anlatamamak

Aradığım başlık. İçinde olan duyguları, beynini kemiren düşünceleri kendine bile anlatamamak, atlatamamak. Günlerce deli gibi kilometrelerce yol yürürken kendimle konuştum, oturdum ağladım ama sanki bir şeyi kendime bile anlatamıyordum, hiç elime geçmemiş bir gücü bilmeden kaybedecekmişim gibi yaşıyordum. Herşey gizli ve benden uzak, ben ise o uzaklara gitmeye çalışırken kendimi kaybediyordum. Uzaklarda anlaşılmak vardı yada ben öyle hissediyorum. Kendini, kendine bile anlatamayan, kendinden korkan biriyim. O'na anlattıklarımı duvara anlatsaydım çiçek açmıştı şimdiye. Kendime bir günde düşman olmadım.

anneye,babaya,eşe,dosta,sevgiliye... Çok zor ya. Ya anlaşılmazsam ya acımasızca yargılanırsam düşüncesi...

Anlatsam da anlaşılmayacağımı bildiğimden tercih ettiğim durum..

kendim bile kabullenemedim bazı şeyleri o yüzdendir ki anlatamıyorum.

Anlatılacak kadar kolay yaşamadım o olayları

Kendime dahi anlatamadığım şeyi nasıl başkasına anlatabilirim ki? Keşke duvarların bi ağzı olsa..

Akın'ın da dediği gibi... "Anlatamıyorum, kimseye derdimi..."

Anlatsan da herkesin dediği şey aynı yaparsın halledersin. Bence anlatmamak daha iyi kendi içinde halletmek millete laf anlatma çabasında bulunmamak mükemmel

Siz ne kadar anlatmaya uğraşsanız da bazen karşı taraf kendi anlamak istediği gibi anlar

Başlığı atanamamak olarak okudum 🥲

Dilinin ucuna kadar gelir ama susarsın. Yanlış anlaşılmaktan, anlatacağın olaydaki insana haksızlık etmekten çekindiğin için. Sonra ise o olay içinde büyür çıkmaza sokar.

Bazen öyle şeyler yaşarsınki bırak başkalarını, kendine bile anlatamazsın. Kendi kulağını kendi sesine sağır edersin, kendi elinle kendi ağzını kapatırsın..

Kötü bir şey yaşadığım esnada daha her şey tazeyken etrafımda güven duyduğum bir sima varsa anlatmak içimi dökmek için can atarım. Genelde asla ihtiyaç anında böyle birini bulamam ve anlatamam. Ama bir zaman dilimi vardır ki o süreci geçmişsindir, olan biteni sindirmişsindir... Ne olayı ne de yaşatan kişiye dair bir şeyi hatırlamak istemediğin bir çizgi vardır. İşte tamamen unutmaya en yakın olduğun o an denyonun biri lüzumsuzca ona dair bir şey sorar.... Hem sindirdiğini sandığın ne kadar şey varsa kusmak istersin, bir yandan da dersin ki zoraki kabullenmişken nihayet içim almışken bunca pisliği anlatıp tekrar canlandırmak istemiyorum. İşte o noktada ben hep anlatmamayı tercih ederim. Anlatamadıklarım da beni içten içe yer bitirir. Yine de olsun .. Fix cümlemiz belli.. "Dökemem içimi, zor sığdırdım zaten.."

Az önce bira içerken arkadaşıma dedim. Şöyle göğüs kafesimi yarmak istiyorum sanki bişey var orda batıyor, yaşamama izin vermiyor. Ne bu bilmiyorum, anlatamıyorum da ama çok yoruldum dedim. Vasiyetimdir yaşarken yapamazlar ölünce yapsınlar. Beni en çok sevdiğini söyleyen eline bir balta alıp göğüs kafesimi parçalasın, yaşarken rahat etmedi, öldüğümde rahat etsin bari.

Şahsen yorulmaya ve kasmaya hiç gerek yok. Herkes istediği yerden tutmayı seviyor. (bkz: faşist zihniyetini siktikleriminin)

anlaşılamamaktan doğar. yoksa anlatamamak diye bir şey yoktur. anlatma eyleminin yalnızca sözle yapılabildiği gibi bir algı var sanki ilk bakışta fakat sözün bittiği yerde çizim vardır, jest ve mimikler vardır, bakışlar vardır. anlatmak isteyen her yolla anlatabildiği gibi anlamak isteyen de her yolla anlayabilir.

cok sevdigim bi arkadasım var. öyle sürekli konusmayız. gerci birbirimizi aradıgımız zaman da konusmayız. daha dogrusu o konusur ben dinlerim. cünkü o sessizligimden bile anlar beni. söylemek istediklerimi benim yerime söyler. anlatmak istediklerimi anlatır. hislerime tercüman olur. kendime dahi itiraf edemediklerimi vurur yüzüme bir bir. sonrası haklılıgına bir aglayıs bir sigara... ama keske bunları yapması gereken kisi yapsa.

Kimse kimseyi dinlemiyor ki, kime neyi nasıl anlatalım