Kötü bir şey yaşadığım esnada daha her şey tazeyken etrafımda güven duyduğum bir sima varsa anlatmak içimi dökmek için can atarım. Genelde asla ihtiyaç anında böyle birini bulamam ve anlatamam. Ama bir zaman dilimi vardır ki o süreci geçmişsindir, olan biteni sindirmişsindir... Ne olayı ne de yaşatan kişiye dair bir şeyi hatırlamak istemediğin bir çizgi vardır. İşte tamamen unutmaya en yakın olduğun o an denyonun biri lüzumsuzca ona dair bir şey sorar....
Hem sindirdiğini sandığın ne kadar şey varsa kusmak istersin, bir yandan da dersin ki zoraki kabullenmişken nihayet içim almışken bunca pisliği anlatıp tekrar canlandırmak istemiyorum. İşte o noktada ben hep anlatmamayı tercih ederim. Anlatamadıklarım da beni içten içe yer bitirir. Yine de olsun .. Fix cümlemiz belli..
"Dökemem içimi, zor sığdırdım zaten.."