asosyal itiraf

ulan işten dönüyorum. bi baktım bizim veletler top oynuyor. şaşırdım amk ilk önce neyse apartmana girdim arkamdan birisi kapatma x abi diye bağırıyor. meğersem 2. dairede oturan emirhanmış. neyse napıyosun lan dedim hiç top oynuyorduk falan merdivenleri çıkarken abi insan neden çok sigara içer diye sordu. duraksadım neden soruyorsun lan dedim babam hep geceleri sigara içiyor görüyorum onu dedi. babası sait abininde babası vefat etmişti haftalar önce. boğaz'ım düğümlendi bişey diyemedim. canı çekiyordur dedim boşver dedim geçiştirdim çocuğu.

babami sevemiyorum

"komşunun küçük kızı kardeşimle oynamaya gelmiş. beraber dünya boyama oyunu oynuyorlar. kardeşim dünyayı yeşile boya dünya yeşildir dedi. komşunun küçük kızı ise 'yeşile boyamaya gerek yok. zaten insanlar kirletiyor' dedi. bu yaşıma geldim. duyduğum en mantıklı cümle bu oldu."

ömrü hayatımda unutmayacağım salaklıklardan en büyüğü şudur sanırım istanbul gültepe - beşiktaş hattını 3 liralık oyun cd si için tam 5 kere git gel yapmışımdır. oyunun parası 3 lira ise yola harcadığım para 10 lira ve günümün heba olması . işin en enteresan yanı "sen napıyorsun lan" diyen olmaması .

yemin ederim son sürat ilerliyorum ama ters şeritten.

taşlar yerine oturuyo, kağıtlar yeniden dağıtılıyo falan.

ben onu çok sevdim ulan gerçekten sevdim, kalbim kanaya kanaya sevdim....

gece 12den sonra buralar akıyor maşallah

(#620) bundan büyük itiraf okumadım henüz.

hani sevdiklerimiz uzağa giderken ağlıyoruz ya. aslında herkes gidicek hayatımızdan. kimi erken kimi geç. gün gelcek bizde gidicez kendi hayatımızdan. ölcez arkadaşlar..

daha önce beni seven bir insana çok çektirdim.peşimi bırakmayıp sürekli beni tehdit etmesi beni,onu çok fazla kırmaya iteledi.istemeden de olsa çok kırmak zorunda kaldım. şu an ise mutsuz olduğunda bile yanımda olduğu için mutlu olduğum biri yanımda ve her sabah kalktığımda "acaba çektirdiğimin karşılığını onu kaybederek öder miyim?" korkusuyla uyanıyorum. kimsenin ahını almayın arkadaşlar aldığın ahla sevdiğini kaybetme korkusu çok başka.

şu amına kodumun hayatında hep çalıştım didindim aman aileme yük olmiyim aman onları sıkıntıya sokmiyim diye üniversite sınavında istediğim bölümü tutturamadım sırf ailemin durumu sıkışık diye tekrar hazırlanmayıp istemediğim saçma sapan bi' bölüm okudum. okurken de yine kendimi geliştireyim dedikçe babam maddiyatı düşünerek hep önüme engel koydu. yine eyvallah dedim. mezun olalı bir buçuk sene oldu haliyle kendimi geliştiremediğim için iş bulamıyorum bu süreçte ales kpss gibi sınavlara da hala maddiyat olmadığı için hazırlanamadım. sürekli saçma sapan işlerde çalışarak aileme yük olmamaya çalıştım. gel gör ki elde var sıfır. ne bir takdir ettiler. ne bir teselli. sürekli babamdan sen işsiz bir adamsın lafını duyup tartışmaktan başka bir şey yok elimde. velhasıl kelam böyle vaziyetin içine sokayım.

hissizleştim ve bunun hislerimi dibine kadar gösterdiğim kişi yüzünden olmasına epey kırgınım

dövme yaptırmayacağım diye söz vermiştim aileme fakat dün gittim bu sözü bozdum. yaz ayları gelip de denize girene kadar farkedilmeyecektir nasılsa. (bkz: sırta dövme yaptırmak)

yemin ediyorum sevinçten mutluluktan ilk defa uyumaya gidiyorum hiç böyle bir şey yaşamadım oğlum fazla yüklenme oluyor kalbe sanırım :))

karanlıkta korktuğum için günlerdir uyuyamıyorum iyice psikolojik bir hal aldı beynim benimle oyun oynuyor bu işin sonunu hiç iyi görmüyorum. sanırım şizofren olma yolunda emin adımlarla ilerliyorum.

dün 11 gibi uyumuştum erken uyandım o yüzden. uykum da yok şimdi. ama yataktan kalkmak için kimildaninca üşüyüp yorganin altına geri giriyorum. kolumu cikartiyorum mesela, iki saniye sonra yorganin altına yeniden koyuyorum falan. bir saatten beri oyalanıyorum böyle.

biyolojik babamın benim hakkımda “şerefsiz.”, “orospu.”, “yakında uyuşturucuya başlar.”, “sadece gezmeyi biliyor, hayatta hep kaybedecek.” gibi cümleler kurması beni etkilemiyor artık. beni bir parça üzen kısmı ise bunları kardeşim aracılığıyla bana göndermesi. küçük çocuğu nelerle büyütüyor, bakar mısınız? pardon ama sadece yapımda emeğin geçince kendine 'baba' sıfatını veremezsin. şu hayatta en iğrendiğim kişilerin başında geliyorsun. keşke ben küçükken ölseydin de en azından “babam öldü ama yaşasaydı beni severdi.” diyebilseydim. en azından hayatım boyunca hissettiğim eksiklik fiziksel boyuta ulaşırdı. şimdi sana baba demeye utanıyorum. en yakın zamanda kendi pisliğinde boğuluşunu izlemek istiyorum, çocukluğumun ruhsuz katili.

annem üzülmesin diye kaçıp gitmiyorum dünyanın bir ucuna , herşeyi herkesi bosverip hiç kimsenin tanımadığı bir yere veyahut bileklerimin nasıl paramparça olabileceğini bildigim halde almıyorum jileti elime. ben ben olmak istemiyorum . istediğim şeyleri ben bile anlayamıyorum artık. bir şarkı çalıyorum her aksam sadece bir tane. dönüp duruyor sabaha kadar . düşünceler düşünceler düşünceler . içimdeki hamam böcekleri gibi sanki . keşke birbirleriyle biraz uzlasabilseler. .

senin yaptiklarin yaninda benimkiler hic bir sey değil senin veripte tutmadin sözler benim tutmadigim sozlerden cok daha büyük cok daha bedeli ağır oldu kac kere terkettin cok agir laflar ettin geri geldin sirf seni sevdigim icin gururumu bir kenara birakip seninle tekrar birlikte oldum seni birakmiycam diyip kac kere biraktin seni seviyorum dedikten 2 gun sonra terkettin gittin kuzenim gibi dedigin cocukla sevgili oldun geri geldin tekrar kabul ettim ulan ben senin bu yaptiklarini affettim ama sen gelip bana kimle konusuyon bu takip ettiğin kim diye sorunca sıkıyor oluyorum aynilarini sen bana diyince hic bir sey olmuyor hep sacma kotu seyleri ben yaptim saniyosun kendi yaptiklarini unutuyosun ulan anla ister be gerizekali benim güven sorunum oldu cok nornal bi sekilde bu olaylardan sonra ama sen bunu dusunemiyosun bunu duzeltmek yerine gelip bana bunlari soyluyorsun kendi dusuncesizliginin farkina varmiyorsun ama hata bende senin gotunu bu kadar kaldirdigim icin. ona yazamadiklarimi buraya yazip biraz icimi dökmek istedim biraz olsun rahatlamak istedim beyler mazur görün

her sabah olduğu gibi bu sabahta otobüs bekliyordum durakta, saat sekiz civarı, yaşlı bir çift yaklaşmaya başladı durağa, adam tatlı tatlı kızıyor yanındaki şirin teyzeye falan nihayetinde geldiler durağa. amca bana döndü 'değil mi ama ' dedi ardından sessizce 'he de' dedi. bende tartışma konusunu bilmesemde uydum amcaya evet deyip kafa salladım. sonradan anlattılar meğerse teyze dişlerini evde unutmuş amcada akşama kadar aç kalacaksın diş unutulur mu diye kızıyormuş. bir de teyzeyi sinirlendirmek için önünde iştahla yemek yiyeyim de gör diyor, teyze bir yandan hap atmasaydım oruç tutardım diyor. bende bir ona bir diğerine kafa sallayıp onaylıyorum daha sonra otobüsleri geldi gittiler. arkalarından bakarken bi beş dakika gülümsememe engel olamadım sözlük. ne tatlı bir çifttiniz siz öyle ya.

sevdiğim çocuğun adını dahi bilmiyorum.

"ben seni severim. belki de rabbim buna hazır değil. her şeyin güzelini sever o, ideal birliktelikler ister. seninle benim yan yana oturacağımız çekyata ne ilahi adalet sığar ne de diyalektik.."

o çok uzakta be sözlük gelmedi, gelmeyecek sevmedi, sevmeyecek

içimdekileri dökemeyeli çok uzun zaman oldu ve artık buna çok ihtiyacım var

vicdan azabı çekiyorum. çekmek istemiyorum.

son zamanlardaki akıl almaz soğuklar yüzünden evlenme kararı aldım, emektar elektrik sobası ile nikah işlemlerini başlattık. düğünümüze beklerim.

burada sacma bulduğum bir entry girilmişse direk sahibine sövüyorum. ben girmişsem kendime sovuyorum. hakkinizi helal edin. (bkz: etmeseniz de olur mq)

kimseyi kırmak istemiyorum. ama bu hayatta üzüldükçe bazı şeylere hayır demem gerektiğini anladım. bazen "yeter artık" diye bağırmak istiyorum ama ağzımdan çıkan "boşver bunu da atlatırsın" oluyor. yoruldum artık ciddi anlamda yoruldum. üzülmekten, üzmekten, kırılmaktan, insanları kırmamak için paramparça olmaktan, ağlamaktan. bazen içimde tuttuğum o sırlar ağır geliyor bana. bir köşeye bırakıp kaçabilmek istiyorum ama izin vermiyor hiçbir şey içimdekiler atmaya. günler geçtikçe taşıdığım yükler daha da ağır olmaya başlıyor ve ben bu kadar güçlü değilim aslında. güçlü gibi görünsem de bi gün bunların altında ezilmekten korkuyorum, hem de çok korkuyorum...

sevdiğim kız instagrama sevgilisi ile fotoğraf yüklüyor o her yüklenen fotoğraftan sonra ben ağlıyorum artık bakmaya kalbim dayanamadı bugün yeni fotoğraf yüklemişler bu seferde bakamadığım için ağladım

üç hafta önce matematik sınavından çıkan 11. sınıf öğrencilerime sınavın manyaklığını üzerlerinden atsınlar diye ders işlemedim ve goygoy yapmak istedim. sınıfta dolaşırken bir öğrencim "hocam deli misiniz yoksa deli taklidi mi yapıyorsunuz?" diye bir soru yöneltince önce afalladım. hatta hocaya öyle soru sorulur mu diye çıkışanlar oldu. onları bir şekilde bastırınca başladım anlatmaya. liseydi, üniversiteydi anlattıkça anlattım. anlattıklarım bitince fark ettim 3-4 öğrencim ağlamaya başlamışlar, akıllı tahtadan sezen aksu'nun seni kimler aldı şarkısını açmışlar. bi öğrencim de "hocam bi dal da sizin için içecem çıkışta" dedi. bi kız öğrencim de hocam iyi dayanmışsınız yine dedi. bazen derste dalıp gidiyorum yoklama alırken veya konuyla ilgili örnek verecekken öğrenciler beni usulca dürtüyorlar hocam dalıp gittiniz yine diye. hayatımın son 8 senesini geri istiyorum sözlük. ancak o zaman rahat bir uyku çekebileceğim.

yıkılmadım ama yere uzandım tavanı izliyorum

bazen diyorum ki bizimki de hayat mı be sonra gözlerimi açar açmaz kendimden tiksiniyorum etrafıma bakmama gerek bile yok sadece gözlerimi açmam yeterli kendimden kötüleri görebilmek için ben maddi sıkıntılar aile içi huzursuzluktan diyorum bu da hayat mı diye benden kötüsünü düşünüyorum o da en azından kalacak bir evim yerim var diyor ve kendinden kötü ile avutuyor hep böyle bi alt kesimle kendimizi kıyaslamak zorunda mıyız kendimizi iyi hissetmek için? hep bir burukluk yaşamaya devam edecek mi insanoğlu ölene kadar? dünyanın en zengini diyor ki sağlığım yok fakiri diyor sağlığım yerinde hep bi karşılaştırma hep hep ben böyle olsun istemiyorum dünyanın dünyamın dünyamızın...

bu bir özür itirafidir. geri gel diye değil gerçekten kırdığım icin. cok kirdim çok yaraladim hatta karşımda ağlayacak kadar sevdin ve ben bir erkeğin omuzlarında ağlayacak kadar sevdim seni ama olmadı işte bu hesabı da takip etmek için acmadim bunları yazacak cesareti bulmak için açtım çünkü ben gerçekten kirdim seni. belki daha iyi olabilirdi sonumuz ama olmadı işte kader kısmet. ben herkesin önünde özür dilerim senden yanlış anlama sakın bunu hayatını mahvetmek için ya da kendimi tekrar hatırlatmak için değil geceleri sürekli kabuslar görüyorum gittiğimden beri de iyi değilim hakkını helal et zira yoksa toparlayamiyorum artık kendimi..

küçüklüğümden beri çok içine kapanık çok utangaç büyüdüm. ilkokul, lise, dershane, üniversite hep böyle geçti ve hiç zevk alamadım. müzik ve dans etmek dünyanın en güzel şeyleri ama 7 senedir sosyal fobi yaşıyorum içimden deli gibi dans edip şarkı söylemek istiyorum. ne var bunda diyebilirsiniz sosyal fobi ve anksiyete yaşayanlar için ne kadar zor olduğunu bir bilseniz.

bi gün geri zekalı taklidi yapmaktan hakikaten geri zekalı olacağım sanırım. e bu kadar da belli edilmez ki kardeşim.

nasıl bu kadar sakin bir insan olduğumu anlayabilmiş değilim. hiçbir şey heyecanlandirmiyor, zevk almıyorum. sanırım alisilmislik, yok yok içim ölmüş.

bugünün siftahı benden olsun diye uyumadım.

perdem barbieli

dişimle soda şişesi açsam da hala ayıcıkla uyuyorum, adı da tahsin

akşam 8'den beri uyuyordum çişim geldi diye yaklaşık 1 saat önce uyandım ve uyuyamıyorum çok sinirliyim. bu çişi kim niye getiriyor.

kötüyüm, ne bileyim umudsuz vaka gibi hissediyorum kendimi. aklımda binbir soru var. cevaplarını bilmediğim sorular. ne yapacağım, nasıl birisi olacağım, hiçbir fikrim yok. 1 hafta ortalıktan kaybolsam ailemden başka kimse beni hatırlamayacak gibi, en çok korktuğum şeyde bu. unutulmak, yok olmak. soyumun devam edip etmemesi umrumda değil ama bundan 100 yıl sonra beni kimsenin anmayacak olması beni kahrediyor. dünyaya hiç gelmemiş gibi olmak beni kahrediyor. bundan 500 sene önce benim yaşadığım yerde yaşayan kişi bunu düşündü mü bilmem. o unutulmak korkusuyla hiç yaşadı mı bilemem ama bu duygu, bu his iğrenç. 500 yıl evvel burada yaşayan kişinin dünyaya ait olduğunu belirten tek şey kemikleri, onunda nerede olduğu belli değildir. normalde sigara içmem ama şuan sigara olsa bütün unutulan insanlar için yakardım.

okulum uzadı. 5. seneyi okuyorum. okulu uzattığımı duyan herkes iyi yapmışsın diyor. herkes iş derdinde. çalışanlar karın tokluğuna çalışıyor. o yönden iyi olabilir belki uzatmam. ama ailem güz dönemi 3, bahar dönemi 2 ders var diye biliyor. oysa bu dönem 10, bahar dönemi 8 dersim var. seneye uzatma ihtimalim yok. evlatlıktan reddederler muhtemelen. inşallah biter bu sene.

eve girer girmez "necmettini getirin bana" diye sayıkladığım doğrudur. ama bilin bakalım necmettin kim ?? isıtıcım.

ait olma korkum var. ayrıca uzun süreli dostluklar bile beni korkutuyor. ben bile hâlâ korkutucu yönlerimi keşfetmeye devam ediyorum. birinin beni, benim kadar iyi tanımaya çalışması, beni ölesiye korkutuyor. ben insanları tanımayı severim ama onlar beni tanımasın. en azından gerçek beni.

bu çayla,kahveyle edebiyat yapan insanları anlamıyorum yok kahve yalnız içilir yok çay kadar sevdim seni yok kahvemi içerken aklıma geliyorsun.bizde çay,kahve içiyoruz ama sıcaklığından başka bi bok hissedemiyoruz öyle yani.

selam, sanırım artık bazı şeyleri anlatma zamanı geldi. çok küçük yaşlarda sigaraya başladım. önceleri kimseye söyleyemezdim ama artık canıma tak etti sigara içtiğimi herkese söyledim. sigara içtiğim için çok psikolojik saldırı aldım, arkadaşlarım evlerinde sigara içmemi istemedi, kızlar dan bana kokudan dolayı yaklaşmayanlar oldu, arkadaşlarım ve ailem sürekli sigaralarımı kırdılar. beni de kırdılar. kimileri sigara bağımlılığımdan ötürü beni küçümsedi, ikinci sınıf insan muamelesi yaptılar bunlar yetmezmiş gibi bir de televizyonlarda her gün sigara ile alakalı kamu spotlarına maruz kalıyorum. inanabiliyor musunuz sigara ile bonzaiyi neredeyse aynı kefeye koyuyorlar ikisi de bağımlılık yapan, zararlı maddeymiş. aklınız alıyor mu bunu, nasıl bir tutarsınız bunları? hatta esrar, eroin, tiner gibi şeylerle de eş tutuyorlar temelde. hepsi bağımlılık yapan zararlı maddeymiş. peh! devlet afiş ve reklamlar ile sürekli bu hassas noktama saldırıyor her gün, sürekli zamlar yaparak beni bundan uzaklaştırmaya çalışıyor. benim kimseye bir zararım yok ki. çok stresli bir hayat yaşıyorum ve devam etmek için sigaraya sarılıyorum. tek tesellim bu, ama insanlar anlamıyor, bazı arkadaşlarım var hele beni sevdiklerini söylüyorlar ama sigarada nefret ediyorlar. ağzımdaki sigarayı alıyorlar, çakmağımı saklıyorlar falan. ben bunları hak edecek ne yaptım. şimdi yine sigaradan hoşnut olmayanlar duyar kastığımı iddia edecekler artık yoruldum. kimseye bir müdahalem yok lütfen beni rahat bırakın, özellikle televizyonlar! sigara içenlerin aşağılandığı, küçük düşürüldüğü kamu spotlarını lütfen kaldırsınlar, sigarayı sansürlemeyi bıraksınlar lütfen. beni yıpratmaya ve bundan dolayı üzmeye hakkınız yok. ben bunları hak edecek ne yaptım?

en yakın arkadaşımla yattım ve hiç pişman değilim. bir daha olsa bir daha yaparım.

bölümü kazandıktan sonra babama ben elektrikle ilgili şeyleri nasıl yapacağım diye sitemde bulunmuştum o da madem yapamayacaksın ne diye seçtin demişti. şimdilerde anlıyorum. gerçekten yapamıyorum ve neden seçtim diye sorguluyorum. mutlu değilim ama mutsuz da sayılmam. sadece çırpınıp duruyorum ve bataklıkta gibiyim.

kendimi çok yorgun hissediyorum neden hayatımda iyi giden şeyler yok. neden bende sevip, sevilmiyorum. neden karşılıklı olmuyor sevdam. neden ailem böyle yapıyor bana ya ? neden herşey bu kadar üstüme geliyor. çıldıracağım doğrusu.