygıyla boğazıma kaçar, boğulurum, tıkanırım vs. korkusuyla doğru düzgün yemek yiyemiyorum ve 2 haftada 4 kilo vermişim. sanırım korkuları ne kadar ciddiye alırsak o kadar büyüyor ve daha büyük bir sorun haline geliyor.

sevmedigim insanlara soru sorarken bilerek yazım yanlışı yapıyorum. örn; gidelim mk?

çok yalnızım.

acı ama gerçek. (#2273111) galiba senden de kötüyüm bu konuda devrik. çok şey söylemeye gerek yok. dönem dönem bunu sıkça fark ediyorum. tıpkı sen gibi kendi ellerimle yapıyorum. hayatımda sürekli bir "wrong way" uyarısı var. ama doğru olanın neresi olduğunu göstermiyor bu işaret. nereye dönsem aynı uyarı. tek cümleyle mi anlatayım? kafası kesilmiş tavuk gibiyim.

az önce eski bir anımı hatırladım ama buraya itiraf edersem yeminle beni tepe korsunuz öyle boktan bir durum kesinlikle itiraf edemem asla

19 yaşındayım hala annemle uyurum.

bazı şeylerin telafisi olmuyo.....tesellisi de ....avutmuyo hiçbir şey ....kendi içinde yaşıyorsun

bugün bu başlık 3 sayfa kadar azaldı.

telefonum dahil bütün teknoloji ve sosyal ağlarla bağımı koparmak istiyorum. ve asla geri dönmemek, onlarsız da huzurlu yaşamak istiyorum. ki bu onlarla efsane huzurlu olduğum anlamına gelmesin aman. sebep: bıktım kurduğumuz bu sahte evrenlerden. i̇şin garip yanı bunu herkesin absürd karşılaması. neden ?

doğduğum değil ama büyüdüğüm, benim ben olduğum evde son gecem. yarın başka bir evde uyuyacağım, hayat çok garip. felaket bir hüzün çöktü ben ağlamaya gidiyorum. alt tarafı taşınıyorum bunda da dramatize edecek bir kısım buldum, bana da aferin. odamdan ayrılmak çok zor geliyor. i̇lk aşk acımı bu odada çektim. i̇lk kez kalbimin attığını da, yerle yeksan olduğunu da bu odada hissettim. çok kez un ufak oldu bu odada kalbim. yaptığım tek şey dizlerimi karnıma çekip ağlamak oldu sadece. çok kez yalvardım allah'a ne olur bitsin artık bunlar diye. aynı zamanda çok mutlu olduğum da oldu. kendimi, kendi geleceğimi inşa ettim burada tek bir çalışma masasında. çok kez kanatlandım ellerimle. beni ben yapan ne varsa, 7 senede, tek bir odada oldu. i̇nsan üzülüyor, insan hüzünleniyor. 20 senedir aynı mahalledeydim. mahallenin insanı da esnafı da bir nevi aile oldu. başıma bir şey gelirse korkusu olmadı hiç, herkes tanıdık her sokağın başı tanıdık. şimdi yeni bir başlangıç zamanı, işin en kötüsü de artık o mahalle kültürünü bir daha yakalayamayacak olmam. şimdi yeni bir başlangıç yapacağım. kendimi inşa etmeye son hız devam, ağlamalara; kalp kırıklıklarına yer yok. her şey geçecek, buna da alışacağım. hakkımızda hayırlısı olsun, umarım her şey çok güzel olur🙏

hazır ağlıyorken sezen aksu açıp ağlama isteğimi yükselttim .özellikle nakaratlarda doya doya ağladım .baktım ki duramıyorum ,şarkıyı kapatıp sözlüğe geldim .ağlarken bile kalkıp bir şeyleri düzeltme isteğim geliyor ve sorumluluklarımı hatırlıyorum .ağlaya ağlaya kpss çalışacam sanırım .haftalar bana gün gibi geliyor sanki zaman ellerimden kayıp gidiyor ama ben kendim için hiç bir şey yapamıyorum .olumlu şeyleri göremiyorum .demin su içtim ve kusasım geldi ,öyle bir haldeyim .neyse başka yazacak kimsem yok sanırım sözlük bu pek itirafımsı olmadı gibi ama bu bir itiraf.

i̇nsanların beni tanımasını istemediğim için yarattığım kişiliğin ciddi anlamda hayatıma müdahale ettiğini fark ettim. bir yandan buna üzülmüyorum, gerçek beni asla suçlayamayacaklar.

uçurmaya kıyamıyorum ama seninle de kalamam asosyal. bana kattığın tüm değer ve insanlar için var ol. ve insanı var et ki sözlük yaşasın.

kendimi rüyada gibi hissediyorum öyle mutluluktan falan değil bildiğin gerçekliği hissetmiyorum

öyle basit anları öyle bir karıştırıyoruz ki dönüp baktığımız zaman arbedenin içinde yenik düşmüş anıları ayıklamaya çalışırken olayın içine bata bata kayboluyoruz, çabaladıkça içimizdeki iyi niyet bir bir eksiliyor, üstte kalan kısım sadece nefretten ve egodan ibaret olarak zihnimizde deve güreşini andıran ve galibi hiçbir tarafı mutlu etmeyecek hezeyanlara gebe bırakıyor, doğrunun, aslolanin peşinden dört bir kola ayrılıyor insan zihni de bir türlü bulamıyor, ne yapsa yaranamıyor o ardından sürüklendiği uçsuz bucaksız mutlak mutluluğa işte. velhasıl kelam; hala bir nefes alıyorken, bir seylerden vazgeçip durumları yokuşlardan toplamaktansa güneşin doğduğu sahillerdeki gülüşlere armağan etmek, herkes için çok daha yaşanılır kılacak bu coğrafyayı. öyle ya da böyle işte. i̇yi olun, anlayışlı olun, sevin ve çekinmeyin özür dilemekten. her şey için geç olmadan söyleyin icinizdekileri sevdiğinize ki o zaman bu coğrafyayı hep birlikte çok daha içinde nefes alınabilir kılalım.

götü göbeği çok saldım ya valla, ayrıldıktan sonra böyle oluyormuş. flörtleşiyorken onun gözüne güzel gözükmek için gram ekmek yemezdim şimdi ondan başkası güzel görmesin diye kilo kilo ekmek yiyorum falan dermişim. ayrıldıktan sonra çok kilo aldım ama bunun güzel olmamak içinle alakası yok, hep açım ben.

her yerde pop şarkıya söverim ama evde tek kalınca son ses açıp dinliyorum. yakalanmamam dileğiyle :(

yapmak istediğim milyon tane şey var ancak yapacak enerjim yok. sürekli bir erteleme halindeyim. galiba erteleme hastalığına yakalandım

doğum günüm 11 ekim, cort gibi 3 sayfa bekliyorum ksjslskwls

şu hayattaki yegane hazinemdir; önce abim ve gardaşım, sonra anam ve babam, sonrasında da diğer sevdiklerim. neden bilmiyorum herkes anasıyla babasıyla yakın olur çoğunlukla galiba ama biz hep kardeşler olarak daha yakın olduk. tam 2 sene önce ben ağır bir yükün altında ezilmeye başladım. bu öyle bir yük ki ben hiçbir maddi acıya denk getiremiyorum bunu. 2 yıl 1 gün oldu. canımdan çok sevdiğim abim feci bi trafik kazası geçirdi. yaz okuluna kaldığı için memlekete gelmemişti. ben de sınav sonucu güzel bi sıralama elde etmiş ve üniversiteye başlayınca abimle geçireceğim vakitlerin hayalini kurmaya başlamıştım. bi sabah annem uyandırdı. abim bisikletle okula giderken karşıdan karşıya geçtiği sırada birisi çarpmış arka tekerinden. ameliyata almışlar. 1 saniyenin önemini ben o zaman anladım. kardeşimi ve beni götürmediler, bizi evde anneanneme emanet bırakıp uçtular arabayla. ben o sabah kendimi cehennemin en dibinde hissettim. hala da çıkabilmiş değilim. şimdi bana deseler ki abinin yerine sen yat yoğun bakımda, gözümü bile kırpmadan kabul ederim. şimdi onun eski sağlığına kavuşması için canımı bile veririm ama elimizden gelen tek şey dua ederek beklemek, her gece onunla uyuyup onunla uyanmak. ölüm mesela, tanrı vermiş unutmak nimetini. bir şekilde unutuluyor ama bu çok garip bir şey. tanrı düşmanımın başına vermesin. sonrasında hissettiğim ve kendi kendime verdiğim görev; abim sağlığına kavuşana kadar kardeşime iyi bir abilik yapmak ve abimin yokluğunu ona hissettirmemeye çalışmaktı. bunu beceremeyeceğimi biliyorum, abim gibi mükemmel bir abi olamayacağımı biliyorum ama yine de bunun için çabalanmaktan başka çarem yok. sayılı gün çabuk geçer derler ama bu günler sayılı da olmadığından ne zaman biteceğini bilmiyorum. tek temennim eski sağlığına kavuşup okuluna devam edebilmesi ve hayali olan mesleği eline alabilmesi. çoğu zaman gözümün önüne üniforma ile geliyor. benim şu hayatta bundan daha arzulu bir şekilde istediğim başka hiçbir şey yok. bu konuda veremeyeceğim veya feda edemeyeceğim bir şey de yok. ama işte kahreden durum şu ki elden gelen bir şey de yok. yüce tanrım bizi ona, onu da bize bağışlasın en kısa zamanda eski sağlığıyla. amin.

sen arkadaşlarının kutlamasını beklerken onlar deil de yüzünü bile görmek istemediğin kutlarya o kalbini çok kırıyor

bugün benim doğum günümdü

yine ve yine yapmaz dediğim şeyleri yaptıklarını gördüm, bu kadar saf oluşuma mı yanayım yoksa yediğim darbelere mi?

burnumdan estetik olmati dusunuyorum sizce acısına katlanabilir miyim?

ayıya 'enişte' demeyi çok zor öğrendim.