asosyal itiraf

tam manasıyla iflas etmiş vaziyetteyim başıma o kadar kötü şeyler geldi ki bu sözlükte kendimi dışa vurdum ama olmadığım gibi saçmaladım çok az olsa bile sövdüm ama şimdi acı dağının zirvesindeyim ve içim öldü,

sözlükte ben hariç herkes çok yakışıklı ya da çok güzel. haklısın diyenler eksilesin.

sosyal olarak aşırı yetersizim ve bu durum beni rahatsız etmeye başladı

8. sınıfta babam günlük 100 soru çözdürüyordu. i̇ngilizce hocamın verdiği kitabı çözüyordum ben de ve her bir boşluk doldurmayı, doğru yanlışı bir soru sayarak 10 dkda 100 soruyu çözmüş oluyordum. hiçbir şey kazanmamış oluyordum ama olsundu yani 100 soruyla kim uğraşacak 8. sınıfta...

ben bu yıl içinde çok ağır tacizlere uğradım çünkü gece on birde dershaneden çıkıyordum, eve on iki gibi anca giriyordum. flörtüm tarafından tecavüzün eşiğinden döndüm ve küçükken beni taciz eden adam evimize kalmaya geldi. ben bu yıl bir ay bile tatil vermeden ders çalıştım. ben bu yıl her şeyi bilinçaltıma itip ders çalıştım ve eminim ki yarından sonra bunlar gün yüzüne çıkacak. ne yapacağımı bilmiyorum. artık yoruldum ben. nefes alamıyorum, boğazıma takılan yaşayamadığım şeyler var. yaşatmıyorlar arkadaşlar. i̇nsanlara söyleyemediğim çok şey var. birikti içime. i̇çe kapanıyorum git gide. bu süreç yüzünden kendime olan öz güvenim yerlerde sürünmeye başladı. i̇çeride ölen bir şeyler var ama daha emin değilim ne olduğuna.

fal bakmayı öğrenmek istiyorum. kahve falına inanan bir insanım. ağır salaklık farkındayım ama engelleyemiyorum.

o meşhur ve haftada bir trt’de oynatılan titanik filmini halen izlemedim. birkaç yıldır planlarım içerisinde onu izlemek. bu yaz inşallah aksilik olmazsa izlerim.

denk geldiğimde bazı kişiler için "bunun liseyi tekrardan okuması lazım.." diye refleksif olarak içimden geçiriyorum. zira zihniyetleri hala oraya ait.

bir cümleye “bak” diye başlanmasından hiç hoşlanmıyorum

3 sene önce kendime yeni bir hayat kurma sözü verdiğimden beri ne zaman yukarı tırmansam üç katı eksiye iniyorum. bir ileri iki geri yaşamaktan çok yoruldum, güzel bir şeyler olsun artık dayanamıyorum!

ben bu gece bir kez daha çöktüm. artık bittim. bakın, yorulmanın da ötesi bu. bittim. götüremiyorum artık. hayatı toz pembe yaşamıyorum. yolunda olan hiçbir şey yok ve muhtemelen de olmayacak. i̇nancımı yitirdim. ben artık her gece her şeyin düzelmesi için yalvarmaktan bıktım. her gece ağlayarak uyumaktan, her sabah her şey yolundaymış gibi davranmaktan bıktım. beni tanıyan kime sorsanız dünyanın en mutlu insanı olduğumu söyler ama dışta nasıl hep gülüp eğleniyorsam içten o kadar çürüğüm. düzelmeyecek şeyler var ve ben artık halledemiyorum. biliyorum, daha da ağır şeyler olacak. ama artık biraz molayı hak ediyorum ben ya. sadece bir köşeye büzülüp günlerce ağlamak istiyorum. ya da ne bileyim birinin dizine yatayım da saçlarımı okşayıp geçeceğine dair yalanlar söylesin istiyorum. bir şeyler beni bu gerçeklikten koparsın istiyorum. ağır geliyor şu an çünkü.

şöyle bir sözlüğe bakıyorum da hepimiz bitiğiz ve ölümü bekliyoruz yaşayarak...

allahın her günü dışarıda olmaktan bıktım, artık evde oturup aldığım kitaplarımı okumak istiyorum.

bugün 4 temmuz ve itiraf ediyorum hala yorganla yatıyoruz..

şu an dünya kupası maçlarında 90 dakika normal süre, eşitlik bozulmazsa 30 dakika uzatma oynanıyor. yine bozulmazsa penaltılara gidiliyor. futbolcular sağa sola durmadan koşuyor ama ben penaltılarda yaşadığım heyecanı, aldığım zevki o 120 dakikada yaşayamıyorum. üzgünüm beyler :(

arkadaşımın ilişkisini dört-beş kişi yaşıyoruz herhalde. ikisine de ayrı ayrı tavsiye veriyorum. isterseniz ilişkiyi tek başıma ben yaşayayım amk? yemin ediyorum daha sağlıklı bir şeyler çıkardı ortaya. üzgünüm ama yeter amk kimse sizin aranızda ettiğiniz kavgalardan sorumlu değil kendiniz çözsenize beni gecenin bu saatinde uyanık tutuyorsunuz. kendi ilişkim için bu saatlere kadar ayakta durmuyorum ben. yemin ediyorum sırf şu saçmalıklar yüzünden sevgili kelimesinden tiksindim. saat başı kavga ediyorsunuz kardeşim bir durun da motorunuz soğusun amk takip edemiyorum artık soldum lan soldum.

bu hissi tanıyorum. bahsedilen gibi kelebek uçurma çabası değil ama; her sabah aynaya bakarken sol arkada bi yansıma hayal etmek, odayı bi an önce toparlayıp koşarak evden çıkmak, saatler sonra göreceğin düşüncesiyle kahvaltının ortasında midene giren krampla masadan kalkmak, sahiden hafif bi baş dönmesi çokça terleme ve yanakların alev almasına sebep olmak adına özlüyorum bu duyguyu. şarkılar başka çalar, dans eder adımla yürürsün ve sahiden bi ışık belirir insanın gözünde. güneş başka doğarken hayal kurup düşünmek için ay iple çekilir sanki. ne biliyim, başımdan geçerken alıp götürdüklerinle bi daha hissetmeye cesaret etmem sanmıştım. yanılmışım, aşk zaten en güzel yanılgı değil mi ki

tepeleme doluyum kussam dünya almaz ama içime sığıyor her şey

5 yıl sonradan bir şey isteyebilme hakkım olsa, anne ve babamın hayatta olmasını isterdim galiba. allah kimseyi bu konuda sınamasın

duygularımı kaybediyorum ey insanlık

gençler epeydir yokum,öncelikle nasılsınız. bir de ikincisi size güzel haberlerim var :) o kadar keşmekeşi sorunu sıkıntıyı büyük ölçüde hallettim ve şu an çok güzel bir yoldayım. o kadar güzel bir yoldayım ki bu itirafı etmezsem ölürüm. bundan üç yıl once yavuz bingölle kavga ettik,bu yüzden çalıştığımız işin yönetmeni ve yavuz bingöl,benim piyasada iş bulmamam için karalama kampanyası başlattılar. tam bir yıl işşiz kaldım o dönem. hatta taksimde o son patlayan bombanın yanından üç dakika önce geçmemiş olsam belki de o ölüler kervanında bende olacaktım. neyse velhasılı kelam, bugün çok güzel bir şirketim ve çok güzel projelerim var. yavaş yavaş,ama herkese göstere göstere büyüyorum. bu öyle bir büyüme ki,yani o kadar güzel ki bu büyüme,üç yıl önce tam bir yıl işsiz kalmama sebep olan yönetmen bugün benim patronu olduğum sette yönetmenlik yapıyor. bugün tüm gün beraberdik bir reklam çekiminde,ve tüm gün bana bakarken gözlerini hemen çeviren bir yönetmen ile çalıştım. başarılı olmak çok güzel,nerden geldiğini unutmamak, ben bugün 30 yaşındayım,o yönetmen ise 50,üç yıl once onun asistanı iken bugün patronuyum. siz mükemmel olunca başarı sizin arkanızdan geliyor arkadaşlar. mükemmel olmaktan vazgeçmeyin.

gidecek gücüm, kalacak halim, konuşacak kelimem, söyleyecek sözüm, direnecek halim yok ondan gelenin ezip üstümden geçmesini bekliyorum

bazen gerçekten insanların tanıdığım gibi çıkmasını ve öyle kalmasını istemekten öte, kendimi sahiden öyle olduklarına inandırıyorum. sonrası tam bi fiyasko

ne zaman bu entrye girsem herkesin bir derdi var.derdi tasası olmayan birileri yok mu ?

az önce tunus'tan arandım kebap şükran dedi bir kadın sesi kapattı ulan o kadar mı çaresizim ya

çok güzel şarkılar buldum ama burada armağan etmeye üşeniyorum

üniversitenin ilk senesinden 82 ortalamayı annemin önüne koydum. "i̇t gibi çalıştın da yaptın, çalışmasaydın asıl başarı o zaman olurdu." dedi. sene boyunca tek bir kitap açmadım ama sen bilirsin annecim. eh bunu sana diyemem çünkü söylediğim yalanlar ortaya çıkarsa belamı gondiklersin.

arkadaşa sürekli uşak ile ilgili şeyler atıyorum oralı diye artistlikte yapıyorum o konuda bu olaydan bir gün sonra çoçuğun uşaklı olmadığını hatırladım ayy rezillik

en yakın iki arkadaşım sevgili. ikisi de en ufak problemde ya da aşırı mutlu oluşlarında bana yazıyor. ilişkiyi üç kişi yaşıyor gibiyiz. biraz önce yine kavga etmişler ikisini de ayrı ayrı sakinleştirdim. şaka gibi ama ilişkilerinde ikisinden de fazla emeğim var gibi gözüküyor. ilk çocuklarını “bu benim hakkım.” deyip alacağımı söyledim. beni ciddiye almadılar ama olsun. suratlarına doğru küfredip ilişkilerini biraz da kendilerinin yaşamaları gerektiğini söylemek istiyorum tam şu an. sabah yine ağlayarak kapıma dayanacak biri var çünkü.

lan bu gün doğum günümdü ne arkadaşlarım ne kardeşlerim kimse bir mesaj atmadı be. ben ki hepsinin doğum günlerini kutlardım hatta ilk ben kutlardım. helal olsun vallaha çok yalnız hissettirdiler. onlara yazamadım bende buraya yazdım. zaten de bitti artık.

burada takip ettiğim bir yazar var. muhtemelen o yazdıktan on saniye sonra falan artılıyorum. i̇yice delirdim, bunlar hep uyumamaktan...

Uykuda Mısın Sevgili Yarim Kayahan-Gönül Sayfam farklı üniversitelerde okuduğumuz için sevdiğimle farklı şehirlerdeyiz.haftada 1-2 gece balkona çıkıp yukarıdaki iki şarkıyı açıyorum,sokağı izlemeye başlıyorum.sevdiğimin sokağın başındaki yokuştan inip bana doğru geldiğini hayal ediyorum.ne kadar mutlu olabileceğimi hayal etmeye çalışıyorum ama yapamıyorum çünkü hayal gücüm o kadar geniş değil.bazen o kadar kaptırıyorum ki kendimi "gelecek mi lan acaba" diye soruyorum kendime gelemeyeceğini bile bile.umutlanıyorum be sözlük.o kadar çok seviyor o kadar çok özlüyorum ki kelimelerle tarif edemiyorum.bunları neden yazıyorum bilmiyorum,belki de yalnız yaşadığımdan içimi dökme ihtiyacı duyuyorum.dünden daha güzel bir gün geçirmeniz dileğiyle iyi geceler.

18 yaşımı geçsem bile hala daha babam gece dışarı çıkmama izin vermiyor.

filmlerden, kitaplardan hatta dizilerden inanılmaz düzeyde etkileniyorum. bu yüzden bunlardan birine başlamam gerektiğinde hep engel çıkarıyorum kendime. olur da başlarsam çok uzun bi sürece girip bitmesin diye uğraşıyorum. mesela aynı anda birden fazla kitap okuyup, filmleri yarıda kesiyorum gibi. dizilere hiç başlamasam daha iyi oluyor ama başladığım yığınla dizi de sanıyorum bu sebepten yarım hep.

sordugum sorularin aslinda cevabini biliyorum sadece bi de onlardan duymak isterim

annesiyle arası iyi olan insanlara özeniyorum. bana ütopik bir olay gibi geliyor insanın annesiyle iyi anlaşması. çocukluğumdan beri bu böyle. belki annemin beni büyütmemiş olmasındandır ama birkaç senedir bir araya geldikçe kedi köpek gibi oluyoruz. hayata dair tüm kinini ve nefretini üzerime kusuyor. annelikten bir haber. ve bir sürü şey daha. annemi sevmedim, sevemiyorum.

teyzem ve halam karşılıklı binalarda katlarıda birbirine bakacak şekilde oturuyorlar ve birbirlerini çekemiyorlar (bkz: akrabalar arası soğuk savaş) birine gittiğim zaman diğeri çok geçmeden bir bahane üretip evine götürüyor ( bugün 4 kez evler arasında dönüp dolanmışım ) olay yiğen sevgisini aşalı çok oldu , anne babası arasında seçim yapmaya zorlanan evlat gibi hissediyorum

her güne her şey bir gün güzel olacak diyerek başlıyorum. açıkçası kendimi kandırmaktan yoruldum. bütün düşlerim siyahın en karanlık tonunda. ne bu kadar yeter diyip kendimi kaybedecek kadar güçsüzüm ne de ha gayret diyip güneşli günlerin kapısına dayanabiliyorum. sekizde mesaiye nasıl yetişeceğimi mi düşüneyim , kafamdaki bitmek bilmeyen sorulara cevap mı arayayım bilmiyorum sözlük. artık hiçbir şey bilmiyorum.

okulun tanıtım günlerinde okulu pazarlamam gereken yerde 3 kişiyi vazgecirttim

hayatım boyunca bulunduğum yerleri sahiplenmek ve oraya ait hissetmek konusunda tam bi rezalettim. şöyle ki; ilkokul, lise, üniversite, gittiğim kurslar kulüpler vs. hiç benimseyebildiğim yerler olmadı. fakat buna rağmen hepsi için uğraştım buna eminim. şuraya bağlayacağım; az önce lise yıllığıma gözüm ilişti bi. -bu yıllık için de ne kadar uğraştığımı ancak dönemdekiler bilir- bi arkadaşım şöyle bir şey yazmış; “her insan hayatımıza iyi ya da kötü bir şeyler katar ve bize bir şeyler öğretir. senin bana öğrettiğin şey ise sınırların aslında kafamızda olduğu ve mücadeleyi asla bırakmamamız gerektiği.” belki defalarca okumuşumdur, ama ilk kez “değmiş” diyebildim. verdiğim tüm mücadeleye, tüm çabaya o zaman değmiş. o zaman değdiyse yine değer, o yüzden hiç vazgeçmeyin

babam araba kullanmayı öğrendiğim arabayı sattı. şu an kendimi ilk sevgilimden ayrılmış gibi hissediyorum

çevremdekiler iyi fal baktığıma inanırlar, işin bana ait kısmı tam bi saçmalık ama inanıyorlar işte, neyse. ben bunu birkaç kez kullandım. mesela normalde söylesem hayatta ikna edemem ama falda görmüş gibi anlatıp ikna ettim. yaptırmak istediğim bazı şeyleri bu yolla yaptırdım. pişman mıyım? yoo. yine yapar mıyım? evet

dün instagramdaki soru şeysini yapan bir kuzenim anonim miyiz yazan birine anonimsiniz yazmıştı onu görünce herkese anonim olmanın verdiği rahatlıkla inanılmaz troll şeyler yazacaktım fakat sonra içim rahat etmedi yazmadım. iyi ki yazmamışım kuzenim beni trollemiş soruyu soran kişi kimin sorduğunu görebiliyormuş... ortalık karışırdı valla :d

atanmam için torpil yaptıracaklardı ama kabul etmedim pişman değilim.

çekirdekleriyle uğraşmaya üşendiğim için karpuz yiyemiyorum.

her zaman arkasında durduğum ve beni en iyi anlayan insan olarak herkese bahsettiğim insanın artık beni anlamadığını farkettim. eskiden anlattığımda anlardı şimdi ise "kusura bakma ama çok gereksiz bir düşünce" diyor. arkanda nasıl duracağımı bilmiyorum sevgili dostum, yalnız hissettiriyorsun.

sevgiye dair olan bütün inancımı yitirdim. sevginin her zaman her şeyin üstesinden gelebileceğine inanırdım. insanların çürümüş kalpleri, kir tutmuş ruhları sevgiyle halledilebilecek bir şey değilmiş. yaşayarak öğrendim.

aslaaa sevgili olmam dedigim kişiden hoslamaya başladım artık hic konuşmamaya başladım çünkü tehlike geliyorum diyor

eğer nasibimde bu dünyaya çocuk getirmek varsa, umarım çocuklarıma kendi annem kadar iyi anne olabilirim ve onlara benim babam gibi babalık yapacak bir adam bulabilirim.

tuvaletimi 9 saat tutabiliyorum.