her ne kadar gecenin beni tetiklemesinden nefret etsemde..
ben yine kalemin başındayım..
bir kalem edasıyla sarıldığım teknolojik kıvrımlar vasıtasıyla dökülüyor kelimelerim.
hiçkimsenin okumayacağını bile bile yazmak.. yalnızca çaresizlik olarak tanımlanabilir sanırım..
gece ilerliyor..
keyfim kaçık.. sigaram sönük.. çayım soğuk.. ve açım gene..
sabah neyin veya nelerin beni beklediğini bilsemde..
bildiklerim beni korkutsada az çok..
üzerine üzerine gitmek zorunda olmam beni bitiriyor aslında..
ben bu satırları dökerken kimse bilmesede.. yanıyor içimde bi yerler..
ki bunuda nasılsa hiç kimse bilmeyecek.. keyifli insanlar tadımı kaçırıyor.. baterist vurdukça davula keyifli keyifli..
ritimler durdurak bilmeden eşlik ettikçe onun sırıtmasına..
keyfim biraz daha kaçıyor.
adaletsizliğin ve çaresizliğin tam ortasında kalmış biri olarak..
gözlerim kapalı yazmaktan keyif alıyorum desem sadistçe..
sanırım ortalığı karıştıracağım gene..
benim seni hatırlamam lazım..
biraz sana dönmem lazım geri..
bana biraz sen lazımsın gibi geliyor.
her ne kadar içimdeki potansiyel fazlada olsa.. buraya mükemmel sözcükler dökmeyeceğim.
bu sefer olmaz. ne zaman sen aklıma gelsen.. oturup şiir yazmaktan bıktım usandım artık çünkü..
bu hasreti lanet dizelerime dökmeyeceğim. kelimeleri birbirine muhteşem bi şekilde uydurmayacağım bu sefer..
bu sefer farklı olacak. kendime o acıyı yaşatmayacağım. yazdıklarımı en baştan okuyup çaresizliğimi ne güzel anlatmışım diyip
en başta ben duygulanmayacağım.
sana nasıl geri dön diyemediğimi..
seninle konuştukça nasıl bittiğimi.. o etkileyici kelimlerle anlatmayacağım bu sefer..
gitarın tellerine biraz daha anlamsız vuracağım. şarkılarda biraz daha az hisleneceğim mesela.
daha çok saçmalayacağım. kimbilir.. belki işe yararda en azından bir seferlik seni hatırladığımda canım yanmaz..