Bugün babaannemi kaybettim..
İstanbul'dan memlekete gelene kadar hiç duygulanmadım bile. Çünkü pek sevmezdim kendisini. Cins ve huysuz bir insandı. Ne dedeme, ne çocuklarına ne gelinine ne de torunlarına bir gram sevgi göstermedi. Onun için ağlamaya degmez dedim ve ağlamadım, ta ki o ana kadar..
Araçtan inip babamı gözü yaşlı görene kadar, annesini kaybetmiş bir çocuğu görene kadar..
Babama sarıldığımda boşaldı yaşlar gözümden, tutamadım kendimi. Bir süre öylece kaldık..
Bir süre önce yetim kalan çocuk şimdi de öksüz kalmıştı. Nerdeyse 50 yaşında olan adam bunu iliklerine kadar yaşıyordu.. babamı ikinci kez ağlarken gördüm hayatımda. İkisinde de çaresizliği, ölümün karşısında elimizin kolumuzun nasıl bağlı olduğunu sonuna kadar hissettim..
Şimdi bunları yazarken de akıyor yaşlar gözümden
Ne yazık ki kadınların ağlamasına alışmışız.. Aylar önce teyzemi kaybettim. Orda da annemin ağlaması beni derinden etkilemişti ama ağlayamadım. Ama babalar.. babaların ağlamasına dayanamıyorum..