affetmek

2. şansı verirseniz, 2. kez bıçaklanırsınız.

salağım galiba hemen affediyorum herkesi.

yükü ağır eylem. haklı olmak başlı başına ağırken sahici bir pişmanlığın ağırlığını da yüklenmek, üzerine düşünüp bazı şeyleri göz ardı etmek ya da yutmayı öğrenmek... pek bana göre değil gibi, ondan böyle düşünüyorum sanırım.

bunu da ticarete dökmüşler; link dünya üzerinde yapabileceğim en kolay iş olabilir bu. çıkacaksın sahneye, önce biraz boş yaparak kafaları bulandıracaksın. dinleyenlerin akıllarına sonradan cevabını vereceğin birkaç soru işareti yerleştireceksin. ardından genelgeçer bazı tespitleri süsleyip o sorulara cevap mahiyetinde servis edeceksin. sonra yavaş yavaş birçok duyguyu dinleyenlere yaşatacaksın. ki hepsine hitap edebil. kimisinin gerçekleri yüzüne vurmak, kimisine köpek çekmek, kimisine merhamet etmek... kısacası her olumlu/olumsuz duyguyu onların karşısına koyacaksın ki kimin hangisine ne kadar ihtiyacı varsa onu alıp gitsin. zaten bu tarz seanslara gelen tipler aşağı yukarı şu frekansta oluyorlar; link harbiden he, konuşma aralarına oğuzhan uğur tarzı gevrek şakalar, şarkı-şiir, dizi/film sahneleri, biraz da emsal dava anlatımı ekleyince gayet de güzel iş yaparım lan. ben bunu bir düşüneyim...

afettmeyin. affedeni sikiyolar

insanların kullanırken anlamını düşünmediğini düşündüğüm kelime. bir insan nasıl olur da başka bir insanı bağışlama yetkisine sahip olabilir ki. bir insan başka bir insanı affedemez. hoş görebilir, barışabilir ama affedemez. kimseden af dilenmemeli bu yüzden.

(#1868522) bu entriye katılıyorum. bana az önce yine şunu kullandı: "affeder misin beni?" ben seni affetmeyi çoktan bıraktım oysa. içimde öldürüyorsun tüm heveslerimi. artık dilimde ferman dizimde derman kalmadı. kendi kendime çırpınmaktan da yoruldum. her şey senin istediğin gibi olsun. pes ediyorum, sen kazandın.

İçinizde bir şeyleri halledebilmek için gerekli bazen. Kendinizi affetmek veya bir başkasını affetmek. Rahatlamış hissediyorsunuz sonra. Bir şeyler yavaş yavaş oturuyor rayına. Daha doğru olan yolu görebiliyorsunuz böylelikle.

Tanrım kötü kullarını sen affetsen ben affetmem.

keşke bu skilli kapatmanın bir yolu olsa. mevzunun sonunda affettiğine değmiyor genellikle.

Affediyorum yaşadıklarımı ve bana yaşatılanları, bunu sizin için değil, kendim için yapıyorum. Affediyorum ki hayatımdan çıkın gidin. Böyle huzur bulacağım. İnanıyorum.

İçsel hesaplaşmamda tatlıya bağladığım olay. Bir atandığımda içim bu kadar huzurla dolmuştu, bir de bugün. İnanılmaz hafifledim arkadşlar. Kendime resmen eziyet etmişim(insanın elinde değil tabii ki ama olsun) Ramazana bu kadar huzurla gireceğimi hiç düşünmemiştim, ben bugün affettim! açık kalan defterimi kapattım ve krematoryumda yaktım, küllerini savurdum, onlar uçtukça ben hafifledim. Hoş geldin ben:*

affetmeyi cogumuz yanlıs biliyoruz affetmek, unutmak ya da hos görmek degildir affetmek, öfkeli olmanın gereksiz oldugunu idrak etmektir ben affetigimde onlar icin degil kendim icin cünkü biliyorum affetmeden ilerleyemiyor insan

Affetmek bildiğin; unutmaktır, hoş görmektir, yaptı geçti gitti, boş ver demektir. Affetmek için o öfkeli hali yaşamak gerekir, ki zaten öfken geçmeden affedemezsin de . Affetmek öyle kolay değildir.

Bu huyumla yıllarca gurur duydum herkes affedilir falan diyordum şimdi bu özelliğimden nefret ediyorum neden diyorum ya neden seni öldüreni affetmek istiyorsun görüyorum bazen ufak bı cız ediyor yüreğim tuvalate gidiyorum hemen kendine gel arkadaşlarına kendine ailene söz verdin yapma bunu katilini özleyemezsin diyorum derin bir nefes alıyorum yanlış mı yapıyorum bilmiyorum benim canımı bile isteye yakan beni sevmeyen sadece egosunu tatmin etmek için beni kullanan herkesin helal sana o kızı bile düşürdün dedirtmek için seni yakan insanı nasıl özlüyorsun diyorum kendime affetmicem olurda affedersem şu sözlükteki bütün yazarlar suratıma tükürün.

kişinin kendisi için yapabileceği en iyi şeydir. affetmek ne acziyettir ne de kendini küçük görmektir. affetmek, vazgeçmektir. affedilecek hamleyi yapan kişiden, ona duyduğun öfkeden, onun hayatındaki yerinden, öneminden, değerinden vazgeçmektir. o öfkeyi kendine yük etmekten vazgeçmektir. önünü görmek için bir fırsattır. affetmek, kişiyi hayatında tutma zorunluluğu vermez. tam tersi, çıkışını kolaylaştırır. affetmediği her şey insanın hayatında askıdaki biri olarak kalır. fakat bilinen en önemli gerçeklerden biridir ki; yenileri gelsin istiyorsan yer açmalısın... velhasılı; askıları boşaltmak iyidir. kolaylıklar dilerim.

işin felsefiği kısmına girmek istemiyorum ama varlığının insanın kendisiyle çeliştiği ve bana göre var olmayan kavram

Gittiğin günden beri kendimi asla affetmeyeceğim diyordum kendi kendime . Halbuki yaşadıklarımızın yükünü sen kendi canına kıyarak halletmeye çalıştın gerisini de bana bıraktın . Maksadın canımı ömür boyu acıtmakmış meğerse. Bugüne kadar başarılı olsan da hayatımın ipleri benim elimde ve kendimi iyi, kötü doğrusu ve yanlışıyla affediyorum. Uzun zamandır bunları düşünmek yerine artık hayatımı yaşamayı seçiyorum. En zoru başardım ve yoluma devam ediyorum fakat eğer diğer dünya diye bir yer varsa asla affedilmeyeceksin Ceyda. Bana bıraktığın mektuptan da sonunda kurtuldum. Mutlu ve huzurluyum

her durumda doğru değildir. misalen bu habeş maymununu affetmek ona ödüldür, zira bazı insanları -ülkemizde ise çoğu insanı- istediğiniz kadar affedin düzelmeyecektir ve hatalarından asla ders çıkarmayacaktır. taviz tavizi doğurur, iyi niyet kisvesi altında enayilik yapmanın manası yok.

Bir cümle okumuştum diyor ki "birini affedemeyeceğini anladığın zaman ondan vazgeçersin vazgeçemeyeceğini anladığın zaman affedersin" bence zaten her seyi özetliyor ya

en büyük enayiliğim sanırdım her zaman ama farklı bir bakış açısıyla bakmaya başladığımdan beri olaylara, bu fikrim kayboluyor. biriyle içinizde savaşmaya devam ettiğiniz sürece kaybeden her zaman siz oluyorsunuz. o kişiyi gerçekten affedip, bakın hayatınıza geri alırsınız almazsınız bu farklı bir mevzu, hayatınıza bakmaya başladığınızda daha huzurlu oluyorsunuz. birine karşı kötü duygular beslemek sadece kendi enerjini bozmaya ve emmeye sebep oluyor hele ki çok değer verdiğiniz ya da değer vermiş olduğunuz biriyle. ben affetmeye bana en çok yarayı veren kişiyle başlamıştım, babamla. tabii onun çabalarıyla işler daha kolay olmuştu. daha iyi ruhu olan biri olmak istiyorum daha huzurlu biri. yaşlanıyorum galiba :)

Sırtındaki bir çuvalı indirmek.

başkalarına gösterdiğimiz hoşgörüyü neden en yakınımızdakinden esirgeriz? sevdiğimiz birinin hatasını bağışlamak neden bir yabancıyı affetmekten daha zordur?

boca edilmemesi gereken eylem. af; bayram şekeri gibi dağıtılan değil, izci rozeti gibi hak edilen bir şeydir. ideal bir affetme eyleminde ortada bir affeden yoktur. ondan ziyade kendini affettiren vardır. ezcümle, kendini affetirmeyenleri affetmek için uğraşmayın. gerek yok o fedakarlığa. "fazla fedakarlık kişinin kendi kul hakkına girmesidir."

Bence affetmeyin gün geliyor affetmeseydin diye önünüze geliyor. Ne kadar az insan o kadar çok huzur.

kazık atanı yalan söyleyeni arkadan konuşanı vs. hepsini affettim bir tek kendimi affedemiyorum başkasına tanıdığım imtiyazı kendime tanımadım.

aynı yanlışın tekrar yapılmasına izin vermektir. hayatım boyunca affettiğim çok şey oldu. başkasına yapılsa affedilmeyecek çok fazla şeyi bi çırpıda affettim. hala affediyorum ama artık unutamıyorum. bazı şeyler defalarca konuşulsa bile düzelmiyor ve insana, karşı taraf talep bile etmeden affetme zorunluluğunu kılıyor. bunlar hayatımızdan çıkaramadığımız insanlar. o konu çok uzun günlerce yazarım. şimdi bahsetmek istediğim konu daha gündelik. örnekle anlatayım: 6-7 ay önce çalıştığım birim değişti. eski çalışma ortamımda çok yakın olduğumu sandığım bi arkadaşım vardı. düğünümün daha ortasında sıkıldığı için diğer iş arkadaşlarımla düğünden ayrılan, bi derdim olduğunda dinlemeyen falan. duygusal boşluktaydım herhalde ki görmedim. çünkü uzun süredir bana yanlış gelen hareketleri olan, konuştuğum halde devam eden insanları hayatımda tutmuyorum. deli miyim niye tutcam. ama işte onunla farklıydı kör olmuşum. birimim, beklemediğim ve istemediğim bi anda değişti ve tabii ki bu arkadaş benim katiyen yanımda olmadı. ben de daha önce defalarca konuşup sonuca varamadığım için bu sefer konuşmadım ve sildim hayatımdan. üzgünüm uzunca bi süre beni üzdü ve konuşmayı çok denedim. bazılarına çocukça gelebilir işte sosyal medyadan block unb yapmalı bi hayattan çıkış olması. ama ben de böyleyim beni üzmeyin. sonra yeni birimimin çok çok daha iyi olduğunu burda insanların çıkarcı olmadığını falan düşünürken aynı bokun laciverti olduğunu anlamam geç olmadı. yani lokasyon (bkz: türkiye) gereği insanlar gergin, ekonomik sıkıntılar var ve maalesef son yıllarda bu durum karakterlere de yansıdı. bi de klasiktir "biz aile gibiyizdir" cümlesinin geçtiği bi yerde mutlaka bi bokluk vardır. burası da öyle. o kötü ruhlulardan kendimi epey soyutladım ve tüm birim değil de sadece kendi çekirdek 5 kişilik birimimle haşır neşir olmanın daha mantıklı olduğuna karar verdim. yine yanlış karar :) geçen hafta, dışarıya karşı falan beni ölümüne savunan ve abi gibi gördüğüm şefim bi anda "kamuda mühendislik yapmak salaklık yeaa" dedi. kamuda mühendislik yapmam dışında bi sıkıntı yok. ne alaka amk noluyo dedim içimden. devam etti "işte özelde şu kadar paralar kazanmak varken o kadar okumuşsun etmişsin yüksek yapmışsın kamuda ne işin var" bilmediğiniz konularda ahkam kesiyor olmanız beni çileden çıkarıyor. öncelikle okuduğum bölüm ve ingilizce okumuş olmak beni zaten bitirdi. sonrasında özelde çalıştım ve hem maaş hem iş anlamında tatmin olmayıp kpssye hazırlandım bölümde derece yaptım ve atandım. yani bu benim tercihim benim seçimim ve en önemlisi benim hayatım. özele göre 2-3 kat daha fazla para kazanıyorum iş garantim var emeklilik garantim var. sen ne anlatıyorsun? sonra hatasını anladı ayıp ettim dedi özür diledi. özür dileyince geçti mi? eskiden geçerdi. şimdi geçmiyor. gözümde eski değerin vs kalmadı istediğin özrü dile. herkesin içinde kırdın üstüme geldin. görünürde affettim. içimden asla. bundan sonra bu hep aklımda kalacak. odada 3 kişiyiz bahsettiğim şef yok o başka odada. biri 20li yaşlarda, tıbbi sekreter yeni memur. utangaç bi kız. diğeri 50li yaşlarda görünürde çok tatlı bi abla. ama değil. 1 haftadır hastayım, öyle alelade bi grip falan değil. işe gelemedim zaten. hafta sonu 1 mesaj atmadılar, şimdi gelmiş hafta sonu kocasıyla nasıl gezdiğini anlatıyor. bakın ben insanlara aşırı değer veririm. bunu hareketlerimle de belli ederim sevgi cimrisi hiç olmadım. fakat böyle davrandığım insanların beni umursamaması beni çileden çıkarıyor. hastayken yanımda olmayacaksan, yani 1 mesaj bekledim amk, geri kalan zamanda niye olasın? hele o küçük olan. ben seni sosyalleştirmek için ne kadar uğraşıyorum. bu mu karşılığı? evet bi şeyleri karşılık bekleyerek yapıyorum başka niye yapılır? ailem hariç herkes iyi kötü karşılık verecek abi bi enayi ben miyim sürekli ver ver ver hiçbir şey alma. kısacası, affetmek aynı hataların tekrarlanmasına izin vermektir. affetmeyin. ben de daha az affedici olacağım. bırakın, aman ne uzattın desinler. sen aynı şeyi defalarca yapmazsan kimse uzatmaz.

Yok bu defa değil Bütün yolları tükettin belki de yol yanlıştı

Herkes de affedilmez yani. affetmek her zaman büyüklük değil.

affğt beni gecğğğ vaktğğğğğğ

Çok ağır bir yük gerçekten...

Eğer ben seni affetsem, geceler seni affetmez, gözyaşlarım affetmez, gururum seni affetmez..

affedeni tekrar sikiyolar affetmeyin

10 saniyede affettiğim de var, 10 senedir affetmediğim de