özlemlerin en kallavisi..
en çok da doğmamış kızıma duyduğum hasret buna dahil.
bir kızım olmalı benim. uğruna ömrümü, yollarına benliğimi armağan edebileceğim. varlığıyla şımartılmayı hak eden bir masumiyeti kast ediyorum. göğsümde uyuyakaldığında bana huzur vaat eden, o konuştuğunda benim için tüm dünyayı susturabilen cilveli bir ufaklıktan bahsediyorum.
her gün saatlerce saçlarını bana taratmalı. sonra benim saçlarımla da kuaförcülük oynamalı. kendisine masaj yaptırmalı, masal anlattırmalı ve sürekli bir şeyler öğrenmek için hevesli hevesli sorular sormalı.
birlikte mutfağın altını üstüne getirip pasta yapmalıyız. sonra da yaptığımız pastayı, salonumuzda çizgi film izlerken -ben daha ziyade onu izlerken- afiyetle yemeliyiz.
birbirimizin elini yüzünü boyamalıyız. oyun odamızın duvarları bembeyaz olmalı, biz istediğimiz gibi boyayabilelim diye. sonra su savaşı yapmalıyız öğle vakitleri, bahçemizin yeşil çimenlerin üzerinde. kışın da aynı yerde kardan adam yapmalı ve deli gibi karlarda yuvarlanmalıyız.
tüm bunların seans ücreti olarak bana uzun uzun sarılmalı. ucu bucağı olmayan gülüşler sunmalı hem dudaklarından, hem gözlerinden. cennetten gelen kokusuyla da yüzüme onlarca öpücük kondurmalı.
kim bilir, beki bir gün..