asosyal itiraf

zorunluluklar hatalar pişmanlıklar bitmeyen sorunlar yoruldum artık bre

rüyama gelme çünkü gidiyosun ve yanıyorum'

şu an içimde ki sıkıntıyı kimseye anlatmak istemiyorum. anlatmam da ama boğazımda bir yumru kaldı sinirimden. nolur sabır ver allahım.

kısmen instagram bağımlısı olduğumu fark ettim

bu aralar kendi kendime çok gülüyorum aslında o kadar komik olmayan bi seye gözümden yas gelene kadar gülüyorum işin saçma tarafı bu olayı çok seviyorum sanki kendimi gülmeye sartlamisim gibi inşallah delirmedim

galiba ben ölümü bekliyorum hayatımda sadece. geleceğe dair bir şeyler yapmıyorum hayata bağlayacak bir şeyler aramıyorum ve hayata baģlayanlardan uzaklaşmaya çalışıyorum. bunalıyorum fazlasıyla. hemde çok. nefes almak yaşamak değil işte . belki ilerde her şey çok güzel olacak ama sanki benim buna çabalayacak gücüm yok kalmadı ne olur artık bir şeyleri yoluna koyayım. gerideyim şuanda biliyorum ama asla geç kalınmaz farkındayım. ama beynim uyuşuyor. çok fazla. ben nefes alamıyorum çoğu zaman donup kalıyorum keşkelerim çoğalıyor her seferinde kendimden nefret ediyorum daha fazla . boğazım aciyor bağıramıyorum. sessizce ağlıyorum sadece kendimi boşluğa attım. kendim kendime zarar verir oldu hepsi bu ölmek istiyorum sonuç hep aynı. aynı şeylere çıkıyor.

ne çok zaman olmuş buralara gelip içimi dokmeyeli. ne çok şey değişti ben uğramadım buralara... size en kesin, en makul, en gerekli tavsiyeyi vereyim mi? bilmiyorum bir çoğunuzun başına geliyor mu bu? kınadığınız duruma düşmek. kimi kınasam hayatın bir yanında onun yaşadığının aynısını yaşadım. ve ilk defa bir şeyi kınayıp yaşamak pişmanlık verdi. eski flörtünün en yakın arkadaşına aşık olmak. herşeyi söyleyebilirsiniz bana. zamanında bende çok söyledim... ama gönül fermanına itaat edecek bir ben bir sen yoktu ne yazıkki. suçlu aramalı mı insan bilmiyorum. bana olan yakın davranışların amacı neydi bilmiorum. ayran gönlümü kandırmak kolay olandı. sende belki denedin bilmiyorum... olan olmuştu artık. ama tek mahkum ben değildim ona eminim. bunca zaman hep kendimin korkak olduğunu düşünürken asıl senin korkak olduğunu görmem ayrı bir konu tabii. kaçışın beni uzaklaştırmanın bir bedeli vardı ve ikimizde bunu ödedik. her şeyimizle. ben en yakın arkadaşlarımı kaybettim mesela. sen sana olan güvenimi... hiç bir insanı bu kadar içten özlediğimi hatırlamıyorum. bana yaptıklarına rağmen unutamamı anlayamıyorum. susmam gerektiği yere gelince susamayışımı dahi. kim bilir ne zaman öğrenirsin bunları. öğrensen bile artık bir şeylerin değişmeye yüzü var mı muamma. umudum yok ve o denli şefkatim yok. ama galiba tüm korkulara, tüm olanlara, tüm engellere rağmen ilk defa cesurca sevdiğimi hissediyorum. bu yüzden sana ne kadar teşekkür etmeliyim bilmiyorum. gerçi her hafta yanlışlıkla attığın cuma mesajları bile artık gelmiyor. benim teşekkürüm sana buradan zor ulaşır galiba :) olsun hem sevmeyi, hem sevilmeyi, hem güvenmemeyi en gerçek haliyle bana öğrettiğin için seni bir kere daha seviyorum.

bazı şeyleri insanın önce kendisine itiraf edip kabullenmesi gerek bu noktandan sonra tedavi daha kolay hale geliyor

çok istediğim bir staj vardı kabul edildim yarin baslicam ama suan hiç gitmek istemiyorum yarini düşündükçe aglayasim geliyor

en sevdiğim dizinin en sevdiğim bölümündeki en sevdiğim sahnede takılı kalıp hayatımı o dakikalarda sonlandırmak istiyorum.

hiçbir şeyim yok. hiçbir şey umrumda değil. yalnızlık mükemmel. sikmişim hayatı.

psikoloğa gitmek istiyorum diyorum dalga geçiyorum sanıyorlar. tertemiz delirdim kimse farkında değil.

20 yaşındayım ve 10 sene içinde evlenme gibi bir planım yok. ancak düğünde çalacak dans şarkısı belli, en yakın arkadaşlarımın giyeceği kıyafetin rengi bile belli. ben bu seviyeye nasıl geldim, hiçbir fikrim yok

biri 10 biri 12 yaşında olan 2 kız yeğenim davranışları sebebiyle zıvanadan çıkıp annelerine, babannelerine, bana saygısızlık yaptılar ve ne yaparsam yapayım davranışlarını düzeltmediler bir kaç gündür evde huzur bırakmadılar. defalarca kez konuştum ama bugün annelerine bağırıp çağırmaları ve küçük 3 yaşındaki kardeşlerini hırpalamaları bardağı taşıran son damlaydı. akşam babaları işten gelince ona anlattım durumu ve abim her zamanki gibi ayarı tutturamayıp biraz kızmanın ötesine gidip her birine birer tokat attı ve ben bu durumdan çok pişmanım. i̇çim içimi yiyo şimdi..

açım. açken ben ben değilim

evde iki gündür pringles var ve ağzıma tek bir parça bile atmadım. i̇ştahsızlık seviyesiyle uykusuzluk da aynı çizgide devam etmekte. mahvolduk. dünyayı iyilik ve güzellik kurtarır o tamam da beni bu saatten sonra ne kurtarır orası muamma. bu sefer mutsuzum ama keyfim de pek yok gibi he.

bebek istiyorum dşkcşdkcşcmc sevesim mıncıklayasım var ama çevremde yok ağlamak istiyorum belki de regldendir clckşxkc

mentollü sigarayı, naneli sanıyordum. ucunun da kırılıp öyle içildiğini bilmiyordum.

bütün sıkıntılarım onun dizine yatınca geçti diyebilirim ♡

işte gidiyorum bir maceranın daha sonuna geldik, genelde yazılanları okuyordum hepiniz pırıl pırıl gençlersiniz, azda olsa eksi verdiğim arkadaşlardan özür dilerim, hoşçakalın

21 yaşındayım okuduğum bölümden memnun değilim ama aileme yeniden hazırlanmak istediğimi söyleyemiyorum sanırım önümüzdeki sene risk alıp yksye çalışcam bir senemin elimden akıp gitme ihtimali de var ve bu sefer de başarısız olursam kesinlikle hayatta ezik bir kişilil olarak kalacağım

bu yıl yalnız yaşama kararı aldım lakin korkuyorum ama çaktırmıyorum. atara atar gidere gider trabzonluluk da bir yere kadar.

nickimden de anlaşıldığı üzere tanrıdan bir tek zaman dilendim...ama zaman hep benim aleyhime akıyor tükeniyorum! mutsuzluk bütün bedenimi sardı ölüm gelse gülerek karşılarım...amacsiz yaşıyorum

ben kendimi bildim bileli annemle babam arasında şiddetli geçimsizlik vardı hala var ama iteleye kakalaya ilişkiyi yürütmeye çalısıyorlar bilmiyorlar ki mutsuz evlatlar yetiştiriyorlar sadece kendilerine değil bizede yazık ediyorlar.babamla annem bencilce davranıyor sözlük ve ben artık yoruldum.

ilk okulda birisi silgimi aldığında geri almak için bilerek yanlış yazardım.

güzel bir kız gördüğümde göbeğimi içime çekme hızım 0.3 sn.

5 kardeşiz 4 kız 1 erkek. ben ortancayım en küçüğümüz erkek ben ve bir küçüğüm olan kardeşim kavga ettik küçük kardeşim kavga etmeyin diye ağladı tabi annemin biricik oğlu ağladığı için sinirlendi ve bana yarın ölsende kurtulsam dedi sözlük ben içimin hiç bu kadar acıdığını hissetmemiştim.

çocuklarla oyun oynamayı çok seviyorum. ama yaşım gereği kendimi frenliyorum bazen.

artık sokakta çok sevimli bir çocuk görünce sevemiyorum son olaylar malum yanlış anlaşılmamak için içimdeki çocuk sevgisini bastırıyorum.

ben geri zekalıyım. gözümün önündeki gerçekleri görmemek konusunda o kadar ısrarcıyım ki kendimden sırf bu yüzden nefret ediyorum.

aşık oldum be!! zamanında yaşanan o kadar acılardan, ağlama krizlerinden, aşırı kilo kaybından ve karşı tarafın yaşattığı travmalar yüzünden ciddi ciddi delirme aşamasına gelmiştim. bi zaman sonra bunları atlatınca dedim “başlarım aşkına sevgisine, gidicem hayatımı yaşıcam”. ama bi gün hiç beklemediğim bi an da arkamı dönmemle onu görmem bi oldu. gerisini hatırlamıyorum ama bi sonraki görüşmemize kadar aklımdan çıkmadı. her gördüğümde biraz daha ilerledi samimiyet, her konuşmamızda daha fazla aşık oldum. dışardan ne kadar serseri tipli, umursamaz görünse de o kadar iyi yürekli, duygusal, merhametli biri ki gurur duyuyorum ona aşık olduğum için. şu sıralar her şey yavaş yavaş lehime işliyo. uzun uzun gülümseyerek baktığını görüyorum artık. hissediyorum beraber mutlu olmamıza çok az kaldı.

marmaris sahilde yatıyorum.

insanları sevemiyorum ya.baya sevemiyorum.en yakın arkadaşım dediğim kişiler umrumda değil.isteyerek değil ya kendimi zorluyorum,birilerini sevmeye çalışıyorum olmuyor.herkesin her hareketi itici,yapmacık geliyor.herkesin bir kusurunu buluyorum.bununla övünmüyorum.ya yemin ederim kurtulmak istiyorum bundan ya. okul hayatın boyunca kimseyle samimi olamamak,kimseye aşık olamamak nasıl bir şey düşünebiliyor musunuz? hep taklit,hep taklit.bunaldım gerçekten.benim sorunum ne ya? bunlar hep oğlak burcu olduğumdan mı? şaka gibi ama ben artık insanları sevebilmek istiyorum ya asdfgshdjdsd ciddi ciddi böyle.aşırı acınası ama değişik bir durumdayım.help.h-e-l-p.

küçükken çizgi film izlediğim sırada reklam girince kanalı neden değiştiriyorsunuz diye ağlarmışım bir an kendi çocukluğumu gözümün önüne getirdim bana iyi katlanmışlar.

'beni ilgilendirmez' demeyi öğrendiğimden beri daha mutlu ve huzurluyum. kendi fikrim ne olursa olsun, herkesin yaptığına saygı duyabiliyorum. kendimi yıpratmıyorum çünkü kimse bana hesap vermek, benim fikrimi almak, benim fikirlerime bağlı yaşamak zorunda değil. bunları düşününce bile hafifliyor insan

yalnızlıktan korkuyorum, maddi-manevi.

gamsız olmuşum lan, onu fark ettim. ama öyle iyi anlamda dertsiz tasasız değil, umursamayacak kadar gamsız olmuşum. her şeyi o kadar tiye alıyorum ki! götümün ucunda nükleer bomba patlatsalar "amaaan!" diye tepki vereceğim, aman diyeceğim çok da olmayan şeyimde. insanların laflarına kulak tıkamaya başladım ve bu yüzden sağırlaştım. hatta bir nevi körleşme vardı. artık tam okuyamıyorum gibi geliyor ve bu konuda gerçekten ciddiyim. geçenlerde fark ettim bir metin okurken bazı kelimeleri atlaya atlaya okumuşum ve bu yüzden tamamıyla yanlış anlamışım bütün olayı. aynı şekilde insanları da yanlış anlamaya başladım çünkü dert edinmemek için laflarını geçiştiriyor veya dinlemiyorum. sırıtıp geçiyorum her şeyin üstünden. sanırım bu bencilliğe neden olan çevrenin gereksiz hakaretleriydi. bencillikten kederimi bile yaşayamıyorum, ne yapacağım bilmiyorum insani bir tarafımı kaybetmişim gibi hissediyorum.

(#1869477) eski entrylerimi okurken buldum. öyle samimi dökmüşüm ki içimi.. yalnız kalmak gerçekten zormuş, yalnız kalmaya mecbur bırakılınca anladım.

(bkz: itiraf gibi itiraf) 1-) küçükken arçelik reklamındaki çelik'ten korkar, reklam çıkınca saklanırdım (sizce de özellikle şu fotoda korkunçlu görünmüyor mu?) 2-) ayrıca cengiz küçükayvaz'dan da korkardım (nedeeennn?!?!) 3-) teletubbies'i sabahları ayakta izlerdim; asla oturmaz veya kahvaltı yapmazdım. 4-) okuma yazmayı (bunu önceden de yazdım diye hatırlıyorum) çarkıfelek'ten öğrenmiştim, mehmet ali erbil sağolsun, ilkokula okuma yazmayı söküp öyle başladıydım. (bkz: gözümde canlandı koskoca mazi)

ulan ne çok ekmeğini yemişim bu başlığın

sanırım sözlükte en sevdiğim ve tamamen kalbimle yazdığım tek başlık bu

hayatımda o kadar gereksiz insanlar var ki sikicem ama çoğalırlar diye korkuyorum.

i̇htiyacım yok birinin beni anlamasına sevmesine. kendime yetmeyi öğrendim. size de yetebilirim ama benden uzak durun lütfen. birçok şeyi fark ettim artık: mesela anlaşılmanın önemsiz olduğunu. onca çabaya değmeyeceğini. çünkü anlaşıldığında durumun değişmediğini. kimsenin çaba harcamadığını. yine yorulanın ben olduğumu… ne gerek var ki tüm bunlara, ben zaten duvarlarla münakaşa içinde kendimi gayet net anlayabiliyorum. üstelik seviyorum da. acımı seviyorum mesela. yanışlarımı. çığlıklarımı. başkasına kendimi sevdirmek yerine kendi kendimi sevmeyi öğrendim. daha zor oldu ama daha kalıcıydı. ‘ölüm bizi ayırana dek’ sözü böylece içimde tam anlamıyla hayat buldu. hayatın asıl yolunun insanın kendisine çıktığını öğrendim. i̇şte şimdi tamdım, tamamdım. benim eksiklerimi benden başka kimse tamamlayamazdı. ben kendimi tamamladım. önce diğerlerinden arındım. hataları parçaları çıkardım. bomboş kalmayı bile göze aldım, yanlış parçalarla dolanmaktansa. her yanlış parça beni kırıyordu, karşılıklı zarar ziyan içinde geçiyordu süre. oysa benim doğru parçalarım vardı ki, başkasının yanlışlarına ihtiyacım yoktu. bomboş da kaldım. tamamen eksik. yolumu da kaybettim. kendimden de nefret ettim. ama pes etmedim. bırakıp gitmedim mesela. terk de edilmedim. mecburi bir birliktelik olsa da kendimle baş başa kalarak sorunları çözmekten başka seçeneğimizin olmadığına karar verdik. böyle başladı benim sevme maceram. bu yolda yetmeyi de yetinmeyi de öğrendim. ama şimdi kendimden başka kimseye yer kalmadı burada. doldum. taşıyorum.

her kafadan insanla anlaşan o şerefsiz insanlardan biri de benim

çok pis bi durumun içindeyim

sanırım görünmezim

insan sevmiyorum sevilen bir insan da değilim sevdiklerime iyi olmayı her şeyden çok seviyorum

bazen çok radikal kararlar alıyorum. karar aldıktan en fazla 3 gün sonra bir bakıyorum bu kararları uygulamaktan vazcaymış oluyorum

sana kızgın değilim. aksine sana minnettarım. o güzel 226 gün için, geçirdiğimiz güzel anlar için, annenle tanıştırmaya layık gördüğün için, beraber izlediğimiz maçlar için, mutlu hayallerimiz için ama en önemlisi de çekip gittiğin için sana minnettarım. :)

erkekler bir kızın gülüşüne başka kızın gözlerine bir başka kızın burnuna öbürünün saçına diğerinin kaşına... diyerek yüz binlerce kızdan aynı anda hoşlanırlar. oysa kızlar bi erkeğin burnunun kılını bile sevmek için bir bahane bulurlar. galiba salağız kızlar