doğduğum değil ama büyüdüğüm, benim ben olduğum evde son gecem. yarın başka bir evde uyuyacağım, hayat çok garip. felaket bir hüzün çöktü ben ağlamaya gidiyorum. alt tarafı taşınıyorum bunda da dramatize edecek bir kısım buldum, bana da aferin. odamdan ayrılmak çok zor geliyor. i̇lk aşk acımı bu odada çektim. i̇lk kez kalbimin attığını da, yerle yeksan olduğunu da bu odada hissettim. çok kez un ufak oldu bu odada kalbim. yaptığım tek şey dizlerimi karnıma çekip ağlamak oldu sadece. çok kez yalvardım allah'a ne olur bitsin artık bunlar diye. aynı zamanda çok mutlu olduğum da oldu. kendimi, kendi geleceğimi inşa ettim burada tek bir çalışma masasında. çok kez kanatlandım ellerimle. beni ben yapan ne varsa, 7 senede, tek bir odada oldu. i̇nsan üzülüyor, insan hüzünleniyor. 20 senedir aynı mahalledeydim. mahallenin insanı da esnafı da bir nevi aile oldu. başıma bir şey gelirse korkusu olmadı hiç, herkes tanıdık her sokağın başı tanıdık. şimdi yeni bir başlangıç zamanı, işin en kötüsü de artık o mahalle kültürünü bir daha yakalayamayacak olmam. şimdi yeni bir başlangıç yapacağım. kendimi inşa etmeye son hız devam, ağlamalara; kalp kırıklıklarına yer yok. her şey geçecek, buna da alışacağım. hakkımızda hayırlısı olsun, umarım her şey çok güzel olur🙏