ahmed arif

yokluğun cehennemin öbür adıdır üşüyorum, kapama gözlerini

'yokluğun cehennemin öbür adıdır üşüyorum kapama gözlerini'

"dayan rüsva etme beni"

karanfil kokuyor cıgaram.

“ne yalan söyleyeyim, üzgünüm. 
bir yanım kopmuş 
kanamış gibi.”

can benim düş benim ellere nesi..

"senin rengin tüm renklerin şahı padişahıdır senin ahın tüm ahların kahredici ahıdır yıllar gün misali geçti asırlar ay misali herkes kendi âleminde bu neyin eyvahıdır"

karanfil kokuyor cigaram

terk etmedi sevdan beni

maviye, maviye çalar gözlerin, yangın mavisine. rüzgarda asi, körsem, senden gayrısına yoksam, bozuksam, can benim, düş benim, ellere nesi? hadi gel, ay karanlık...

gitmek gözlerinde gitmek sürgüne

hasretinden prangalar eskittim

dal, kor keser penceremde açarsa kuş, vurulur üzerimden uçarsa. ve hal böyle böyle, yol bu yöndeyken gelir, ki her gelişinde daha da içten gelir, soluk soluğa benim olursun. amansız sarmasında kollarımın esrik, çığlık çığlığa erir, kar gibi vücudun... -kalbim dinamit kuyusu

ne yalan söyleyeyim üzgünüm.
 bir yanım kopmuş, kanamış gibi,
 bunu ancak sen anlarsın.

hastetinden prangalar eskittim

yokluğun cehennemin öbür adıdır üşüyorum, kapatma gözlerini...

bir akşamüstüdür katil, muhteşem alıp götürmüşler dost dediğini almış rüzgârlar içini, ümide benzer, sevdaya benzer... soğuk bir namludur kör ve pusuda ense kökünde zulüm, ve sermiş cânım sofrasını dört başı mâmur burnun dibine hürriyet. seviyorum mümkün değil; aranızda kurşun, yasak bölge var sen genç, sevdan ölünecek kadar güzel kanunu yapanlar ihtiyar. (bkz:ahmed arif) bu şiir mükemmel ya

"her ne hal ise, seni düşünmek iyi geliyor bana"

"gene bir cehennem var yastığımda, gel artık..."

kime ne desem boyuna kendimi dinliyordum eski yağmurları dinliyordum düşünmeden biliyordum deniz ılıdı dökülen çelik katı yürüyenler yanyana yüzümü güneşte dinlendirsem dağın dağ olduğunu bilsem ovanın ova ağacın ağaç kurtulurdum çok köprülü sular gibi git git bitmedi boyuna kendimi dinliyordum eski yağmurları dinliyordum saat sekizi geç vurdu giden gitmiş hüznü ayaklandırmak boşuna düşünmeden biliyordum

ard- arda kaç zemheri, kurt uyur, kuş uyur, zindan uyurdu. dışarda gürül- gürül akan bir dünya... bir ben uyumadım, kaç leylim bahar, hasretinden prangalar eskittim. saçlarına kan gülleri takayım, bir o yana bir bu yana...

hasret ve sevgi ne kadar güzel anlatılabilirse o kadar güzel: hasretinden prangalar eskittim

havva ana'n dün kü çocuk sayilir anadoluyum ben taniyor musun ?

iyi ki doğmuş, üstâd. iyi ki geçmiş bu dünya'dan. şiirlerini sonsuza dek yaşatacağız. cigaralarımız hep karanfil kokacak.

seni, bağırabilsem seni, dipsiz kuyulara, akan yıldıza, bir kibrit çöpüne varana, okyanusun en ıssız dalgasına düşmüş bir kibrit çöpüne.

"canım benim... bilir misin 'canım' dediğimde içimden canımın çıkıp sana koştuğunu duyarım hep"

"ne yalan söyleyeyim üzgünüm. bir yanım kopmuş, kanamıș gibi, bunu ancak sen anlarsın."

terketmedi sevdan beni, aç kaldım, susuz kaldım, hayın, karanlıktı gece, can garip, can suskun, can paramparça... ve ellerim, kelepçede, tütünsüz uykusuz kaldım, terketmedi sevdan beni...

evet, ağlamaklı oluyorum, demdir bu. hani, kurşun sıksan geçmez geceden, anlatamam, nasıl ıssız, nasıl karanlık... ve zehir - zıkkım cıgaram. gene bir cehennem var yastığımda, gel artık...

"gözlerinden öperim canım en çok da burnundan, gülme ciddi söylüyorum."

yokluğun cehennemin öbür adıdır üşüyorum kapatma gözlerini..

bilmezler nasıl aradık birbirimizi, bilmezler nasıl sevdik, i̇ki yitik hasret, i̇ki parça can.

bir şiir üstadı. okunası, dinlenilesi bir şair. bugün ölüm yıldönümüdür. saygıyla...

deli kadınlar iyidir: çünkü ne kahkahaları tutsak, ne gözyaşları sınırlı, ne arzuları mahpus, ne öfkeleri prangalıdır...

karanfil kokuyor cigaram dağlarına bahar gelmiş memleketimin 🌹

seni anlatabilmek seni.. i̇yi çocuklara, kahramanlara.. seni anlatabilmek seni.. namussuza, halden bilmeze, kahpe yalana.. ard arda kaç zemheri.. kurt uyur, kuş uyur, zindan uyurdu.. dışarda gürül- gürül akan bir dünya.. bir ben uyumadım.. kaç leylim bahar.. hasretinden prangalar eskittim.. saçlarına kan gülleri takayım.. bir o yana.. bir bu yana..

"evet ağlamaklı oluyorum, demdir bu. hani kurşun sıksan geçmez geceden. anlatamam.. nasıl ıssız, nasıl karanlık.. ve zehir zıkkım cigaram. gene bir cehennem var yastığımda. gel artık..."

t ile yazanlara deli oluyorum adamın adı ahmed niye zorluyosun sana yapsalar hoşmu

"sana doymak korkunç ahmaklık olur. hadi gel."

''her ne hâl ise, seni düşünmek iyi geliyor bana.''

--- spoiler --- adeta fosilleşen duygular düşünceler yıllar sonra saklandığı yerden çıkarılıp okunduğunda o mektubu arkeolojik bir çalışmanın en güvenilir buluntusu haline getirir.. --- spoiler ---

çok seviyorum bu güzel adamın şiirlerini. sonra ahmed arif'in leyla erbil'i sevdiği kadar beni seven bir sevgilim olduğu için yaşama tutunacak nedenlerim olduğunu anlıyorum.

"ben bütün bu manasız iç sıkıntılarından senin var olduğunu hatırlayarak sıyrılıyorum."

"özledim diyebiliyorum ya, yeter bana.evet özledim seni. hastalıklar, musibetler, uzak kalsınlar sana. yerine, ne çekeceksen ben çekeyim, ne bela bulacaksa beni bulsun. kadalar beni alsın. kurban başan. başan dönüm. kadan alım. cümle dünyalıkları senin ayağının dırnağına kurban ederem. bir havan, bir tutumun var ki ab-ı hayata bile değişmem. yiğit, rahat, dobrasın. beni hiç kırmadın. umut, yaşama sebebi, zulme dayatma yetisi oldun bana. sensiz edemem. bunu bir eksiklik sayanlar olabilir. takmam kimseyi. sensiz edemiyorsam bu bana ancak yücelik, haysiyet verir. dünyaya geldiğime pişman değilem ! seni tanıdım çünkü. insanların yarıdan çoğunun beyinleri, oraları çalınmışsa dünyamız puştluklarla doluysa koymaz bana. çünkü sen varsın. sen tek başına cihanın tüm haksız, canavarca düzenine karşı beni ayakta tutabiliyorsun." (leylim leylim, sayfa 59)

yokluğun cehennemin öbür adıdır üşüyorum, kapama gözlerini

ben ki 29 yaşındayım. ama binlerce yıldır seni arıyor, hasretini çekiyorum.

leyla'ya olan bir mektubunu şöyle bitirmektedir: "gözlerinden bûs eyler arif kulun." ne naif bir sevmektir bu.

ha, neyini mi merak ederim? serçe parmağındaki tüyden, kulak memendeki tatarcık ısırığına, düşlerine, esnemene, şıpıdık terlikle mutfaktan çıkışına kadar nen varsa! gözlerinden öperim, ama gene yarımım.

bir daha böyle bi nimet bulunmaz,böyle bir şairi bir daha hiç bir ana doğurmaz. “gözlerinden öperim.o güzel burnuna yıldızlarca öpücük..bana yaz!ben daha buradayım.eğer diyarbakır’a yazdıysan,annem alır,açmadan bana gönderir.ben giderken sana yazarım.kendine iyi bak.bir daha hiç bir ana doğurmaz seni.tekrar öperim. senin.”