asosyal itiraf

şu an kendimden nefret ediyorum sanırım. zihnimin içinde gezen o şeyi asla yapmayacaktım ama bir anlık boş vermişlik ile yapıverdim. cidden pişmanım. hayatım boyunca bunun pişmanlığını yaşayacağım.

bayramlardan hiç hoşlanmıyorum. benim için bayram sabah uyan, mezarlığa git ve kapanış şeklinde ve böyle baya mutluyum

az önce ilk bayram harçlığımı küçük bir çocuğa verdim yaşlanıyorum awww

zoraki olarak gittiğim bayram ziyaretlerinde evde olmamaları güzel tesadüf :)

yanlışlıkla boşluğa düştüm sanırım edit: evet ruhsal boşluğa

buraya girmeyeli belkide aylar olmuştur. sınav senem ve çaresizim. şu an dank etti, iki hafta sonra bu gün bu saatlerde uyanıp sınava gitmek için hazırlık yapmam gerekiyor. gece boyunca uyumayıp ders çalıştım, az önce uyumaya çalıştım. uyumanın zaman kaybı olacağını düşünerek geri kalktım. artık nefes alırken bile iki kere düşünmem gereken zamandayım. eğer hukuk fakültesine giremezsem babamın beni yeniden reddedeceğini, anneminse başka bir bölüm okumama izin vermeyip direkt çalışmam için zorlayacağını biliyorum. zaten sınavdan sonraki hafta çalışmaya başlıyorum. bunu kalıcı olarak yapmam için baskı kuracaktır bana. çok çaresizim ve boğuluyorum. i̇nananlar bana dua etsin, inanmayanlar evrene pozitif mesajlar göndersin ne olur. 9 eylül hukuk’a girdim girdim. giremedim, inanın hayatım daha da dibe çökecektir.

değişeceğini söylediler. büyüdükçe değişecek her şey, düşüncelerin, bakışların, tarzın dediler. ne kadar değiştim, ne kadar büyüdüm, belki de hiç büyüyemedim, bilmiyorum ama bir şey hala aynı. benim karanlığa bakışım hiç değişmedi. tüm çocukluğum boyunca geçen onca gece karanlığın doğrudan içine doğru öylece bakan bakışım hala aynı. hala aynı şeyi hissettiriyor bana. bacaklarım çekiliyor karnıma, küçülüyorum, bedenim ne kadar büyüse de ben gecenin bir saati küçücük kalıyorum. gözlerim dalıyor karanlığa. bir nokta var orada. ben nerede, ne halde olursam olayım karanlığın içindeki o nokta hep orada, benimle ve ben hep oraya bakıyorum. yıllar geçti. çok yer değişti. çok oda değişti. karanlık hiç değişmedi bende. bazen sadece o çocukmuşum gibi geliyor. kimsenin olmadığı o odada, tamamen karanlıkta. ne bir ay ışığı, ne bir lamba. oysa ben çok korkardım karanlıktan. öyle söylerdim. o zaman korku diye biliyordum bu hissi. büyüdüm ve daha çok his daha çok kelime öğrendim. o his hala aynı duruyor içimde, korku değilmiş sadece, karanlığın bana hissettirdiği şey başka bir duyguymuş. benim yalnızlığımmış. birinin gelişini, ışık oluşunu hayal ederdim. bazen yalvarırdım içten içe biri gelsin diye. kimse gelmezdi. kimse açmazdı ışığımı. sonradan ışığımı açtıklarında fark ettim ki ışık gözlerimi çok acıtıyormuş. benim için her gecenin bir sabahı yoktu o zamanlar. bütün ve bitmek bilmeyen upuzun bir geceyi ara ara bölen gündüzler vardı. gece tekti, hep aynıydı. gündüzler, günler değişiyordu. o gece hala aynı. ben hala aynı karanlığın içindeydim. hiç aydınlanmadı. hiç daha da kararmadı. o uzun gece hiç bitmedi.

bir hafta önce annemle telefonda konuşuyorduk. memlekete gelince sana kahvaltı mı hazırlayayım dedi yoksa dolma mı sarayım dedi ben de çok yorulmasın diye kahvaltı hazırlaman yeterli olacak dedim. 3 gün önce merdiveden düştü sırtında omiliğinde bir kemik kırıldı. sonra john lennon'un şu sözleri aklımın bir köşesinde yankılanmaya başladı. hayat, sen başka planlar yaparken başına gelenlerdir.

belki ibadetlerimi yerine getirmiyorum ya da düzgün bir müslüman değilim, bilmiyorum. bunun hesabını allah'a bir şekilde vereceğim. ancak bu insana, hayvana edilen zulmün hesabını nasıl vereceğim, vereceğiz benim hiçbir fikrim yok. olan varsa bana da söylesin

buraya yapamıyorum yazmıştım. bi an denedim yalan yok ama sahiden yapamıyorum, yapamıyormuşum

bugün doğum günüm ve ilk defa bu yıl bu gün benim çok zoruma gidiyor

abilerimden birine benzer ya da ikisiyle de ortak noktaları olan birini bulursam anında basacağım nikahı. bu hayatta en çok ikisine güveniyorum. bu hayatta en çok ikisinin yanında güvende ve huzurlu hissediyorum.

son üç aydır hayatımda içmediğim kadar sigara içiyorum, alkol alıyorum ve her şey yolundaymış gibi yapıyorum. hiçbir şey yolunda değil. mental açıdan hiç iyi bir yerde değilim ve beni yakından tanıyan herkes bir psikolog ile görüşmem gerektiğini söylüyor. her şeyi sınavdan sonraya bıraktım, bilinç altımın çöplüğüne süpürdüm diye böyle oluyor, biliyorum. sonum ne olur bilemiyorum ve bu beni çok korkutuyor. hayatımda ilk kez hayatımın ileri dönemiyle ilgili düşünüyorum ve söylemeliyim ki kesinlikle parlak değil.

geleceğimi göremiyorum okulu bitirebilmek bana hayal gibi geliyor üstüne üstün nefret ettiğim bi mesleği yapmak zorunda kalıcam nasıl yapicam bilemiyorum

hediye edilen şarkıları çoğu zaman dinlemiyorum affedin :( edit: bir insanoğlu da dönüp niye demiyor

benim gelecegime dair umudum yok kimse bilmiyor.

bu sene üniversitesitede 1. senem bitti ama benim kep töreninde giyeceğim elbise hazır. gerçekten bu hayatı bu kadar seviyor muyum, bilmiyorum

yaşım 20, hayatımda daha once hiç çicek almadım. bunu duyan insanlar cok şaşırıyor. nasıl yahu hiç mi alan olmadi bi gül bi papatya dedi gereksiz akraba takımından biri. olmadı yani ne yapayım. olması gereken bir şey mi kural falan da haberim mi yok? ben yeterince üzgünüm ya beni daha çok üzmeyin gereksiz akrabalar. üf!

sınıfta kaldım moraller magmada

eski sevgilimle ilk günlerimizde benim kızdan hoşlanan bi eleman vardı. flört zamanımız da sürekli yanında görüyordum ibneyi. haliyle ayar oldum elemana zaten kız da rahatsızdı bu durumdan. çocuk da benimle kızın arasında olan ilişkiyi farkedince deliye döndü tabi. lan çocuk yapışkan gibi sürekli rahatsız ediyor kızı. bir gün allahın işi işte çok alakasız bir konumda ( şirinyer izban) ben kızı izbana bırakıyorum vedalaşmak için tuttum kızın dudağından öpüyorum bi 7 8 saniye falan öptüm kafamı kaldırdım bi baktım bu çocuk bize bakıyor. işte adamı böyle sikerler gülüşü attım izbana binip yurda geldim sonra

(#2241340) hayatımda kimi şeyler tam da bu kadar temiz kalsın istiyorum. çünkü çoğu zaman “iyi” kavramı çan eğrisi şeklinde uğruyor düzenime. mükemmele ulaştığı o noktadan sonrası hep bi düşüş. ben hep kaçırıyorum ipin ucunu. o son dönüşü, ana yola çıkmadan önceki son marketi, eve yetişmem gerekirken son otobüsü, son sınavı, son şarkıyı ve hatta son sarılmaları. hep.

yine projeyi geçemeyecekmişim gibi bir his var içimde. hayır stresli veya heyecanlı değilim pek. ama geçemeyecekmişim gibi hissediyorum. sanki sert bir darbe alacakmışım gibi hissediyorum.

sınıfta kalacakmışım gibi hissediyorum. geçen sene tam bu zamanlar da aynı his vardı sonra çok rahat bir şekilde geçtim ama bu yıl daha bi korkuyorum

dişlerimi sevmiyorum.

bulunduğum yerlerde o kadar boş ve mutsuz hissediyorum ki artık dayanamıyorum . bir yere ait olduğumu hissetmek istiyorum . öyle bir yer olsun ki ne hissedersem hissedeyim gerek korku gerekse acı o ortama girdiğimde bütün bunlardan en ufak bir iz bile kalmasın .bilmiyorum çok mu şey istiyorum ama artık bir şeyler değişmeli artik bir yerde huzuru bulmalıyım

her sabah berbat bir sitemle uyanıyorum acaba doğuştan bir sıkıntı mı var bende

i̇lkokulda top oynarken hırslı bir zad olmamdan ötürü bir arkadaşa çelme takmistim. on dislerinden biri kırılmıştı. geçenlerde instagram'dan takıplestik, güldüğü fotoğrafini göremedim. affet beni boolum harbiden üzüldüm bak, cocukmusuz işte.

şu an kendimi parça tesirli mayın gibi hissediyorum. birisine ya da bir şeye çok fena patlayacakmışım gibi bir his var içimde. dur bakalım, hayırlısı..

şu an kendimi 3 parça teaserli maymun gibi hissediyorum. yazın başında patlayıp kışa doğru çöpe atılırım gibime geliyor ama hadi hayırlısı.

biri üzgünüm dediğinde direkt olarak 'üzgünüm seni üzdüm ama pişman değilim' diye devam ettiriyorum ve bunun için gerçekten üzgünüm :(

nereye yazacağımı bilemedim, boş boş konuşucam biraz şurda. buraya özel her zamanki ruh halim yavaştan sarmaya başladı. bugünlerde yine çoğu şeye tahammülüm yok, çoğu şeyden tiksiniyorum. i̇nsanlardan, dünyevi kaygılarından, bu uğurdaki hilelerinden, bunları normalleştirmelerinden, hiç utanmayıp alenen yapmalarından ve bunları bana da dayatmaya çalışmalarından tiksiniyorum. midemi bulandırıyor içi boşaltılmış değerleri. samimiyetsiz hareketleri. ve tek başıma direnemiyorum. güçlü olduğum, kalabalık hissettiğim yerden ayrıyım. burada çok yalnızım. hem fikirsel hem fiziksel olarak. en çok da en sevdiklerime patlıyorum. ait hissedememek çok kötü bir şey. bunalıyorum. bulanıyor içim. kusmak istiyorum. öyle orta yerde, insanların tam üzerine kusmak istiyorum.

5 aydır aranızda değildim ve şunu net soyluyorum sizi cok ozledim

hanımlar beyler dolusun size nasıl isten cıktığımı anlaticam donemim bitti yaz tatiline girdik yaz tatilini yaşamadan babamın soylemleri basladi is bul is bul is bul diye neyse bir is teklifi geldi oglen 2 aksam 12 mutfakta teksin ama dediler iyi dedim hos yaparim sorun degil teksin derken gercekten tekim bulasikci bile yokmus her gun 2 de geldigim isten 12 de cikamadim hep 1.30 2 (mutfagi temizlemeden asla birakmayan tiplerdenim) neyse gel zaman git zaman nerdeyse 1 ay oldu artik iyice bunaldim bu durumdan en sonunda izin gunumde medikalcilerden 7.45 e 2 tane alcili sargi bezi be 1 tane alci pamugu aldim eve gidip kolumu alciya aldim doktor tanidik bir kac taktik ogrendim ve babami aradim baba sol on kol tabiamda catlak varmis rontgende cikmadi tomografi cektiler kolumda ufak bi catlak varmis 20 25 gun alcida kalicakmis babam gecmis olsun oglum dedi kapadi telefonu biranda tum sulalem aramaya basladi gecmis olsun diyerek suan bu entry alcili yaziyorum ve mutluyum ihtiyaci olanlar pm atsin yardim ederim

uzunca bir yazı olabllir, olmayabilir de. okumayanın annesi babası ölsün hadi bakalıkdfhkg şaka şaka. bugün 23 haziran 2018 saati boşverin. yarın seçim var. dünya kupasında gruptan çıkanlar ve çıkamayanlar belli oluyor. bir hafta sonra üniversite sınavına girecek birçok öğrenci var ve ben de onlardan biriyim. bilinçli ve farkındalık düzeyi yüksek her birey gibi bu konulardan bahsetmeyi elbette isterdim lakin umrumda değiller. 23 haziran tarihi benim için biraz özel. aşık olduğumu düşündüğüm ilk kıza ilan-ı aşkımı 23 haziranda etmiştim sanırım. annesi depresyon tedavisi için evde olmayan 18 yaşında bir erkek evladının kendinden 4,5 yaş büyük bir kadına duyduğu ilginin makul ve gerçekçi olmadığını anlamam 4-5 ay sürmüştü. o yüzden bu tarihi özel kılan bu değil. niye bahsettim bilmiyorum bile. boşverin bu kısmı isterseniz. 23 haziranın benim için özel olma sebebi bir yıldır bu satırlarca entryi yazarken düşündüğüm kızla tanışma fırsatına erişmiş olmam. hayatımın kalan yıllarında da 23 haziran geldiğinde benim için bu denli önem arz etmesini isterdim bu günün lakin insanların belli bir yerden sonra ben ne halt ediyorum diyerek silkinmesi gerekir. umarım bunu önümüzdeki yıl yapmış olabilirim çünkü benim onu hatırlaran şeyleri düşündüğüm an tüm bilincimi yitirip aklımı onu düşünmeye vermem sanki evrenin yasalarından birisi gibi hala. enerji nasıl yok edilemezse bunu da yok edemiyorsun işte. fakat gelişme var. gün içinde her an aklımda olmasındansa artık hatırlamak için bazı emarelere ihtiyaç duyuyorum. ne diyorsun derseniz de bu seneye girerken dizileri onu düşünmemek adına izlerdim mesela örnek vermek gerekirse. artık öyle değil. dün izlediğim bir dizide uganda'da hayatında hiç sarışın birini görmemiş küçük bir çocuğun karşılaştığı amerikalı(ve sarışın, bunu anlardınız ama yazayım yine de) gazetecinin saçlarını ne olduğunu anlamadığı için incelerken öğretmeninin gelip ''buna sarışın diyorlar, beladan başka bir şey getirmez'' diyene kadar aklımda yoktu mesela. küçük çocuğun sarışın kadının ellerinde öldüğünü ve benim de bir yıl sonrasında şu kadar şey yazmamı göz önünde bulundurursak da aklıma gelmesi bence gayet makul. işleri makuliyet seviyesine çekmeye çalışıyorum. tamam daha dün balyozla duvar yıkarken ya da kendi ellerim ve dizlerimde dolap parçalarken ''acaba son söylediklerini hak etmiş miydim?'' diye düşünmüş olabilirim lakin bu şiddet eylemleri yapmam gereken işti. sevdiğim bir şeyi düşünerek kendimi zaptediyordum. atlatmak konusunda çok şey denedim her ne kadar kimse inanmasa da ve sanırım atlatıyorum. şu geçen bir yılda açıkcası hoşlandığım bir kız da vardı. olmadı, çabuk pes ettim. erken bıraktım peşini. pişman mıyım evet olmalıyım. öyle miyim? evet öyleyim. bunun mantıksal bir temeli var mı? evet var fakat öyle temiz birini bulduğunuzda da zihninizin tamamen berrak olması gerekir. ben o kıza şu entryi yazmama sebep olan kızın ondan güzel olduğunu söylemiştim mesela bir keresinde. o da bozuntuya vermemişti ve ben yaptığım şeyin farkına çok sonra varmıştım. haliyle aklınızın bir kısmında bu denli güçlü şekilde biri varken başkasına haksızlık etmemek adına o işin peşini erken bırakıyorsunuz. size bu mantıksal temeli açıklamama gerek var mıydı bilmiyorum. şu sıralarda benden hoşlanan bir kızla arkadaş kalmaya çalışma konusunda çok mesai harcıyorum. çünkü bahsini ettiğimiz hanımefendi beni engellediğinde ''bari arkadaş kalsaydık'' diye telefon elimde nasıl dımdızlak kaldığımı hatırlıyorum. bunu ondan beklemek haksızlıkmış bu arada farkına varıyorum gittikçe. çünkü bazen hakikaten kalıyorsunuz öyle. benim ona ne yapacağımı bilemediğimden duvarları yumrukladığımı söylediğinde açıkcası çok da önemli olduğunu düşünmüyordum ama aynı durumdayken karşıdaki kız ağlayınca anladım ki bir miktar bile olsa suçlu hissediyormuşsun. -okumayacaksın biliyorum ama özür dilerim. hem bu suçluluk duygusu için hem de son seferde özür dilediğim şeyler için.- artık öyle romantik şeyler yazamıyorum. sanırım bu da bir gelişme. ya da ben oturup bunları düşünürken geçen zamanda hayatım iyice içinden çıkılmaz bir hal aldı ve benim o şekilde yazacak gücüm kalmadı(evet o entryler okurken bazılarına abartı, komik ve hatta saçma geliyor biliyorum ama birinin o entryleri yazması için anasının amını tersten görmüş vaziyette olması gerekiyor ve o haldeyken oturup da bunları yazmak güç istiyor) küfür mü ettim ben az önce? neyse. şimdi bu entryi bitirmem gerekiyor. bir gün içerisinde olmak istemediğin bu zihinden(hadi romantiklerin de gönlü olsun, kalpten) adını kurtaracağım bunun için sana söz de verdim. bir gün aksini söyleyerek ortaya çıkana kadar bunu yapmaya çalışacağım ve elbet olacak. yani umarım. neyse ama senin de benimle birlikte okuman gereken yaklaşık 600 sayfa suç ve ceza var. biliyorum bir yıl geçti üstünden ama sanırım artık biraz da olsa ihanete uğramış hissediyorum. ben evet deme olasılığını, yaklaşık on gün, beklerken hayatta açıkcası hiçbir şeye öyle inanmamış ya da beklememiştim. quaresma'nın beşiktaş'a ilk gelişi ve ikinci gelişinin de üstüne çıkmıştı yani düşün. aldığım cevabın ne kadar yaralayıcı olduğunu yaralar iyileştikçe fark ettim. canın sağolsun tabii ki isteyerek yapmadığını biliyorum. bunların nereye varacağını da bilmiyorum. ''bence sen çok ilginç birisin'' yazdın ve bunlar başladı aylar sonra da o güne lanet ettin ve senin için bitti ama benim için ne bitecek benim içi fikrim yok. tamam normalde o kadar lanet bir adam olabilirim ama sana karşı değildim be. okumayacağın bir yazıda bunları sana söylemenin de bir yararı yok ya neyse. sen uyuduktan sonra yazdığım mesaja ne tepki vereceksin diye uyanana kadar uyuyamayışımı özledim sadece. tamam aylar, yıllar geçsin ama bir kere daha kesişsin şu yollarımız. bir şansım daha olsun da ne zaman olursa olsun. ben bu yarım kalışı sindiremem çünkü ölsem hayatta kalır beynim. bunu dilemeyi ve hayatıma bakmayı akıl etmek çok uzun sürdü evet. hayatıma bakmak kaldı sadece. 23 haziran 2019'da bu tarz bir şey yazmamak dileğiyle ben batuhan kasap, tanımlayamadığım dünyamda benle beraberdiniz.

biraz önce instagramdan biri istek attı bi baktım her şeyi sıfır mesaj attım ve fake olduğunu kabul etti. sevdiği kızı takip etmek için açtığını söyledi. vicdanıma dokundu hesap bilgilerini istedim uzun bi uğraştan sonra orjinal hesaptan farkı kalmadı :)

bir kilo rakıyı susuz içip sarhoş olmak istiyorum, ardından bir kilo daha, bir kilo daha... bu insanın kahrından ölmesinden daha iyi. sabık reis-i cumhurlardan "gazi mustafa kemal atatürk'ün "bu millet var ya bu millet; millet değil, illet, illet" sözleri çınladı bütün gece kulaklarımda.

son sigaramı içip yarın vatandaşlık işlemlerimi başlatıp avrupaya yerleşmeye çalışıcam kendinize çok iyi bakın

bugün benim doğum günüm ve ilk kez bir doğum günümü mesaj yada arama bekleyerek heba etmiyorum. hepsinin canı cehenneme. beklentisizlik duvarını aşıp koşarak uzaklaştım herkesten ve her şeyden.

9 tane ders alıp, 7 sini aa ile 1 tanesini bb ile verdim. 1 tanesi de ff geldi. üzgünüm hocam ancak derste sadece slayt okuyup, üstüne sınavı da bunlardan bağımsız sorarsanız ben suçu kendimde değil sizde ararım. yaklaşık 70 öğrencisinin ahını aldınız, size kolay gelsin.

günün ne zaman doğduğunu hatırlamıyorum ama daha ben farkına varamadan yeniden bakmış, karanlığa gömülmüşüz. yine gün, güneş yüzü görememişim. sanki mutlak geceye hapis kalmışım da aynı günü yaşamaya devam ediyor gibiyim. benimle devam eden bir tek yollar var. bitmeyen yollar. uzanıp gidiyorlar önümde. onların da sonu, yarını ve bir varış noktası yok. biri kestiğinde yarım kalıyor, bir sonu olmamasına rağmen. böyle nereye kadar gidecek bilmiyorum. sonsuzluk beni yoruyor ama birinin gelip kesmesine de dayanamıyorum. farlarım öyle dar bir alanı aydınlatıyor ki biraz daha ötede karşıma ne çıkacak tedirginliği hiç bırakamıyor yakamı. bugünün hiç bitmiyor olmasına rağmen yarın ne getirecek diye korkuyorum sürekli. evet yıllardır hiç bitmiyor. kendimi tamamen uykuya verip bırakamıyorum iplerimi. bırakırsam biri mutlaka kaçar. bırakırsam eski düzeni tekrar oturtturamam. bir bırakırsam tamamen kayboluveririm. ama ellerim kilitleniyor yıllardır gevşetememekten. eklemlerimdeki ağrılar hiç azalmıyor. elim 7/24 uyuşuk dolaşıyorum. ama bırakmam. bir yanım hep bırakabilmenin hayalini kuruyor. her şeyi bırakırsam parmaklarım gevşeyecek, özgürce açıp kapatabileceğim. artık rahat edecekler gibi geliyor. ağrı dinecek. rahat nefes alabileceğim. kasıldığım için nefesi bile kesik kesik alıyorum artık. olmuyor tabii. tutunduğum öyle çok şey var ki azıcık gevşetmeye yeltendiğimde bile oynamıyor parmaklarım. düğüm olmuş her şey avuçlarımda. karman çormanım. ayırmak için artık bırakmak da yetmiyor. koparmak lazım. benim rahatlamak için her şeyden koparılmam lazım, farkındayım. ben ise tüm yüklerimi yüklenip karanlığın orta yerinde bomboş bir yolda yürüyorum; etrafımdan 150-200 km hızlarla giden arabalara karşın. o kadar yavaşım ki onlara göre. benim yanlarında yürüdüğümün farkına varamıyorlar. ben yokum. onlarla aynı yola düşmemişim. onlar hep etraflarındaki arabalarla yarışıyorlar. benim ayaklarım onlarla kapışabilecek güçte değil. benim dizlerim bükük, yaralar içinde. üstelik bedenim onların daha 0dan yeni bozma arabalarıma kıyasla çok eski. tükenme sınırında. yapamıyorum. beni çok yaşlı bir kaplumbağa kadar bile değerli görmüyorlar. farkındayım. oysa onlardan hiçbir farkım yoktu benim, şartlarımız hiç eşit olmadı. ben yaşlı değildim oysa. aynı zamanların çocuğuyduk, aynı yıllarda başlamıştık nefes almaya. ben hiç onların şartlarıyla sınanmamıştım. ve hep kendi ayaklarımın üstünde durmak zorundaydım. yürümeye başladığım ilk günden beri. ellerimi tutanım olmadı. kendi ışığımı kendim bulup yaktım bu yolda. kendim aydınlattım önümü, o da anca bu kadar olabildi işte. ben bu kadarını başarabildim bu şartlar altında. soğukta, yağmurda, karda, çamurda üstümde beni koruyacak bir tavan olmadı, içeride titrerken ısıtacak klimam da, hatta rahatça oturabileceğim bir koltuğum da yoktu. dinlenmek için hep ağaç kütüklerini bulmaya çalıştım. onlara yasladım sırtımı. taşlar hep buzdan soğuktu. uyku ise hiç yoktu. uyuyacak kadar güvenli bir yerim yoktu. sırtımı dayayabileceğim biri. gözlerimi kapatıp en savunmasız halimi emanet edebileceğim bir bölge. bana ait özel bir yer. küçücük de olsa. dünyaya aittim. bana ait olan şey ise sokaklardı. ama sokaklar hiç güvenilir bir yer değildi. doğa kendinden olana o kadar da sıcak davranmıyordu. yürüdüm. belki güvenilir bir yer bulurum diye. pes etmedim. bir an bile. devam ettim. savaştım. ayaklarım su topladı, yaralandı, kanlar akıttım yollarda. sıcakta yana yana mecburen bastım, soğuk keskinliğinde titreyerek de olsa sağlam attım adımlarımı. i̇rinlerini sürüdüm peşimden. nasırlar oluştu, hissizleşti. kaskatı oldu tabanlarım. böyle geldim bu ana. kaç gün geçti sayamadım. doğan günü takip edemedim çünkü. ben o güneşi çoğunlukla göremedim. hep kapkaranlıktı camsız odam. ben hep zifiri karanlığa uyandım. kabuslarımı aydınlatan da olmadı o yüzden. gözlerimi açtığımda geçti o karanlıklar, hepsi bir rüyaydı diyemedim. kabuslar da devam etti bitmeyen geceyle birlikte. belki bir yıl bile olmadı daha. belki yüzyıllar geçti. bitmedi ama daha. bu gece hala bitmedi. ve ben çok hastayım.

gök yarılcak dolu arabaları perişan edicek delik deşik dediler millet halıları kilimleri kartonları arabaya sardı bu duruma duşmemek için kapalı otoparka girdim 24 saati 40 liraymış dolu yağmadı inşallah gece gök yarılırda buz kütleleri düşer 40 lirayı boşu boşuna verirsem ateist olurum net allahım nolursun dolu yağsın amin

hala arada sırada eski sevgilimin twitter hesabına bakıyorum. instagram hesabına da bakmak isterdim ama instagram hesabı gizli.

çevremde -neredeyse akla gelebilenin tamamı- insanların sosyal güdü sonucu "hayatta kalmak" adına yaptığı, kimi zaman hoş görülmeyen çoğu eylem ve hissiyatın temel nedenini algılıyor, çoğunlukla hoş görüyorum. herkesin buna ihtiyacı var. evet herkesin. kararlarının çoğunu duygusal olarak veren insanoğlu yaptığı, düşündüğü şeyleri inkar etmemeli. ediyorsa da bunlarla en kısa sürede barışmalı. ben de dahil. klişe fakat değişim zor olsa da imkansız değil.

bunu temizlik hastalığı atlatmış biri olarak ilk defa itiraf ediyorum. benim dedemin bi halası vardı çok yaşlı. annem bakardı ona yalnız yaşardı ama çamaşırı,yemeği,içmeği kendi de yapardı namazında niyazında kadındı. neyse beni hep evine gönderirler arkadaşlık ederdim bunun tuvaletinde minik minik havlular vardı ben de o zman küçükken gerçekten temizlik hastasıydım diyorum ki kadın ne kadar temiz herkese minik minik havlu koymuş hep tuvaletin içinde elimi yıkar kurulanır dışarı bir daha çıkar yıkardım. kahretsin ki onların başka yerin ve şahsi ait havlu olduğunu öğrenince iş ısten geçmişti. elimi yüzümü koparasim gelmişti. kadının evine ölene kadar gitmedim.

“mutsuzluğuna çare aramıyorsun” diyordu kayra kinyas’a. öyleyim bugünlerde. kötüyüm, umutsuzum, yokum.

artık, saçma sapan yaz dizilerini çekirdek çitleyerek izleyip saçma salak yorumlar yapmak istiyorum.

uzun yazıları okumuyorum

aslında buraya yazacaklarımı bir deftere yazmak isterdim ama olur da birini şeytan dürterse diye kimsenin bilmediği buraya yazayım dedim. burayı bilen birkaç kişi var, onlar da daha devam etmesin okumaya. dışarıdan bakıldığında harika bir hayata sahibim. herkes böyle düşünür ama her şey göründüğü gibi de değil, insanlar bu detayı atlar. zihnimde gezen "yapamıyorum" cümlesi aslında tüm hayatımı içinde barındırıyor ama son 6-7 sene daha yoğun hissediliyor. bu 6-7 seneyi kapsayan süreç öyle bir süreç ki insana her duyguyu tattırıyor. i̇nsanın yaşama dair olan tüm güzel duygularını zamanla öğüten bu süreç, şu zamanlarda sıranın bana geldiğini haber veriyor. önce olumlu ya da olumsuz duygular bittiyor sonra ruhum. şimdi de bedenimde sıra. duygularımda olan değişiklikler için ergenlik diye düşündüm bir vakitler. ruhumun yok oluşunu izlerken ergenlikten kalan izler dedim. hep bir bahane buldum. her şeye bir kılıf uydurdum. gereksizdi ama aşka attım suçu. dosttan gelen kazıktan nefret ettim çünkü bu hislerin sebebi başka bir şey olamazdı. hayatım mükemmeldi. günlerce düşündüm çünkü tüm bu olanlar basit şeylerdi ama ruhumda meydana gelenler oldukça ağırdı. düşündüm, içinden çıkamadım. ağladım, düşündüm. yine olmadı, üzülmem ve ruhumun tükenmesi gereksizdi çünkü hayatım mükemmeldi. sonra bir gün gereksiz bir aydınlanma yaşadım ve buldum bunca şeye sebep olanı. her şeyin altından çıkan o şey yanıbaşımdaydı. sorunu bulmuştum ve sırada çözmesi kalmıştı. sorun öyle karışık bir ipti ki ben çözmeye çalıştıkça daha da karıştı. ama öyle bir ip ki bu kesemezsin ya da atamazsın. madem hep hayatımda olacaktı bu karmakarışık ip o halde onunla yaşamaya alışacaktım. cebime koydum o ipi, arada çıkardım çözmeye çalıştım ama hep o ayağıma takıldı ve ben her seferinde yere düştüm. dizlerim kanadı, canım çok yandı ama kabuk bağlar dedim. ki kabuk bağladı da. tam iyileşir gibi oldum, pat yine düştüm. oldu derken artık alıştım derken yine patlak verdi en derinden. son 6 yıldır suçu başka şeylere atarak yaşıyorum içimdekileri. ama şu son birkaç aydır 6 yılın yükünü daha çok hissediyorum kendimde. kulaklarımda sen güçlü bir kadınsın cümlesi çınlıyor ama artık bu cümle çok eski. bu yaşımda bunları düşündüğüm, yazdığım için; hayata dair hiçbir umudum kalmadığı için kendimden nefret eder oldum artık. yüreğimden yükselen sesleri ve zihnimde gezinen düşünceleri dizginleyemiyorum. bu hayatta iki kişiyi affetmeyeceğim. biri benim, diğerini de allah affetsin artık ne diyeyim.

beynimi çıkartmak, üstünde defalarca tepinmek ve bas bas bağırmak istiyorum. boğazım eriyene kadar çığlık atmak istiyorum ya da leşim çürüyene kadar dayak yemek kavga etmek istiyorum. acımadan, acıyarak. ama ben sadece saatlerce sigara içmekten öteye geçemiyorum. elimden hiçbir şey gelmiyor. elim bomboş oturup kalıyorum. beynim, kafam hiç boş kalmıyor. bir insan hiç mi ferah rahat nefes alamaz. aklımdakilerin kuyruğunda dolanmaktan başka bir bok yapmıyorum. silemiyorum, üstünü karalayamıyorum. onlara o kadar bağlıyım ki önümü göremiyorum. la benim yüzüm hiç gülmeyecek mi. hiç unutamayacak sadece kendimi geleceğimi düşünemeyecek miyim. hiç mutlu olmayacak mıyım. sınava giriyorum ama aklımda o kadar çok şey var ki unutuyorum bildiğimi. kendi kendime yazık etmekten başka bir şey yapmıyorum. kimsenin de düşündüğü bu ne halde dediği yok. ben kendi kendimi yakıyorum. en büyük kul hakkını kendimde harcıyorum. kendimi harcıyorum be. kendime yazık etmekten başka bir bok yapmıyorum. vebalimi ödemeyeceğim için şimdiden yanıyorum.

i̇ç dünyam adalara ayrılmış bir ülke gibi. ve benim şu sıralar bulunduğum ada çok sessiz, yalnız. hayali arkadaşımı öldürdüğüm adadayım, o yüksek bir dağın yamacında, bembeyaz karlar içinde. bembeyaz teni şimdilerde soluk, hiçbir zaman morarmayacak. kanı kara karışmış, ruhunu teslim almışım. fakat ara ara yanına tırmanıp özlemle bakıyorum o ruhsuz gözlere. bazen üstüne kapanıp ağlıyorum. aşladığımda saçımı okşardı ve sakinleşmemi beklerdi ve yine öyle yapmasını bekliyorum fakat olmuyor. geri dönmüyor. ona sıktırdığım o kurşun için çok pişmanım, her defasında söylüyorum fakat duymuyor artık. ama en acı gerçekse o hayali biri. ve ben hâlâ inanıyorum, onu gerçek hayatta da bulacağım. ve eminim o da... ne demiş atsız; anlatması imkânsız olan öyle bir an ki, hülyadaki ses varlığının gayesi sanki… bak emrediyor: daldığın alemden uyan ki, mutlak seveceksin beni, bundan kaçamazsın…