asosyal itiraf

sevgili a, biliyorum sen doktora okuyorsun ve ben daha lisans öğrencisiyim. fakat bu sana karşı birtakım hisler hissedemeyeceğim anlamına gelmiyor. senden hoşlanıyorum. aramızdaki statü ya da yaş farkını umursamıyorum. sadece senden hoşlanıyorum. ama sen daha benim varlığımdan bile haberdar değilsin. bu da beni öyle bir kahrediyor ki..

aptalım ben malım beyler

sözlük ne engelliyor ne de cevap veriyor öldürmeyip sakat bırakıyor başkalarının yanında hiç bir şey yokmuş gibi davranıyor bire birde ben hiç var olmamaşım gibi davranıyor sesizce uzaklaşıyor

hayattan zevk almaya mi başladım acaba amk ya

hazırlıktayken arkadaşlarla yerde beş lira bulmuştuk hem de yağmur suyuna düşmüş. alıp önce kaloriferin üstünde kuruttuk sonra da kendime ice tea, onlara da gazoz ısmarlamıştım allah affetsin

başımı ağırtan bir derdim yok çok şükür. arada allah, kendini hatırlatmak için üzüntü veriyor, elbet herkesin yaşadığı gibi birtakım acılar yaşadım ama genel olarak düzgün bir hayatım var. ama hep bi eksiklik hissediyorum be.. nerede, nasıl, ne kadar büyük diye sorsanız cevap veremem. ama ruhum biliyor. kendimle başbaşa kalınca daha çok yüzleşiyorum bu eksiklikle. bazen içimdeki bu boşluğa düşüp boğulacakmış gibi oluyorum. bazen arkadaşlarla kahkaha atarken gülüşümün arkasında sinsice beliriveriyor. yüzüm düşüyor. gösteremiyorum ama hissediyorum. sanki ruhum başka şeyler peşinde gibi, manevi doyumun peşinde sanki. koşuyor ama bu, doyumu neyle elde edeceğini bilemediği için boşuna yorulmaktan başka bir şey değil. garip hissediyorum, galiba kendimle başbaşa kalmamam gerek.

canım acıyor ama gülüşümden taviz vermiyorum.gururum sevgimden önemli değil fakat sevilmediğimi biliyorum.bunu kendime bile söyleyemezken buraya yazıyorum.

ister kız ister erkek bi insan başını omzuma koyunca onun rahat etmesi için nefes alışverişimi ayarlarım sırf omzumdaki insan rahat etsin diye bunu neden yaptığımı hala ben de anlamıyorum

şu sıralar elime geçen üç kuruş parayı bir şeylere, ihtiyaçlarıma yatırdığımdan dolayı maddi açıdan zorluk çekiyorum. bugün fakültede bir saat aralıklarla üç dersim vardı. ister istemez acıkıyor insan o kadar zaman geçirince. ee bizim okulun yemekhanesi de bayağı uzakta, efendime söyleyeyim yokuş çıkıp iniyorsun. bir yandan da hava buz. cepte para yok ölüyorum açlıktan. bir de ne göreyim yerde 5 tl. gittim kendime bi tostla bi çayı gömdüm hemen. bazen hayat yüzüme gülüyormuş demek.

2 senelik öğrenci evi hayatımda hazır çorba ve makarnayı saymazsak ilk defa bu akşam yemek yaptım.

kendi kendimi önemsizleştiriyorum. kıyaslamalarla, nedenlerle, amalarla, sevdiğim adamlar için döktüğüm gözyaşlarıyla. biliyorum birgün geçecek ama şu anda bu böyle, insan madem anı yaşamalı. eğer ki o an gecenin bir vakti oturup bunca ağlamayı gerektiriyorsa ağlamalı. ama gözyaşlarına kimseyi ortak etmemeli, bu da kendini önemsizleştiren bir şey. bunu bir daha asla yapmamalıyım. allah bilse kafi, bazı şeyleri herkes bilmemeli, her şey her zaman açıkça ifade edilmemeli. ben birgün mutlu olacağıma inanıyorum. kimi zaman sarsılıyor bu inancım ama biliyorum bu ahlar sonsuz değil. hem düşündüğüm zaman gerçekten şükretmem gereken bir hayatım var, eğer ki bunlar bazı şeylerin bedeliyse ya da bir sınavsa allah bana oldukça iyiniyetli yaklaşıyor.

çocukluktan beri bağlama çalmaya hevesim var şimdiye kadar vakit olmamıştı. geçen gün bir bağlama alayım kursa gider öğrenirim dedim. adam bağlamayı satmadı bana niye dedim ellerin çok büyük boşuna para verme o ellerle çalamazsın dedi. arkadaş içime bir sancı oturdu adam öyle söyleyince. şimdiye kadar çoğunlukla işime yaramıştı ellerimin büyük olması mesela basket topunu tek elle çok rahat kavrayabiliyorum bir karış 28 santim geliyor. bağlama çalmayı bilen var mı adamın dediği doğru mu ?

bugün en güzel, en tatlı dalgınlığımı yaşadım. şimdi de cem karaca'dan "deniz üstü köpürür" dinliyorum. mutlu gibiyim. mutluyum.

geçen gün sevgilisini dövüyor diye dövdüğüm eleman yüzünden bugün kaldığım yurttan ellerim kelepçeli çıkaraldım. kız da şikayetçi olmuş benden. velhasıl bok yoluna rezil olduk.

üniversitede özel bi yurtta kalırken odada iki kişi kalıyorduk. odalar 4 kişilikti. sonra bir abi geldi odamıza takribi 180 kilo. 1.72 boyunda. adamda banyo kavramı yoktu. o kadar kokuyor ki yurda girince kokudan "mehmet geleli en az 15 dakika olmuş" diyebiliyorduk. ve ya bi işimiz düştüğünde cep telefonundan aramaya gerek yok amk kokuyu takip ediyorduk. zaten oda 3. katta adam yukarı çıkasıya kadar şapır şapır terliyordu bide ayda bir filan giriyodu banyoya. o kokuyu düşünün artık. ulan sen o kiloyla bir gün yıkanmasa zaten kokar bir ay ne demek.. geceleri de o nasıl horlama yemin ederim 50 koğuş bir arada yatsa o horlama sesini çıkaramaz. hadi kokuya alışıyoduk bir süre sonra ama horlama artık ebemizi sikti. sabah uykusuzluktan derslere gidemiyoduk. en sonunda aldım karşıma dedim ki "mehmet abi sen birinci kata taşınsana orada boş odalar var. 3. kata çıkmak zor olur senin için." o da yoksa sen beni göndermeye mi çalışıyon odadan, gitmiyom amk burası iyi istemiyosanız siz gidin dedi. o öyle bi tepki verince bende ağzıma geleni söyledim. "abi seni severim ama gece felaket horluyon gece uyuyamıyoruz, bi de acaip kokuyon burnumuza felç indi allah için suyun nimetlerinden faydalan" filan dedim. sonra güç bela gönderdik aşağıya ordakiler de şikayet etmiş. en sonunda tek başına bi odaya aldılar. araya sömestr girdi. memlekete gittik geldik mehmet abi yok. aradan bir ay geçti kaydı duruyor ama nerde olduğunu bilen yok. sonradan öğrendim ara ara yurdu arayıp "yakacam o yurdu amk hepinizi öldürcem" filan diyomuş müdüre. geceleri nöbet tutmaya başladı hizmetliler. sonra haberler gelmeye başladı yurdun ilerisinde ağaçların arasında saklanıp yurtta kalan öğrencilere saldırmaya başlamış. baya pusu kurup yoldan geçen yurt öğrencilerinin üstüne filan atlıyomuş amk. üç sene sonra okulda gördüm. kilo vermiş biraz. gayet samimi konuştuk. abi sen bikaç sene önce delirmiştin şimdi iyi gibisin neden öyle şeyler yaptın abi benim yüzümdense kusura bakma öyle demek istemedim filan dedim. baya güldü mk. kız arkadaşı bundan ayrılıp bizim yurttan aynı bölümdeki başka biriyle çıkmaya başlamış. manyak amk ödümüz götümüzde uyuduk her gece yanacaz diye. bi de adamın psikolojisini ben bozdum diye üzüldüm. onla konuştuğumu kimseye söylememiştim millet "x mehmet abiye kokuyon demiş adam yurdu yakarsa x'in suçu" diye düşünmesin. adamın umrunda değilmiş. amınakoyayım mehmet abi.

ailenin en büyük çocuğuyum. öz olarak hem abim hem de ablam olmasını çok isterdim. abisi veya ablası olanlara çok imreniyorum. başım sıkıştığında dara düştüğünde babama değil de abime ablama gitmeyi çok isterdim. hep bir burukluk var içimde.

sözlük bu sene ailemle yaşamaya başladım eski arkadaşlar çevre felen yavaştan silinmeye başladı. o kadar gereksiz insanlarla yaşamışım ki 1 sene olacak nerdeyse unuttum gibi çoğunu.sadece 3 dostum var konuştuğum. beynim kendini yeniliyor resmen muhteşem bi olay.

babaannemin hafızası güçlüdür. bir anı sor, saatlerce sana oradan buradan anıyla bağlantılı şeyleri anlatır. bizim bilmediğimiz, hatırlayamadığımız şeyleri bilir ve hatırlar. taaa ki dershaneden gelip o'na halini hatrını sorana kadar. yaz yahut kış hiç fark etmez. direk üzerimdeki kıyafete dikilir gözü ve şunu der: "yine farklı şey almışsın. babanın paraları hep kıyafete gidiyor (alışverişten nefret ederim. en son ne zaman alışveriş yaptım net hatırlamıyorum o kadar). bunu ne zaman aldın?" direk gülmeye başlıyorum ve ekliyorum: "babaanne bu bayadır var. sadece uzun süre giymedim." bir daha süzer ve burnunu kıvırarak şunu der: "ben bilmem." yaşlılara gülünmez falan derler ama ben gülüyorum bu hallere, triplere. üzerimdeki kazağı 2 sene önce almıştım. yurtta kaldığım vakitler dese anlarım ama şimdi evdeyim de. gülüyorum babaanneme, güldüğüm kadar da seviyorum o'nu. allah uzun ömürler versin.

az önce aynaya bakıp çok çirkinsin be dedim geri de siktir deli bana bir şey olmasın deyip kendimi sevdim çok mutluyum

sözlük bazı şeyler harbi zoruma gidiyor. aile binası bizimki hepsi tam bir şerefsiz bizim huzurumuzu bozmak için herşeyi yaptılar. ulan bugun de pide yapıcakmış yengemler bizden gizli. telefondan konuşurken yengem hoporlere vermiş duymuyor diye pide yapıcakları anlatıp birde çaktırma diyormuş diger yengem yengeme. annem yanında ya ondan çaktırma diyor. ya neden kötü insanların kalpleri. ulan sizin yemeğinize mi kaldık, açlıktan ölsek sizden yemek dilenmeyecek insanlarız yaptığınız işe bak. annem izin vermiyor konuşmama sözlük bakma susacak biri değilim ama annem üzülmesin diye susuyorum işte.bir yere anlatmasam içimde patlıcak sinir hastası olucam yakında.

sa

bugün çözdüğümüz soruyu tartışırken "seni mi kırıcam hadi senin dediğin olsun" dedi sözlük.bir an duraksadım.ulan zaten yeterince paramparça ettin diyemedim.yutkundum.

'millet mutlu olsunda ben mutsuzluktan ölmüşüm umrumda değil' felsefesi malesef ki bende. inanın varya çevremdeki herkesi kendimden çok daha fazla düşünüyorum. yeter ki onlar mutlu olsun diyorum. ama mallık bu işte. ulan düşünsene sende kendini onlar gibi biraz bencil olsana ulan az biraz ya az biraz fazla değil.

konuştuğum biri vardı ve o süreçte sevgilisi yoktu daha doğrusu bana olmadığını söyleyip yalan söylemişti meğersem benimle konuşurken sevgilisiyle de gezip tozuyormuş ama ben bunu biz konuşmayı bıraktıktan sonra öğrendim ve bu benim içime çok oturdu hala hazmedemiyorum ve kendi yoluma odaklanamıyorum bu yüzden. şimdi alenen sevgilisiyle gözümün önünde el ele geçip gidiyor ama ben ona tek kelime dahi etmediğim için içimi dökmediğim için de hâlâ aklım onda takılıyor ve bazen de rüyama giriyor. ona tek bir kelime dahi etmediğim için kendime çok kızıyorum ama bir yandan da artık ne manası var gidip içimi dökmenin diyorum. bilmiyorum...

az önce galerimi karıştırıyordum. geçen seneki fotoğraflarıma baktım ve videolarımı izledim. otobüs durağında doğum günümde sürpriz yapmışlardı falan. en yakın arkadaşlarımın beni bağrına bastıkları fotoğrafları gördüm, üsküdar'ı yad ettim. sonra karşıma bir fotoğraf çıktı. hafif karanlık. en yakın arkadaşım ve ben. yurttayız, yatağımda en sevdiğim turkuazımsı çarşaf yayılı. ben uyuyorum, arkadaşıma yer kalsın diye duvara yapışmışım zaten tek kişilik yatak. arkadaşım da bana yapışmış uyuma takliti yapıyor ve fotoğrafımızı çekmiş. buram buram samimiyet kokuyor o fotoğraf. nefret ettiğim yurdu bile sırf şu kırk yılın başı gerçekleşen sahneler için çok özledim. evde başımda havluyla sadrazam gibi gezerken "tipe bak" diyen arkadaşlarımın olmaması en büyük eksikliklerden. keşke yine yurtta olup o abur cuburları paylaşsam arkadaşlarımla. bir paket cipsi 4-5 kişi yesek keşke; şimdi tek başıma yediğim o kocaman paket cipslerin hiç tadı yok. özledim ulan çok özledim. gözlerim doldu, dolacak.

sevgilimin sevgisinden şüphe eder oldum sözlük benim kuruntularim mi yoksa gerçek mi bilmiyorum. berbat bi his.

17 gun sonra ygs ye girecek kadar büyümüş olamam

az önce geçen sene tutmaz diye tercihe yazmadan mezuna kaldığım üniversitelerden çoğunu aslında kazanmış olduğu mu öğrendim :(

çok yalnızım sözlük. tutunacak dalım kalmadı çevremde, kendime kapanık, kendime karanlığım. gülücükler, sevgiler, mutlu sözler sarfediyorum etrafıma. kendime kin, nefret, öfke. çok yalnızım sözlük, sağım solum, önğm, arkam her yanım binlerce insanla sarılı. ama ben çok yalnızım sözlük.

buraya sürekli birşeyler yazıyorum ama tanıdığım biri okur, ben olduğumu anlar da rezil olurum diye yazıp yazıp siliyorum. iyi geceler

9. sınıfa kadar donuma sıçtım

3 kişilik kyk yurdunda tek başıma kalıyorum bazen iç çamaşırlı, bazen iç çamaşırsız odada takılıyorum valla ohh mis amk. bu arada boxersız uyumak mu az zam bir olay.

uzak mesafe ilişkisi...gittikçe zorlaşıyor. çevresinde bir kız ordusu var ve ben onu koruyamıyorum, lanet olsun elimden hiçbir şey gelmiyor. hiçbiri de saygı göstermiyor. ulan sevgilisi var sevgilisi. sevgilisi olana yaklaşan yavşağa ne denir? kaşar mı? orospu mu? ne? ne yaklaşmaya çalışıyorsun işte. biri sağdan diğeri soldan geliyor, biri önden biri arkadan geliyor. çocuk kendinden uzaklaştırdıkça daha da çok geliyorlar, daha da çok rahatsız ediyorlar. ya ben ne yapayım? sürekli kızlarla yapması gereken yeni olaylar çıkıyor. ulan yap tamam benim de illa erkek arkadaşım var ama gidip de yan gözle bakmıyor ki bana. abi çıldırıyorum ya çıldırıyorum. adam kaçtıkça affedersiniz götünde dönüyorlar ya. küfür etmeyen beni ne hale soktunuz utanın lan. bokunu çıkarttılar her şeyin. ben ne yapıyorum? anca ileri seviye kıskançlık, sinir, sabah akşam ağlamak. gözümde yaş kalmadı artık, yaş yok çıkmıyor çıkmıyor. uyuyamıyorum, mide ağrısı geliyor bi de. kıskanınca, sinirlenince, üzülünce, böylesine ağlayınca vücut kaldırmıyor. midem aşırı derecede ağrıyor. dayanamıyorum. 2 sene önce sırf stres ve üzüntü yüzünden günlerce serum yedim, yine mide ağrısıydı olay. ama bu seferki 99999999 katı hatta daha fazla. ya gözünüzü seveyim uzak durun, biri var benim için özel. gözünüzü seveyim ben onun kılına zarar gelmesin diye uğraşıp kendimi yerden yere atarken, gerizekalı düşünceleriniz ve amacı dışında kullandığınız vücutlarınızı olaya alet etmeyin. her an her dk her saniye ona sevgimi itiraf ederken, fazla ilgiden bıkacak diye korkup en titiz halimle üzerine titrerken lütfen dokunmayın benim sevdiğime ya. böyle davranan kızlardan tiksiniyorum ya, lanet okumaya başlıcam neredeyse. ya gidin başkasıyla oynaşmaya çalışın. erkekler için de aynı şekilde davrananlara aynı şekilde bakıyorum. gözlerimde yaş kalmadığı için gözüm akacak neredeyse yakında kan ağlıcam diye korkuyorum. ya ben çok kötüyüm bitmiyor, geçmiyor bu korku bu acı. kalbim acıyor yeminle kalbim acıyor. dayanamaz oldum, çok acıyor. düşünsel olay fiziksele yansıyor. offff... ne yapacağımı da bilmiyorum, yardım edebilen de olmuyor kime ne diyeceksin ki zaten. bıktım bıktım... çevresindeki şu şerefsizlerden bıktım artık ya! bıktım. bıktım. bıktım... bıktım... çok özlüyorum, aşırı özlüyorum. özledikçe daha da sahipleniyorum ama elimden ne geliyor... anca sevgimi hissettiriyorum hem de ileri seviyede. başka da yapabildiğim bir şey yok, maalesef yok. var ya fark ettim de ben çok güzel seviyorum be abi, düşününce garip bir şekilde hiçbir işi beceremeyen bu insan sevebiliyor, hem de çok güzel seviyor. allah'ım sen yardım et...

sikerim aşkını meşkini. yaklaşık 1,5 saat evvel dışarı çıktım. ekmek alırım bi de bi tekelden meze alırım biraz karnımı doyururum diye. amacım 10 dakikada eve dönmekti. tam bizim bakkalın önüne geldim herif kapıya kilit vurdu. zaten 20 lira mı ne borcum var durmadan istiyor, bakkal amca açıver iki dakika ya diyemedim. caddeye çıktım. bi tekele yöneldim, borcum olduğu aklıma geldi. verecek param yoktu öbür tekele doğru gittim. ulan orada da kredi kartı geçmiyor. caddedeki diğer iki tekel de kapalı ta pangaltı'ya çıktım. aldım en sonunda bi acuka. ekmek aramaya başladım bu sefer. caddeye geri döndüm. her yer kapalı yine. bi fırın vardı açık. ulan ona da borcum vardı, hadi borcu verip alayım bi tane ekmek altı üstü desem cebimde para yok. bu sefer de ta sefa meydanına indim. yeni bi fırına borç yaptım. fırının bodrumundan siyahi abiler ateşe atmak için ekmek çıkardılar o arada da ''yarın hemen ödeyeyim buranın parasını bunlar bi yakalarsa affetmez'' dedim. para yok, parasızlık en büyük dert.

insanların olmamı istediği şekilde davranmaktan yoruldum. açıkçası insan olmaktan yoruldum. çevremdeki insanların kalbi kırılmasın diye kendi kalbimi paramparça etmekten yoruldum. muhasebeye çıkışımı vermek istiyorum artık.

evet arkadaşlar. ailem tarafından önemsenmediğimi buraya ilk kez söylüyorum ve emin olun bu insanlar için benim sınavdaki başarım, gideceğim yer sağlığımdan daha önemli ve ben nefret ettim artık bu durumdan usandım arkadaşlar, evet biliyorum annem ve babam sağ olduğu için şükretmeliyim ama gerçekten iyi değilim ve iyi olmadığımı anlamak istemiyorlar.belki de ben anlatamıyorum ama ne yapmaliyim ki kopruyu gecene kadar ayıya dayı mı demeliyim?? ya köprüyü geçerken takılıp düşersek ne olacak hiç bunu düşünen oldu mu? ve ben artık o kadar daraldım ki o köprüde takılıp, oradan aşağı düşmek istiyorum. beni arkadaşlarım hep neşe kaynağı olarak bilerler ama bilmedikleri şey o palyaçonun makyajının altında yüzlerce göz yaşı var.ve hiçbiri bunu görmüyor.ayrıca onlar da beni daraltıyor birbirlerine bakışlarını, birbirlerinin arkalarından söyledikleri şeyleri duydukça onlardan da tiksindim. onlara köprüyü geçene kadar dayı derim de ebeveynlerime karşı bunu nasıl yapabilirim ki?? neyse sözlük bu da buraya, bu geceye bıraktığım şarkı olsun Mumin Sarıkaya- Ben Yoruldum Hayat

bugün arkadaşımın doğum günü ve o benim doğum günümü iyi bir şekilde kutladı ,buraya kadar herşey güzel ama sorun şu ki param yok adsgfa daha ay bitmeden de harcligimin kat be katını harcadım .. bakalım bugün nasıl geçecek

eskiyim.

az önce hastanede stajdaydım. soyunma odası küçük olduğundan eşyalar çok çabuk kaybolabiliyor. sınıfımdan bir kızın pantolonu kaybolmuş. direk bana baktı sen mi aldın diye. o kadar koydu ki sözlük. ulan sessiz kendi halimizde bi insanız diye hırsız olmamız mı gerekiyor. ön yargılarınızda boğulun inşallah

galatasaray-bursaspor maçında burak yılmaz'a top vermeyen çocuk polimiği vardı.o benim.

12. sinifta kankimin sevdiği oglani seviyodum. çocuk teklif etmişti bana ama kabul etmemiştim. kankim onu ilk gormusti. oyizden onun hakkiydi. sevgili oldu ikisi bende kankime bu çocuk benden hoslaniyomus diyemedimm. mutluydu çünkü. karismadim onlara benden uzakta yasasinlar asklarini diye. bunlar tartismislar çocukta ben seni napim ben senin kankini seviyom oda biliyor susuyor dmis. biz bi kavga etmişiz. 4 yillik arkadasimla o çocuk yüzünden küstük. o günden beri kimseye güvenilmemesi gerektiğini anladim. soyleseydim keşke diyip dururum hala. geberseydi mutsuzluktan

belediyenin önündeki fışkiyeyi ben kırdım sayın gökçek

bir insanın egosu boyundan büyük olunca altında kalsın.başka bir şey istemiyorum.

ben artık yapamıyorum.

anneannem annem 17 yaşındayken vefat etmiş hiç tanıma şansım olmadı. bende annemin kaderinden çekerim benimde annem 17 yaşımda ölürse diye o kadar korktum ki 17 yaşım hep bu korkuyla geçti. annem ben 1. siniftayken annesinin mezarina götürmüştü beni tanıştırmıştı annesiyle. o günden o kadar etkilemiştim ki ne zaman birine bişey anlatmak istesem ilk anneanneme anlatırım ve bunu kimse bilmez.

bugün hayatımdaki ilk istifamı ettim ne yapacağımı bilmiyorum ama iyi hissediyorum.

cem karaca'nın da dediği gibi çok yorgunum yahut başka bir şarkının dediği gibi "gölgeler içindeyim". şuan bir film karakteri olmak istiyorum. kafam bunaldığı için küçük bir sahil kasabasına taşınıp yalnız, sadece kendim için yaşamak istiyorum. tanımadığım insanlara selam verip, batmak üzere olan güneşi seyretmek istiyorum. evet istiyorum, çok şey istiyorum ama genelde hiçbiri olmuyor. kısmet, hayırlısı olsun zaten. günümün çoğu göz devirerek geçiyor, çevremdeki -birkaç istisna hariç- insanlara kesinlikle katlanamıyorum. yoruyorlar beni fazlasıyla. keşke herkes yaşının ve konumunun farkında olsa, keşke insanlar kimliğinde yazılan yaşa göre davransa. çok keşke var hayatımda. çokça. baya yoruldum sanırım. zihnim dolu, murat menteş tabiri ile "kafamın içindeki maymunları evcilleştiremiyorum." e buraya geliyorum; iki kafam dağılsın, diye. sol kanata bakıyorum, göz devirmekten gözlerim ağrıyor. şurada sevdiğim, güldüğüm bir kaç yazar var. onların güzellikleri de bunca saçmalık içinde yok oluyor. bir müddet gidiyorum buralardan, bu itirafı da beni gerçekten seven ve bana ciddili değer veren o sevgili insanlara bırakıyorum. hey! beni sevdiğini bildiğim kişi! buralarda yokum ama ulaşacağın yeri biliyorsun. :) allah'a emanet olun. herkese sevgi defolu'ya bol bol türban. edit: sözlükten çıktım. canım sıkıldığı için ana sayfaya baktım bir yabancı gibi. "ğ" yerine "y" yazan görüyorum eksi verememek üzüyor. gülüyorum, beğeniyorum bir entryi artı veremiyorum. el alışkanlığı artı veriyorum, girişe yöneltiyor. bastım isyanı "eeh böyle işin!" diye. yine geldim. istikrarsızlığıma hayranım. kendime acayip saygı duyuyorum.

kalabalık içindeki yalnız oluyorum bazen, bazen de yalnızlar kalabalığında en yalnız. ve bu ikisi arasında gidip gelmekten bıktım. ya tek olayım ya da insan içine karışayım istiyorum ancak konuşma amacı güttüğüm kişiler ya çıkarcı ya da kötü kalpli çıkıyor. her kazı-kazan kartındaki 100.000 lira gibi hissediyorum kendimi. sürekli göz önünde ama hiç orada değil gibi. 1 lira gibi herkese gelen de olamıyorum. 100 lira olup geldiğinde sevindiren, daha üstüne özendirmeyen, daha altı gelmediği için de şükür ettiren gibi olmak vardı. her neyse ışte bilmem anlatabildim mi.

az önce minübüste yanlışlıkla şok cihazım çalıştı. 1 dakikalık şoktan sonra insanlar biraz tuhaf bakarak yolculuklarını tamamladı.

kimseyi yakından tanımaya cesaret edemiyorum.