asosyal itiraf

i̇nsanları anlayamıyorum yanıma gelip millete öyle sallıyorlar ki diyorum bu insan bir bana güveniyor çünkü gerçekten çok ağır şeyler oluyor genellikle söyledikleri her neyse aradan biraz zaman geçiyor bı bakıyorum birbirine sallayanlar çok iyi olmuş, birbirlerinin en yakınları olmuş sonra bir de kendime bakıyorum çevremde dosta dair kimse yok. yani onların arkadaşlığını istediğimden vs değil de bu insanlar genellikle benim görmek zorunda olduğum insanlar, hayatımın her anında hayatımda olmak zorunda olan insanlar. hani ne yapayım mecburen yüzüne gülüyorum onların ama 5 sn den fazla aynı ortamda durunca midem bulanmaya başlıyor. rica edeceğim bir insana bu illaki manita vs olmasına gerek yok herhangi bir insana güven verip yalnız bırakmayın. azıcık da olsa karakteriniz olsun, inanın kötü bişey değil.

annemle birlikte mutfaktayız ikimizde farklı işlerle uğraşıyoruz ama kimse ocaktaki yemeğe bakmıyor. annem bana soruyor yemeğe baktın mı diye bende sen bakarsın diye bakmadım dedim annem de bana bende sen bakarsın diye bakmadım dedi. bu replik size de bir yerden tanıdık gelmedi mi ksjsjsjsjsjs

saatlerdir ağlıyorum. cacığın söylediği benim hakkımda birkaç şeyi duydum. canımdan can gitti be. çok kırıldım

ağla ağla bu gözler sana son defa bakarken yüzümde duruyor bir elveda.

evleneli 6 gün oldu

az önce mutfakta yerde duran boş zannetigim poşeti amaçsızca tekmeledim. i̇çinde yogurt varmış (bkz: rezalet) (bkz: halının dili olsa da konuşsa)

dün gece küllerimden geri doğdum..

uzun zamandır ağzımdan dökülmesi gereken cümleler var. artık buraya dökmem lazım. i̇çimde bir sıkıntı var. beni içten içe kemiren sıkıntı derdimi paylaşamamanın verdiği o kemirgen his. derdimi hep dinleyen bana derman vermeye çalışan kardeşlerim var çok şükür. karşılıklı sevdigim gönlünüzü verdiğiniz birine anlatmak vardır bir de bazen bir bakışı derman olur. i̇şte benim öyle bir derdimi dökeceğim sevdiceğim gibisinden birisi yok. belki de bunun en büyük suçlusu benim. platonik noktasına kadar sevdiğiniz birinden aldığınız reddediliş var ya ondan dolayı görmediğim ya da görmezden geldiklerimi yeni yeni fark ediyorum. aslında basit bir cümle bile sizin önünüzdeki olayları öyle bir değiştiriyor ki. i̇şte ben farkında olmadan bu değişikliği istemedim. kendi benliğime gömdüm bunları. ama artık bazı şeyler taşmaya başladı. i̇nsan da ister istemez bunlarla boğuşamamaya başlıyor. i̇şte bu sizi daha çok rahatsız ediyor. sanki sırtımda kocaman yük var ve kendi ettiğimi buluyorum. bundan rahatsız olmamaya çalışıyorum ama bir süre yalnız kaldığınızda, bu yükü hissediyorsunuz. bilmiyorum belki de sadece bana oluyor bu. basit bir olay için bile "acaba şöyle yapsaydım, nasıl olurdu?" diye düşündüğünüzde bir bakıyorsunuz ki neredeyse çoğu şey şuanki yaptıklarınızla farklılaşıyor. sadece sevgili anlamında demiyorum. hayatın içindeki herhangi bir şey de olabilir. mesela o gün arkadaşlarınızla beraber dışarıda oturmamak bile çok farklı noktalara götürüyor sizi. belki de biraz salak saçma düşünceler ama vicdanınız size o "keşke!?!?"yi soruyor ya. i̇şte o keşkelerden oluşmuş zincir belki de bir yüküm. var mı bunun aynısı ya da benzerini yaşamış ya da yaşayan birisi?

eskiden araba sileceği çalardım.

bir şeyi yapmak istemediğimde onu engellemek için, tesadüfmüş gibi gösterecek planlar kuruyorum. dikkatlice kuruyorum bunları ki benim bilerek ayarladığım anlaşılmasın. kusursuz bir oyun çevirmek için kullandığım zekamın yarısını derslerime harcasaydım abartısız okul birincisiydim.

az evvel buraya sözlük formatı'ndan daha uzun bir yazı yazdım. uzun uzun kendimle cebelleştim, içimi döktüm. fark ettim ki; içimi şöyle bir kurcalayınca, dibe çökmüş ne varsa gün yüzüne çıkmaya başladı ve bunları (her zamanki gibi) paylaşmak istemedim. sonra da entry yollamaktan vazgeçip, yazdığım her şeyi sildim. evet, bu da böyle bir itiraftı.

bir anka deilim ama cacık için yeniden doğmaya razıyım.

sevdiğim kişinin bu akşam sözü var. sözleniyor ve beni de davet etti

kebap yellemekten elim su topladı. ve birazdan arkadaşlarımla buluşunca bu elin kebap yellerken böyle olduğuna inandıramayacağım.

genel zaman kavramında canım sıkkınken, üzülünce, mutluyken, çaresizken bunu kendim dışında kimseye söyleyemezdim. şu sıralar bu huyumu aşmış hatta onunla da kalmayıp ne zaman ağlamaklı olsam saat gözetmeksizin arayıp gerekirse uykusundan uyandırıp "seni seviyorum" diyip salak saçma tepkisini duyup güldükten sonra telefonu kapatıp huzurla uyumama sebep biri var. yanlış anlaşılmasın sevgilim değil kendisi yani sadece sevgilim değil düz sevgili sıfatı kendisine hakaret olur. o benim kendimi aşmışlığım, onu burada tanıdığım için buralar bize erik bahçesi.

beni kuruttular artık yazamıyorum

olum insanlar burda yeni birileriyle tanışıp arkadaş hatta sevgili oluyorlar amk. nasıl beceriyorsunuz lan. olum nerdeyse 2 yıldır buradayım daha aldığım mesaj 3 belki de 4 tanedir onun da birisi defolunun trollerinden birisiydi amk. hayır biz nerde yanlış yapıyoruz anlamıyorum ki

batak oynamayı bilmiyorum amk oh rahatladım

sinirlenince gözümün hiçbir şeyi görmediğini yeni yeni fark ediyorum. ben böyle biri değildim. yemin ederim ki değildim. en fazla sinirden ağlardım, şimdi daha fazlasını yapıyorum. canımdan çok sevdiğim kardeşimin boynuna sarıldım ve tırnaklarımın dibi acıyınca sıktığımı fark ettim. elimden almasalar ne olurdu, bilmiyorum. kendimden korkuyorum. bana yaklaşan herkesin zihinsel zarar gördüğünü biliyordum ama ilk defa fiziksel zarara uğradıklarını gördüm. artık yanıma kimse yaklaşmasın istiyorum. ailemden de uzaklaşacağım böyle giderse ki zaten çok sıkı bağlarımız olduğu savunulamaz. kendimi artık canavar olarak adlandırıyorum, ötesinin olmamasını diliyorum. özür dilemek istesem de dileyemem, yüzüm yok. çaresizlikten bir köşeye sinip ağlamak istiyorum.

moralim bozulduğunda ağlayarak telefon edebileceğim kim varsa ellerimden kayıp gitti.

aslinda bunu daha önce biri yapmıştı ama ben de etkilendim ve neden ben de ilerde nasipse doğacak çocuğum için böyle bir şey yapmayayım diye düşündüm . gelecekteki çocuğum için ona gittiğim ülkeden kartpostal aldım ve sevgi dolu bir not yazdım.. her gittiğim ülkeden kartpostal alıp ona değer verdiğimi gösteren notlar yazmayı düşünüyorum ve ona büyüdüğü zaman vermek istiyorum ki ; bir gün değersiz hissettiğinde o notlara bakıp nasıl değerli bir varlık olduğunu hatırlasın diye..

ciddi anlamda delircek gibi hissediyorum aq ya

hiç hesapta yokken eskişehir yolcusuyum baya baya. umarım sıkılmam. resmen i̇stemiyorum bayıldığım şehre gitmeyi. nefret ettiğim bu şehri sevdiğim felan yok ama ayrılasımda yok. neden böyle oldu. neden böyle oldum. :/

sagopa kajmeri hala dinliyorum çoğunuz ıyyy ezik felan diyecek belki de ama banane hoşuma gidiyor çoğu insan 24 ü dinlediğimdeki huzuru vermiyor hem reelde tanımıyorsunuz beni sıkıntı yok :)

asla mutlu olamayacağımızı tahmin ediyorum . az önce bir de görüldü yedim. sorun şu ki yine mesaj atsa yine her şeyi unutacak kadar salağım

hiç çocukluk aşkım olmadı hatta küçükken beni sevdiğini söyleyenleri de bi güzel döverdim bir daha sevmesinler diye (bkz: belalıyım ben belalı) küçükken tabi :dd

kyk borcum var :( yani oluyod 5 yıl sonra 30 bin lirayı devlet soracak yaz sen nettin bu 30 bin milyon lirayı diye

kötü durumdayım.

salak derken haklıydı.

eskiden yani eskiden dediğim 7. sınıfta falan durup durup seksendört'ün ölürüm hasretinle şarkısını açıp ağlardım.

uykusuzum sözlük. geceleri uyku hapları içeceğim artık. fazladan uykusu olan var mı? (bkz: accık da şundan koysana)

iyi ki varım lan. valla bak. ben de olmasam çok yalnız kalacaktım. - (#1855585) edit: sen gelsen her şey bambaşka olacak.. - (#1563633) - (#2223173) - (#2304975)

evdekiler şehir dışında diye hafta içi bile çapkınlık peşindeyim. sabahları ofise zombi gibi geliyorum. akşam 5 e doğru ayılıp gece yine hoppaa...

küçükken annemin saçlarını o uyurken ufak ufak keserdim.

değer verdiğim insan, kendimi ona anlatırken, dalga geçerek dinleyip saçma tepki verince tiksiniyorum, o tiksinmemi istiyor zaten ben de hayal kırıklığına uğratmıyorum karşımdakini.

arada bir olan şey yine oldu. 'ben neden,niye yaşıyorum?' hissi yapıştı beynime. yaptığım hiçbir şeyden zevk almıyorum. herşey anlamsızlaşmaya başladı. herşeyden bir süreliğine uzaklaşıp kafa dinlemek istiyorum.

sözlükten biri diye birine c2'de numaramı verdim... sözlükten olmadığını yeni farkettik ajjsjsjskskdşfh çok büyük dram yaşadım

ailemden gizli eve çıktım.

5 yaşındayken gelinliğimi giyer cama çıkıp karşımızda oturan 20 yaşında ki kuzenime "hatçe abla ne zaman kocaya gidiyon giderken beni de götür(!)" diye bağırmam.

içimde uzun zamandır hissetmediğim bir şey hissediyorum sevinsem mi üzülsem mi bilemedim

ona her gece wp üzerinden yazdığım bütün cümlelerimi, kelimelerimi o anı görünce sildim. şümdi aklıma geliyor ki ne yaptım ben?

canım sıkılınca oturup zeytin yiyorum. az önce 14 tane yedim.

bir işe yoğunlaştığım zaman dilimi dışarı çıkarıyorum

yazdıklarımın 10da 8ini mantıksız buluyorum ve kendimi mantıklı bir şey yazdığıma dair tatmin edemiyorum.

yoğun calistigi icin hic ilgilenemiyo benimle. yillardir surekli ilgili olan insan az once sevgi dolu bi kelimemi tersledi resmen. cok icim acidi ya.

i̇nsan gerçekten yürekten isteyince oluyormuş her şey. i̇stemekten ve inanmaktan asla vazgeçmeyin. bugün inandimki ilahi adalet var. sadece zaman ve sabir sizinle olsun. i̇ste simdi ruhen ve kalben tamamen özgürüm.

çok sevdik be..

i̇tiraf ediyorum kız arkadaşı edinmek için mesajlaşma kadar boktan bir sey yok.her yerde bı öneri veren var,yok o yazarsa kendini geri çek o yazsın.yok şöyle mesaj at ki kız kendini geri çekmesin.bu nasıl iştir arkadaş mevzu game of thrones a döndü.

sabah uyandığımda kilo vermeliyim diye düşünüp kahvaltıda bir tam ekmek yedim. kararlılık konusunda üstüme tanımıyorum.

az önce işten erken çıkmak için izin kağıdı mı imzalatsam diye düşünürken yakaladım kendimi. çapkınlıklarım ekmek parama engel oluyor.