asosyal itiraf

hiçbir anlamda iki adım ötemi göremiyorum.uyuyamıyorum yemek yiyemiyorum konuşasım gelmiyo kendi sesimi unuttum.kimseye bişey anlatamıyorum.yaşasın anonimlik! yaşasın asosyal sözlük!

hasta olduğumda beynimde neon ışıklandırılmış "ilgi istiyorum" yazısı yanıp sönüyor. ben de uyumadan önce ya elimi tutuyorum ya saçımla oynuyorum ya da yanağımı elliyorum.

binadan hoşlandıgım oğlan kapının önünde sigara içiyordu ben de hem beni farketsin diye hem de birazda olsa onu göreyim diye çöp atma bahanesiyle dışarı çıktım -ay beni çöp atarken görür rezil olurum gibi takıntılarım yoktur- tam konteynırın önüne geldim çöpü artist bir edayla içine atıcam, konteynırın içinden üzerime kedi fırladı. o panikle bütün çöplerle beraber oğlanın önünde kendimi nasıl yere attığımı bir ben bir allah biliyor. ondan sonra da işte hiç başlamayan aşkımız bitti. bu da böyle bir anımdır.

lan benden nefret ediyorlar. baya baya nefret ediyorlar. ben insanlara karşılıksız sevgiler beslerken onlar bana karşı hep soğuklar. bunu durum canımı yakıyor.

korktuğumu fark ettim geceki maçta. kötü kaleci değilim. orta üstü de denilebilir. zor kurtarışlar kesin gol gözüyle bakılan pozisyonları çıkartmalar penaltı kurtarmalar filan oluyo genelde. ama o topa atlarken korkmasam belki çok daha iyi olabilirim. bugün penaltının tarafını tahmin ettim atladım ama tam bi atlayış yapamadım kurtarabilirdim. hava toplarında rakipten de oyuncu varsa çok iyi müdahale edemiyorum. bu korkuyu atmam lazım.

bazen dünyanın en değersiz insanıymışım gibi hissediyorum bu çok boktan bi duygu

açtığım başlığın hergün karşıma çıkması mutlu ediyor (bkz: hayal kırıklığı sonucu kurulan cümleler)

acayip canım sıkılıyor. resmen içime öküz oturdu. işin kötü tarafı sebebini bilmiyorum. ya da kendime bile itiraf edemiyorum. çok değişik bir şey bu can sıkıntısı. hz. allah kimseye vermesin ya. nefes aldırmıyor şerefsiz.

40 küsür gündür sizi takip ediyorum bir çoğunuza veriyorum +yı ama bazılarınıza kafa atasım da gelmiyor değil. yan hesap değilim önce orda anlaşalım biraz da yazarak buralarda takılma kararı aldım çünkü güzel bir ortamınız var.

babamın ihtiyaç sahipleri için verdiği fitreyle iddaa oynamıştım

okulu dondurdum. sebebi 4 ay psikyatri kliniğinde kalmam.herkes sebebini kalp sorunu olarak biliyor . o da vardı tabii de işin ikinci boyutuydu.

insan; içgüdüsel olarak kendine verdiği sözleri geri plana atar sürekli.. bu yüzden kendime en çok yarayacak şeylerin sözünü verdim başkalarına. kendime verdiğim sözlerine aksine başka insanlara verdiğim sözleri tutuyordum. tutmak için elimden geleni yapıyordum. çok fazla kullanıldığım da olmuştur. aslında dert değil. çünkü bana kendimi hatırlatana sözler verdim. istediğim için verdim tüm bu sözleri. sonu ölüm olsa da sözlerimi tutarım.

delicesine hoşlandığım insan evladı beni aradı ve onu sevgilisiyle barıştımam için bana yalvardı.. ne kadar hayır desemde en son kendimi sevgilisin telefon numarasını telefonuma kayderken buldum.. sonra sevgilisiyle barıştırma konuşmaları yaparken buldum... ve iki saat sonra da barıştırdığım mutlu çiftin karşılıklı çevrim içi oluşlarını izlerken buldum....

hayata karşı olan tüm haklarımı kaybettim galiba,1 aydır düşüşteyim bu ne düşüştür. kalkamıyorum sıkıntı üzerine sıkıntı.

gece babam uyuduğunda çaktırmadan cebinden lark çalıyor annem ikimize. kaçak içmekten cigerimiz cürüdü artık.

özlediklerimiz de bizi özlüyor mudur acaba? dünyanın en ağır sorusu bu sanırım. cevabını asla bilemeyeceğiz.

bı keresinde sevgilimin yüzünden 30 kişiden dayak yemiştim o zamanlar yeni çıkıyorduk ne rezil olmuştum ama bide dayak yediğini kız eski sevgilisiydi ama o kadar çok geleceğini tahmin edememiştim 30 a 3 daldilardi benim yüzümden arkadaşlarımda dayak yemişti ama olsun şuan sevgilimle 1 sene oldu

herkesten nefret ediyorum

sevmiyorlar lan beni ama benim sikimde değil benim problemim değil aq

bazı zamanlar geçmiş geliyor aklıma, takılıp kalıyorum. içimde anlatamadığım, atlatamadığım bazı şeyler var. ne kadar 'aman, geçti gitti işte.' desem bile geçmeyen izler, yaralar var. ben hiç kimseye derdimi anlatamadım, annem de dahil. hep anlatacağım zaman susmak zorunda kaldım. çünkü hep beni dalgaya alacaklar, umursamayacaklar diye hep geri adım attım, korktum. bazen öyle bunalıyorum ki çığlık atasım, 'artık beni biraz dinleme zamanı geldi.' deyip, her şeyi ortaya paldur küldür dökesim var. ama bunu yapmaya da korkuyorum, çünkü içimde söyleyemediğim o cümleler dışarıya çıkarsa eminim ki bizi parçalayacak. ve o parçaların hepsinin tek hedefi ben olacağım. yoruluyorum ben artık, bitsin istiyorum.

saat sabahın altısı ve benim canım aciyor lan. sevdim, çok temiz sevdim. olmadı ama ayrılmak zorunda kaldık. 7 ay geçti bir saniye aklımdan çıkmadı. gidemedim lan ona, özledim, ölüyorum, boğuluyorum sensiz diyemedim ta ki bu geceye kadar. mesaj atti, gittim yanımda ağladı lan. dokunamadim, sarılamadım, kokusunu içime çekemedim, özledim lan diyemedim. o konuştu ben dinledim, sustum. konuştu, konuştu gitti. ben yine sustum. ben aslında hep sustum. bunları neden anlattım onuda bilmiyorum sanırım ihtiyacım vardı. neyse uzatmıyım daha fazla.

evdeki o çikolataların bitme sebebi bendim ama annemler kardeşimin yediğini zannediyorlar

buraya bişeyler yazabilmek umuduyla geldim. ama aklımdan hiçbir şey geçemediğini farkettim. ben ne güzel duygusuz yaşıyordum niye bir anda böyle oldu ya. bide az önce babamın karşısında hüngür hüngür ağladım. ben babama ikinci defa ağladım. 21 yaşındayım ve babama ilk defa bir kızı anlattım. kaçıralım dedi. dedim üzülür olmaz. bilmiyorum artık ne yapıcam cidden bilmiyorum

3 arkadaştık bir sürü hayal kurardık. en son bi hayal daha kurduk. 10 yıl sonra hayali kurduğumuz yerde bulusucaz ve hayalimizi gerçekleştireceğiz diye söz verdik. noldu biliyo musun sözlük yeni arkadaşlar bulunca dostu olan bizden kopmaya başladı. umarsızca eleştirmeye başladı. hakaretlerin biri bin paraydı. kırdıklarını toplamak için kılını kıpırdatmadı.yeri geldiğinde onu herkese karşı savunurken bi anda herkesin içinde tek başımıza bıraktı gitti. biri gitse de diğer kardeşim var yanımda.kurduğumuz hayalin yıkılmasına asla izin vermiycez sözlük.

danla bilic gibi kızım.

game of thrones u beklediğim süre ygs yi beklediğim süreden daha çok koyuyo

"bendeniz- gönül yareler içinde" adlı şarkıyı bir radyoda keşfettim epey zaman önce. bir ben biliyordum çevremde ve bundan içten içe gurur duyuyordum artık neyin kafasıysa. bugün adı efsane'de çaldı bu müzik. duyar duymaz bir hayal kırıklığı yaşadım. acayip üzüldüm cidden. o şarkıyı küçük bir topluluk bilmeliydi. şarkıyı kıskandım. şimdi milletin diline dolanacak. sırrımı herkes öğrenmiş gibi hissediyorum. gönül yareler içinde...

her ne kadar gecenin beni tetiklemesinden nefret etsemde.. ben yine kalemin başındayım.. bir kalem edasıyla sarıldığım teknolojik kıvrımlar vasıtasıyla dökülüyor kelimelerim. hiçkimsenin okumayacağını bile bile yazmak.. yalnızca çaresizlik olarak tanımlanabilir sanırım.. gece ilerliyor.. keyfim kaçık.. sigaram sönük.. çayım soğuk.. ve açım gene.. sabah neyin veya nelerin beni beklediğini bilsemde.. bildiklerim beni korkutsada az çok.. üzerine üzerine gitmek zorunda olmam beni bitiriyor aslında.. ben bu satırları dökerken kimse bilmesede.. yanıyor içimde bi yerler.. ki bunuda nasılsa hiç kimse bilmeyecek.. keyifli insanlar tadımı kaçırıyor.. baterist vurdukça davula keyifli keyifli.. ritimler durdurak bilmeden eşlik ettikçe onun sırıtmasına.. keyfim biraz daha kaçıyor. adaletsizliğin ve çaresizliğin tam ortasında kalmış biri olarak.. gözlerim kapalı yazmaktan keyif alıyorum desem sadistçe.. sanırım ortalığı karıştıracağım gene.. benim seni hatırlamam lazım.. biraz sana dönmem lazım geri.. bana biraz sen lazımsın gibi geliyor. her ne kadar içimdeki potansiyel fazlada olsa.. buraya mükemmel sözcükler dökmeyeceğim. bu sefer olmaz. ne zaman sen aklıma gelsen.. oturup şiir yazmaktan bıktım usandım artık çünkü.. bu hasreti lanet dizelerime dökmeyeceğim. kelimeleri birbirine muhteşem bi şekilde uydurmayacağım bu sefer.. bu sefer farklı olacak. kendime o acıyı yaşatmayacağım. yazdıklarımı en baştan okuyup çaresizliğimi ne güzel anlatmışım diyip en başta ben duygulanmayacağım. sana nasıl geri dön diyemediğimi.. seninle konuştukça nasıl bittiğimi.. o etkileyici kelimlerle anlatmayacağım bu sefer.. gitarın tellerine biraz daha anlamsız vuracağım. şarkılarda biraz daha az hisleneceğim mesela. daha çok saçmalayacağım. kimbilir.. belki işe yararda en azından bir seferlik seni hatırladığımda canım yanmaz..

birisine aşığım. her hüznüne deli divaneyim. diğeri ise güldürüyor. hüznüne deli divane olabilmek için guldureni bırakmaya meyilliyim.ve bu durum canımı yakıyor

şu başlıkta oylama kalksa entry sayısı yarıya düşer.

çocukken kırmızı parkelere basmama oyunu oynardım hala da oynarım

bazen çaydanlıktan kendi yansımama bakıyorum

bu akşam bir demlik çay içtim, iyi değilim ama pişman değilim

insan bin defa kaybedince bir daha kazanamıyor gibi. aynı sayfayı defalarca silip yeniden yazınca temiz kelimeler de kirleniyor, hiçbir şey beyaz olamıyor. bazen açacak pek yeni bir sayfanızda olmuyor, arkada kalanlara bakıyorsunuz orada da her şey sararmış, solmuş. kalıyorsunuz lekeli sayfanızda. kimi yeri lekeli, kimi yeri yırtık. öyle ki bazen yazmaya çalışırken kaleminiz takılıyor, arka sayfayı da kirletiyorsunuz. yeni sayfalar, ah yeni sayfalar daha açmadan kirleniyor. bugünümüzün mürekkebi yarına sıçrıyor, günler birbirini kirletiyor. ''zaman her şeyin ilacıysa, fazlası intihara girmez mi?'' bekliyoruz, bekliyoruz ve ölüyoruz. geçen zamanla birlikte atıyorlar toprağı üstümüze. damarlarımızda yalnızca kan taneleri dolaşmıyor, zamanda onunla birlikte akıp gidiyor. zaman demişken sözlükten gittim kaç zamandır, kaç zaman oldu pek fikrimde yok. zor vakitler geçirdim. insan bazen karanlık sokaklarda kayboluyor. e ışıkta olmayınca zor oluyor evin yolunu bulmak. kaldırımlar aynı, sokaklar aynı. insanlar yok, köpekler uluyor. hayatı bulmak kolay olmadı. birkaç yıldız sağ olsun yol gösteriyor. bunları buraya yazmak istemezdim, bazen yazacak pek bir yerde olmuyor. ''mutsuzluktan söz etmek istiyorum; dikey ve yatay mutsuzluktan.'' bazen bir tebessüm gelip dokunuyor dudaklarıma, bazen bir gözyaşının tuzlu tadına bakıyorum. ama yüzden akan kalpten akmıyor işte her zaman. çok yalan söyledi bu dudaklar. kim bilir kaç mutsuzluğa gece oldu, kaç yalvarışa pranga oldu, kaç insana öfke doldu.. ''hep geçer diyorlar ya olric. sence geçer mi? geçer elbet efendim; bazısı teğet geçer, bazısı deler geçer, bazısı deşer geçer, bazısı parçalar geçer. ama mutlaka geçer.'' bir şeyler geçer diye bekliyoruz hep. doğrudur geçiyor ama bizden geçiyor, ömrümüzden geçiyor. biz iyi olacak dedikçe birileri karşımıza dikilip için için gülüyor, bazen birilerine de gerek kalmıyor, hayallerinizi yazdığınız duvarlar üstünüze üstünüze gelip başınıza yıkılıyor. ''kötü yaşarım korkusuyla hiç yaşamadım.'' hayat sahnesi denilen bir yer var. birileri oraya çıkıyor, oynuyor, iyi ya da kötü hayata bir iz bırakıyor. ya ben? bazen seyirci bile olmaya korkuyorum, olur da yanlış yaparım diye alkışlamıyorum bile. hayatı en arka sıralardan izliyorum, koca bir karanlığa gömülmüş koltuklarda yaşıyorum. ''kimsenin yaşantısını beğenmedim. kendime uygun bir yaşantı da bulamadım.'' hayatı hep arka sıralardan izledim ama kimsenin oyununu da beğenmedim. o büyük hayat perdesinde oynanan hiçbir oyuna ellerim eşlik edemedi, hiçbiri içimi güldüremedi. e ne oldu peki? kendi oyunumu da yazamadım. hayatın boş sayfalarını yaşadıkça yaşadım, bir gün ''son'' yazamayacağım diye korkuyorum. ''daha kaç kez ıskalayacağız hayatı olric? oklarımız bitene kadar efendim.'' daha kaç okum kaldı bilmiyorum, yayım var mı onu da bilmiyorum. hayatın hızına yetişemiyorum, hayatı ıska yaşıyorum. hedeflerim, hayallerim çoktan beni bıraktı gitti. daha kaç sabah uyanırım ah bir bilsem. ''rüyalarımızı gerçekleştirmeye çalışmamalıyız, gerçekleri rüya yapmalıyız.'' vazgeçtim rüyalardan. hayatımda gökkuşağına yer yok onu anladım. bende yağmuru sevdim, varsın olmasın gökkuşağım siyah ve beyaz da yakışıyor birbirine dedim. maviyi, moru unutalı çok oldu. insan karanlığa bir kere dokununca renklerini geri alamıyor.

tüm gününü doğum günü partisinde geçirmiş, bol bol fotoğraf çekilmiş ve akşam ancak wifisine kavuşan bir 7. sınıf öğrencisi düşünün. heh! işte az önce instagrama girdim ve alt alta bir sürü o 7. sınıf öğrencisinin ve taş çatlasın bundan 3-4 yıl sonra yolda görünce kafasını çevireceği arkadaşlarının fotoğraflarını gördüm. çoğu bordo rujlu, saçlar yapılı, gözler o biçim, samimi pozlar. allah daha çok ruj versin de ben 18 yaşındayım benim bordo rujum yok. bu nesile hayret ediyorum. kendimi teyze gibi hissediyorum bunları görünce. böyle kardeşim olsa "yaşına göre davran ulan!" diye rujlarını yediririm ona. tamam ben ruj sevmiyorum ama onların ki abartı ya. kimseye diyemedim yine geldim buraya. çok garip geliyorlar çok.

bugün 3 film izledim. evet 3 tane ve ikisi 2 saatten uzundu. geceye 1 film daha izleyip uyumayı düşünüyorum. işsizlikten değil tamamen can sıkıntısı. (düşüncelerden uzak olmak daha doğrusu) ama gel gör ki düşüncelerden kaçtığımı düşündükçe sanki daha çok düşünüyormuşum gibime geliyor. ne yapacağımı bilemiyorum.

baya uzun bir aradan sonra geri geldim. seni unuttum,kendime yeni sorunlar buldum.sorunlarımda dibi gördüm,çırpındım yüzeye uzandım.şimdi hiçbir şeyi düşünecek gücü kendimde bulamıyorum,seninle konuşacak gücü,sorgulayacak gücü.stresin etkileri fizyolojik rahatsızlık getirdi,doktora gideceğim.kendime en çok bana baktığında oluşan yüz ifadeni aklıma getirdiğim zaman kızıyorum.koşmak,kaçmak,kendimi yolda,uzakta bulmak istiyorum.kimseyi tanımamak,sıradan olmak ve seni kapımda bulmak istiyorum.hepsi bu.

sümüğümü yatağın altına siliyom.evet iğrenç ama ne yapıyım huyyy

çok acıktım. bu iştah ile bir sürü yemek başlığı uplardım ama küfür yemek ve günaha girmek istemiyorum. vicdansız değilim ama gözümün önüne gelip bana dil çıkaran yemekler çok namussuz. çok ayıp ediyorlar.

enrtyimin altına yorum attıldığında o yorumu ben görmeden başka bir kişi artıladıysa eğer bir daha artılama gereksinimi duymuyorum. sebebi ise +1 i karşı tarafın , benim attığımı düşünmesi

açım.

saat nerdeyse 5 buçuk. ve önümüzdeki 26 saat içinde 2 kere uyuyup iki kere uyanacağım. işte bu yüzden uyumaktan nefret ediyorum. keşke vücüt başka bir şey yaparken uykudaki gibi olabilse.

gözleri açara açmaz sözlüğe girdim. bunu neden yaptım aq

bi haftadır, 2 senedir platonik sevdiğim çocukla konuşuyordum bana dün "ya cidden sana umut verdiğim için çok özür dilerim seni tanımak çok güzeldi ama son ilişkimden sonra duygularım köreldi ve seni cidden üzmek istemiyorum" yazdı eski sevgilisini de o 2 yıldır seviyomuş ve bi hafta sevgili olup ben işsizim o yüzden seninle çıktım demiş ona. kendim için değil de onun için üzülmeye devam ediyorum. ne kadar seversen o kadar sevilmiyosun.

uyuyamıyorum neden bilmiyorum aslında çocukluktan kalan izler sanırım bunu için psikiyatriste gitmeyi planlıyorum 4 senedir ama gitmiyorum küçükken babam annemi döverdi ezerdi onları gördüm şimdi yine biraz düzeldi dövmüyor ama ezmeye devam gece yatarken babama ne yapsam diye düşünüyorum hayırsız evlatmiyim bilmiyorum ama düşünüyorum işte dün gece düşündüğüm ve sabaha kadar beni uyutmayan olayı anlatayım size babam yine annemi ufak bir olay yüzünden azalıyor ve annem ağlamaya başlıyor bende bu olayı görüp babama bağrıp bir tokat atıyorum ve elim parcalanıyor ya etkileniyorum düşünce bile olsa 20 yaşındayım sağlıklı bir insan değilim herhalde yorgunum sözlük

bazen benim için çok önemli olan, adeta hayatımı etkileyen ve yokluklarının çok acı olacağını bildiğim insanları istemeden üzüyorum. lanet olsun bunu bazen değil bu derece önemli kişilerin çoğuna yapıyorum ve işin kötü yanı üzeceğimin farkında bile olmuyorum dolayısıyla elimden engellemek de gelmiyor. sonra ise içimde çok kötü bir his oluşuyor sözlük. ciğerlerimi sıkan bir çift el gibi adeta rahat nefes alamıyorum ve ölecek gibi hissediyorum. hiçbir fikrim yok ne yapacağıma dair..

ablamin kulağını gizlice alıp bisiklet sürmeye gitmiştim kulaklık kulağımda dik bir yokuştan aşağıya iniyordum kulaklık kulağımdan çıktı ya kulaklığı toparlayacaktım ya direksiyonun kontrolünü kaybedecektim ben de düşmeyi göze alamadım kulaklığı toparlamadım kulaklık bisikletin tekerleğine dolandı ve öyle durdum ondan sonra kulaklığın bir tarafı çalışmadı ablama da halen söylemedim kulaklığı benim bozdugumu kendisinin bozduğunu zannediyor

geçenlerde bim'e gittik. arkadaş meğer bir şeyler gömmüş. ben de yanındaydım haberim yok kasaya gittik parayı verdik aldıklarımızın, çocuğu çağırdılar. yarım saat bekledim. "200 lira bulmazsanız polis çağırcaz" demişler. herkesten borç istedik kimse de yok. sonunda elli lira bulduk götürdü. bir hafta zaman verdiler. hallettik. çocuk borçları kapatmaya çalışıyor şimdi. ben masumca alışveriş yapayım derken hırsıza çıktı adım onun yüzünden. hayır kardeşim bim orası yani bim ne çalıyorsun ki

yemin ediyorum kısmet açıcı ve hayat düzelticiyim. bir ara flörtüm veya sevgilim olan insanlar benle konuşmayı kestikten sonra hayatlarını düzeltiyor. vallahi yıldım artık. şimdi sayıyorum. beni aldatan eski sevgilim: ailesinden uzaklaşmak istiyordu, onlar yüzünden rahatça buluşamıyorduk bile. ayrıldıktan sonra kıbrıs'a okumaya gitti, ayrı evde yaşıyor. eski sevgilisini bana övdükten sonra trip attığım için benden ayrılan eski sevgilim: babası rusya'da yaşıyordu. hayatında ben varken çayı 2 lira olan kafelerde bazen de paramız yok diye parklarda takılıyorduk. geçen haberini aldım bir arkadaşımdan, dubai'ye taşınıyormuş. hayatında da biri varmış. yalnız kalmak istiyorum diyen eski flörtüm: mağazada çalışıyordu ve yorgun oluyordu sürekli, parası olmadığı için de genelde ya yürürdük ya da gider bir çay içerdik sadece. benim ödememi kabul etmiyordu. beni bıraktıktan sonra işten çıkmış ve sevgili yapmış kendine. araba aldıktan sonra işten çıkacağım diyordu, araba da almış sanırım. beni ilk buluşmada ayağına -2.5 saatlik yola- çağırdığı için konuşmayı kestiğim eski flörtüm: benden yaklaşık 1 ay sonra sevgili yapmış ve kızın arabası var. arkadaşımın bir ara ayarlamaya çalıştığı ama benim bir şeyler hissetmediğim için reddettiğim çocuk: yine benden yaklaşık 1-2 ay sonra sevgili yapmış ve istediği mesleği tutturmuş. bana davranışları yüzünden terk ettiğim eski sevgilim: çalıştığı fast food mekanında müdür olmuş. benim zamanımda sadece çalışandı. sevgili olduktan bir gün sonra beni terk eden eski sevgilim: araba almış ve hayallerindeki kızı bulmuş. arkadaşıma benimle konuşmak istediğini söyleyen ama o ara telefonum olmadığı ve hoşlandığım biri olduğu için cevap veremediğim çocuk: 1 hafta sonra sevgili yapmış ve gayet mutlularmış. sorun bende mi cidden anlamıyorum. tükendim sözlük tükendim. bunların hepsi 3 yıl içinde olanlar. bi kendime faydam yok.

bugünde b.ktan geçti