aynı yanlışın tekrar yapılmasına izin vermektir.
hayatım boyunca affettiğim çok şey oldu. başkasına yapılsa affedilmeyecek çok fazla şeyi bi çırpıda affettim. hala affediyorum ama artık unutamıyorum. bazı şeyler defalarca konuşulsa bile düzelmiyor ve insana, karşı taraf talep bile etmeden affetme zorunluluğunu kılıyor. bunlar hayatımızdan çıkaramadığımız insanlar. o konu çok uzun günlerce yazarım.
şimdi bahsetmek istediğim konu daha gündelik. örnekle anlatayım: 6-7 ay önce çalıştığım birim değişti. eski çalışma ortamımda çok yakın olduğumu sandığım bi arkadaşım vardı. düğünümün daha ortasında sıkıldığı için diğer iş arkadaşlarımla düğünden ayrılan, bi derdim olduğunda dinlemeyen falan. duygusal boşluktaydım herhalde ki görmedim. çünkü uzun süredir bana yanlış gelen hareketleri olan, konuştuğum halde devam eden insanları hayatımda tutmuyorum. deli miyim niye tutcam. ama işte onunla farklıydı kör olmuşum. birimim, beklemediğim ve istemediğim bi anda değişti ve tabii ki bu arkadaş benim katiyen yanımda olmadı. ben de daha önce defalarca konuşup sonuca varamadığım için bu sefer konuşmadım ve sildim hayatımdan. üzgünüm uzunca bi süre beni üzdü ve konuşmayı çok denedim. bazılarına çocukça gelebilir işte sosyal medyadan block unb yapmalı bi hayattan çıkış olması. ama ben de böyleyim beni üzmeyin.
sonra yeni birimimin çok çok daha iyi olduğunu burda insanların çıkarcı olmadığını falan düşünürken aynı bokun laciverti olduğunu anlamam geç olmadı. yani lokasyon
(bkz: türkiye) gereği insanlar gergin, ekonomik sıkıntılar var ve maalesef son yıllarda bu durum karakterlere de yansıdı. bi de klasiktir "biz aile gibiyizdir" cümlesinin geçtiği bi yerde mutlaka bi bokluk vardır. burası da öyle. o kötü ruhlulardan kendimi epey soyutladım ve tüm birim değil de sadece kendi çekirdek 5 kişilik birimimle haşır neşir olmanın daha mantıklı olduğuna karar verdim.
yine yanlış karar :) geçen hafta, dışarıya karşı falan beni ölümüne savunan ve abi gibi gördüğüm şefim bi anda "kamuda mühendislik yapmak salaklık yeaa" dedi. kamuda mühendislik yapmam dışında bi sıkıntı yok. ne alaka amk noluyo dedim içimden. devam etti "işte özelde şu kadar paralar kazanmak varken o kadar okumuşsun etmişsin yüksek yapmışsın kamuda ne işin var"
bilmediğiniz konularda ahkam kesiyor olmanız beni çileden çıkarıyor. öncelikle okuduğum bölüm ve ingilizce okumuş olmak beni zaten bitirdi. sonrasında özelde çalıştım ve hem maaş hem iş anlamında tatmin olmayıp kpssye hazırlandım bölümde derece yaptım ve atandım. yani bu benim tercihim benim seçimim ve en önemlisi benim hayatım. özele göre 2-3 kat daha fazla para kazanıyorum iş garantim var emeklilik garantim var. sen ne anlatıyorsun? sonra hatasını anladı ayıp ettim dedi özür diledi. özür dileyince geçti mi? eskiden geçerdi. şimdi geçmiyor. gözümde eski değerin vs kalmadı istediğin özrü dile. herkesin içinde kırdın üstüme geldin. görünürde affettim. içimden asla. bundan sonra bu hep aklımda kalacak.
odada 3 kişiyiz bahsettiğim şef yok o başka odada. biri 20li yaşlarda, tıbbi sekreter yeni memur. utangaç bi kız. diğeri 50li yaşlarda görünürde çok tatlı bi abla. ama değil. 1 haftadır hastayım, öyle alelade bi grip falan değil. işe gelemedim zaten. hafta sonu 1 mesaj atmadılar, şimdi gelmiş hafta sonu kocasıyla nasıl gezdiğini anlatıyor.
bakın ben insanlara aşırı değer veririm. bunu hareketlerimle de belli ederim sevgi cimrisi hiç olmadım. fakat böyle davrandığım insanların beni umursamaması beni çileden çıkarıyor. hastayken yanımda olmayacaksan, yani 1 mesaj bekledim amk, geri kalan zamanda niye olasın? hele o küçük olan. ben seni sosyalleştirmek için ne kadar uğraşıyorum. bu mu karşılığı? evet bi şeyleri karşılık bekleyerek yapıyorum başka niye yapılır? ailem hariç herkes iyi kötü karşılık verecek abi bi enayi ben miyim sürekli ver ver ver hiçbir şey alma.
kısacası, affetmek aynı hataların tekrarlanmasına izin vermektir. affetmeyin. ben de daha az affedici olacağım. bırakın, aman ne uzattın desinler. sen aynı şeyi defalarca yapmazsan kimse uzatmaz.