i̇nsanları anlayamıyorum
yanıma gelip millete öyle sallıyorlar ki diyorum bu insan bir bana güveniyor çünkü gerçekten çok ağır şeyler oluyor genellikle söyledikleri her neyse aradan biraz zaman geçiyor bı bakıyorum birbirine sallayanlar çok iyi olmuş, birbirlerinin en yakınları olmuş sonra bir de kendime bakıyorum çevremde dosta dair kimse yok.
yani onların arkadaşlığını istediğimden vs değil de bu insanlar genellikle benim görmek zorunda olduğum insanlar, hayatımın her anında hayatımda olmak zorunda olan insanlar. hani ne yapayım mecburen yüzüne gülüyorum onların ama 5 sn den fazla aynı ortamda durunca midem bulanmaya başlıyor.
rica edeceğim bir insana bu illaki manita vs olmasına gerek yok herhangi bir insana güven verip yalnız bırakmayın. azıcık da olsa karakteriniz olsun, inanın kötü bişey değil.