değişeceğini söylediler.
büyüdükçe değişecek her şey, düşüncelerin, bakışların, tarzın dediler.
ne kadar değiştim, ne kadar büyüdüm, belki de hiç büyüyemedim, bilmiyorum ama bir şey hala aynı.
benim karanlığa bakışım hiç değişmedi.
tüm çocukluğum boyunca geçen onca gece karanlığın doğrudan içine doğru öylece bakan bakışım hala aynı. hala aynı şeyi hissettiriyor bana. bacaklarım çekiliyor karnıma, küçülüyorum, bedenim ne kadar büyüse de ben gecenin bir saati küçücük kalıyorum. gözlerim dalıyor karanlığa. bir nokta var orada. ben nerede, ne halde olursam olayım karanlığın içindeki o nokta hep orada, benimle ve ben hep oraya bakıyorum.
yıllar geçti.
çok yer değişti. çok oda değişti.
karanlık hiç değişmedi bende.
bazen sadece o çocukmuşum gibi geliyor. kimsenin olmadığı o odada, tamamen karanlıkta. ne bir ay ışığı, ne bir lamba.
oysa ben çok korkardım karanlıktan. öyle söylerdim. o zaman korku diye biliyordum bu hissi. büyüdüm ve daha çok his daha çok kelime öğrendim. o his hala aynı duruyor içimde, korku değilmiş sadece, karanlığın bana hissettirdiği şey başka bir duyguymuş. benim yalnızlığımmış.
birinin gelişini, ışık oluşunu hayal ederdim. bazen yalvarırdım içten içe biri gelsin diye. kimse gelmezdi. kimse açmazdı ışığımı.
sonradan ışığımı açtıklarında fark ettim ki ışık gözlerimi çok acıtıyormuş.
benim için her gecenin bir sabahı yoktu o zamanlar. bütün ve bitmek bilmeyen upuzun bir geceyi ara ara bölen gündüzler vardı. gece tekti, hep aynıydı. gündüzler, günler değişiyordu.
o gece hala aynı. ben hala aynı karanlığın içindeydim. hiç aydınlanmadı. hiç daha da kararmadı.
o uzun gece hiç bitmedi.