şiir

kitaplığında şiir kitabı olmayan, twitter'dan, instagram'dan gördüğü kadarıyla şairlik taslayan neslin elinde çürüyen bir gül gibidir. divan edebiyatı'nı -failatün failatün failatün failün-'ü hariçten gazel okumak sanan veya şiiri yalnızca emellerine alet eden bir avuç güzellikten münezzeh insanların her gece şiir dolu postlar atıp duygusal kimliklere bürünmesinden nefret ediyorum.

bugün bir şiir tanımı okudum güzel geldi; nazım hikmet'in yazarken elinin titrediği, cemal süreya'nın yazarken kendinden geçtiği ama şimdiki neslin okurken hiçbir şey anlamadığı yazın ürünüdür "şiir".

ve bir şiir düşer dilimize ağır usul süzülürüz kapı altlarından..

"bence şiir şimdi senin dizindir."

artık demir almak günü gelmişse zamandan, meçhule giden bir gemi kalkar bu limandan. hiç yolcusu yokmuş gibi sessizce alır yol; sallanmaz o kalkışta ne mendil ne de bir kol. rıhtımda kalanlar bu seyahatten elemli, günlerce siyah ufka bakar gözleri nemli. biçare gönüller! ne giden son gemidir bu! hicranlı hayatın ne de son matemidir bu! dünyada sevilmiş ve seven nafile bekler; bilmez ki giden sevgililer dönmeyecekler. birçok gidenin her biri memnun ki yerinden, birçok seneler geçti; dönen yok seferinden. (bkz: yahya kemal beyatlı)

aşığım gözümde yoktur fazlası i̇stemiyorum bi elimde güneşi ne de ayı bana hediye edeceğin bir gülüş yeter fakat; nefret dolu bakışların ölümden beter

hislerim boynumu boyumu aşar sarhoş geçmiş atalarım yanımda şaşar rakının sertliğini hissedemezken dilim gönlüm ister kalbinden bir küçük dilim

desem ki vakitlerden bir nisan akşamıdır, rüzgârların en ferahlatıcısı senden esiyor, sende seyrediyorum denizlerin en mavisini, ormanların en kuytusunu sende gezmekteyim, senden kopardım çiçeklerin en solmazını, toprakların en bereketlisini sende sürdüm, sende tattım yemişlerin cümlesini. desem ki sen benim için, hava kadar lazım, ekmek kadar mübarek, su gibi aziz bir şeysin; nimettensin, nimettensin! desem ki... i̇nan bana sevgilim inan, evimde şenliksin, bahçemde bahar; ve soframda en eski şarap. ben sende yaşıyorum, sen bende hüküm sürmektesin. bırak ben söyleyeyim güzelliğini, rüzgârlarla, nehirlerle, kuşlarla beraber. günlerden sonra bir gün, şayet sesimi farkedemezsen, rüzgârların, nehirlerin, kuşların sesinden, bil ki ölmüşüm. fakat yine üzülme, müsterih ol; kabirde böceklere ezberletirim güzelliğini, ve neden sonra tekrar duyduğun gün sesimi gökkubbede, hatırla ki mahşer günüdür ortalığa düşmüşüm seni arıyorum. (bkz: cahit sıktı tarancı)

"..adımla nasıl berabersem öylece beraberiz seninle her saat seninle her dakika seninle her saniye gönlümüz mutluluğa inanmış olmanın gururuyla rahat koltuğumuzun altında birer dinamit gibi kellemiz ve sonra her zaman her ölümlüye aynı şartlar altında kısmet olmayan gerçekleri görmenin aydınlığı alınlarımızda hacet yok hatırlatmasına seni hatıraların sen bana kalbim kadar elim kadar yakınsın."

sevgilim; sevginin yüreği derin,tutunamaz ellerim, düşer giderim sensizliğe,yiterim. sevgilim; gözlerin bana baksın isterim,bakışını özlerim, her an beklerim, ben ve ümitlerim. sevgilim; hasretin aşkından ağır,beni sana çağır, yokluğun ölümdür,öldürür ağır ağır.

başka bir dünyadır şiir. bizim gibi fani değil. yüzyıllar önce yazılmış bir şiir bile şu an içinde bulunduğumuz durumu o kadar güzel anlatabiliyorki insan büyüsüne kapılıyor. farklı diyarlara uçmanın en kolay yoludur şiir.

çok ilginç gelmiştir hep. i̇nsan şaşırıyor aslında. ne demem gerek bilmiyorum. hissettiğim bir şey var ama: şiiri şiir yapan şair değil okuyucudur. talep eden kitlenin; üreticinin de önüne geçebildiği, ürünü bu kadar etkileyebildiği her hangi bir sanat mercii olduğunu düşünemiyorum. bir şiir okuyucunun elinde ne kadar sofistike yoğurulabiliyorsa sanki o kadarmış gibi gelir bazen. bazen ise tam tersini hissederim. ne kadar duru yapılabiliyorsa bu iş, şiir ancak odur dediğim zamanlar da olur. sadece kendi içimde bile bu kadar gelgitli bir kavram... ne bileyim hayata renk katan küçük detaylardan sanırım.

kelimelerin muhteşem uyumuyla bir araya gelerek oluşan şiirlere hayran kalıyorum. her biri özenle seçilmiş de cımbızla tek tek yerleştirilmiş gibi. okuduğum anda kalbimi sarmaya başlıyor, işte bu kelimelerin gücü. (bkz: gülce) (bkz: hüznün isyan olur) (bkz: içerikler)

şiirle ilk tanışmamda içimden geçen şeyi çok net hatırlıyorum dedim ki benim içimde yaşadığım şeyi nasıl biliyorlar bu insanlar nasıl anlatmışlar bunları bana. şiir çok farklı bir şey hocam şiirle anlatamayacağın bir şey yok mükemmel bir şey

öz şiir anlayışıyla yazan şairlere hayranım abi bak mesela yahya kemal adam ölüm kelimesini kullanmadan ölümü anlatıyor

bitmişiz okeye dönüyoruz

lise yıllarımda edebiyat kitabındaki şiirleri inceleyerek sevmeye başlamıştım bunu. edebiyat öğretmenimiz sinirli bi kadındı ve derste sıkıldığımda arkadaşlarla konuşmaya fırsat bulamadığım için zaman geçsin diye ders kitabındaki şiirleri okurdum. yavaş yavaş farkettim ki şiirler belki de hala yaşamamızın tek sebebi. o günden sonra içinde bu kadar güzel şeylerin bulunduğu edebiyat ders kitaplarını hala farkedemedikleri için sınıftakilere biraz üzülmüştüm açıkçası

günümüzde anlamını yitiren bir kavram, çünkü herkes şair olduğunu söylüyor. herkesin şair olduğu dönemde, herkes şiir konuştuğu için kıymeti harbiyesi kalmadı. yani dışarıdan gözüken manzara bu, maalesef. şiir öldü. başımız sağolsun.

edebiyatın en mükemmel dalı bence. şiir okumayı ve arada bir şeyler karalamayı severim. dinlemek apayrı bir duygu zaten. hiç şiir kitabı almadım ama. şiir, öyle evde otururken, otobüste giderken okunacak bir şey değil. karşına çıkacak bir yerde ve okuyacaksın. bir dizesini duyup araştıracaksın. yaşadıklarınla şiir anlam kazanacak.

Zaman zaman çok yersiz geliyor bana şiir. Böyle bir şeye gerçekten gerek var mıydı hissine kapıldığım çok oluyor. O yüzden az oranla şiir okurum. Ama bazı zamanlarda da ne işe yaradığını anlayıveriyorum gerçekten. Minik bir aydınlanma anı. Bazı şeyler düz yazıyla gücünü yitiriyor. Hatta bazı şeyler düz yazıda varlığını yitiriyor. Bazı hikayeleri ya da bazı duyguları ifade etmek için poetik bir formata ihtiyaç duyuyorsunuz. Şiir sadece o anlarda anlamlı bir saha haline geliyor bende. Şiirin nasıl bir şey olduğunu ne işe yaradığını gerçek anlamda fark edebilmek için bütünüyle ifade kabiliyetinizin felce uğraması gerekiyor. İnsanın kendini ifade edemeyeceğini anladığı yerde şiir doğuyor galiba.

Kısacık anlatımlar ile duyguların ruh bulması, kayıp ruhlara da kendini buldurma hali.

Sen benim adını koyamadığımdın..

şiir onu yazana değil, ona ihtiyacı olana aittir

ne demiş Birhan Keskin;

bir ara edebiyat hocamız sayesinde epeyce ilgilenmiştim, bir şeyler karalamışlığım da vardır hatta. ama sonra sıkıldım ya, bana göre değilmiş. realist bir insanım ben, öyle uzun uzun betimlemeler yordu beni. garipçileri destekliyorum bak bu konuda adamlar haklı ne uğraşıyorsun abi bırak cımbıza da şiir yaz nolacak. illa duyulmak, hissedilmek için yazacaklar. boşa zaman. 21. yüzyıl insanı için zamandan daha kıymetli bir şey yok. zamanımızı parayla satıyoruz biz. oturup bir kelime için üç yıl düşünecek vakitler geride kaldı.

Görüyor musun ey nazlı yar Yine geldi sonbahar Her bir tarafta düşen yapraklar Belli onlarda çok yorulmuşlar Artık nasıl sıkıldıysa ağaç dalından Düşüyor arkasına dönüp bakmadan Öyle bir düşüyor ki çok yorulmuş artık Derler ya hani sonbahar bahene

Desem ki vakitlerden bir nisan akşamıdır, Rüzgarların en ferahlatıcısı senden esiyor, Sende seyrediyorum denizlerin en mavisini. Ormanların en kuytusunu sende gezmekteyim, Senden kopardım çiçeklerin en solmazını. Toprakların en bereketlisini sende sürdüm, Sende tattım yemişlerin cümlesini. Desem ki sen benim için, Hava kadar lazım, Ekmek kadar mübarek, Su gibi aziz bir şeysin; Nimettensin, nimettensin! İnan bana sevgilim inan, Evimde şenliksin, bahçemde bahar; Ve soframda en eski şarap. Bırak ben söyleyeyim güzelliğini, Rüzgarlarla, nehirlerle, kuşlarla beraber. Günlerden sonra bir gün, Şayet sesimi farkedemezsen Rüzgarların, nehirlerin, kuşların sesinden, Bil ki ölmüşüm. Fakat yine üzülme, müsterih ol; Kabirde böceklere ezberletirim güzelliğini. Ve neden sonra Tekrar duyduğun gün sesimi gök kubbede, Hatırla ki mahşer günüdür, Ortalığa düşmüşüm seni arıyorum. Cahit Sıtkı Tarancı

boş adam işi

Dikkati nasıl bu kadar kolay kendinde topluyor anlamıyorum.

Bir şiir biliyorsun, ayakta bira içebilir Bir şiir nerden baksan şâirini seçebilir

Bu yağmur... bu yağmur... bu kıldan ince Nefesten yumuşak yağan bu yağmur... Bu yağmur... bu yağmur... bir gün dinince. Aynalar yüzümü tanımaz olur. Bu yağmur kanımı boğan bir iplik Tenimde acısız yatan bir bıçak Bu yağmur yerde taş ve bende kemik Dayandıkça çisil çisil yağacak. Bu yağmur delilik vehminden üstün; Karanlık kovulmaz düşüncelerden. Cinlerin beynimde yaptığı düğün Sulardan, seslerden ve gecelerden.

Yüzünün üzülmeye çalışmış yerlerinden bahsediliyor güya gövdenin ve sesinin başına su gelmiş, inanmazdım herkesle hançersin de kendinle adın çıkmış sanki, kalbini özenle kırmışsın bütün eşyanın, ummazdım incirin öte hatrı suyun kuşkusuz fikriyle üzgünüm dilemiştim ki en çok kar yağmasın bu kış bu kış kalp suyumla ıslanmasın yastık! dilemiştim ki yoktur aşk bu mutlak hasar bu mükemmel hata bu belki mümkün bir kusurdur sinemdeki ama ödü varsa umru da var insanın ayarı gibi anladım sanki:devlet neden şarap kullanmaz neden en uzun suya en sessiz uzanır yüzün neden en çok üzülmüş üzümün adı şaraba çıkar sonra madem insan kal adında bir beladır insan dalgın bir belgedir kendiyle hayat arasında neden eve dönmekten ibarettir hayat neden bazen simsiyah bir doğruyla denilir, devletin ve allah’ın en iyi fikridir kış bütün evlerin en mükemmel hatasıdır baba başka incirin yarasını başka incir de bilmez gibi talandır bu herkesle herkes olmak kopan umur ufalan ödün adıyla iki lekenin birbirine dağılmasına sadece aşk mı denir diğer zeytinin diğer zeytine fethi gibi dilerim herkesin vaktiyle adı sinem olan uzun bir yasa değer eli sinem! o kadar, o denli.

Kalem kağıda yazamıyor hasretini Kahrolası özlemin acıtıyor sözlerimi Gittin gideli hüzün sardı bu canı Konuşmakla anlatılmıyor sancısıSana olan düşkünlüğümü bilirsin Canın yansa canımdan can alırsın Görmedikce ömrüm gider Gözlerim değil yüreğim kanar Yazmakla dinmiyor Susmakla hiç bitmiyor Yokluğun öyle bir dert ki Çekmekle bitmiyorİnsan bazı şeyleri Yaşamadıkca ne olduğunu bilmiyor Ayrılık ne yaman bir şeymiş Katlanmakla bitmiyor Uzun bir yol misali Ne sonu görünüyor Ne de yürümekle bitiyor Her adımı ayrı kor Yanmakla bitmiyor…Sen şimdi benden çok uzaklardasın ya Sanki bende senle gitmişim gibi oluyor Garip bir duygu bu nasıl anlatsam Nasıl tarif etsem edilmiyor Aklım bende değil sende kalıyor Yüreğim yerinde değil Sanki bana el kalıyor Öyle zor bir şey ki Adını ne koysam Kimsesiz kalır..

Merak ettim, sözlük yazarlarının en sevdiği şiirin adı nedir hepsini tek tek okuyacağım

Anlatabilirsen güzel bir hikaye olur ama anlatamazsan şiir.

Ben genelde kendim yazmayı tercih ediyorum ancak beğendiğim bir şairin sözünü yazayım buraya; Günlerce konuşmaz, yazmaz, aramaz, sormaz... Sonra gelir bir "Merhaba" der yine o kazanır. Cemal Süreyya

karıştırıldığı şeylerin haddi hesabı yok. özel'in örneği üzerinden anlatmak istiyorum, arif nihat asya'nın bayrak adında bir eseri var. şiir olarak okunur, şiir olarak zikredilir. lakin esasen şiirle alakası olmayan, olsa olsa marş olabilecek bir ahenkten ötesi değildir. şöyle der; "sana benim gözümle bakmayanın, mezarını kazacağım. seni selâmlamadan uçan kuşun, yuvasını bozacağım." :d . başkaları, sizler, onlar... kim ne der bilmiyorum. ama özel'in buna şiir demediğini biliyorum. ben de aynı fikirdeyim. bunun için şiir okuma kılavuzu'nu okumaya gerek yok. bir yusuf masalı'nda şöyle diyor özel; "güzelse de güzel denilmez ordulara savaşı hatırlatan hiçbir şeyi gönül yatkın bulmaz güzel kelimesiyle anlatmaya." olay bu kadar basit. şiir dediğimizin şeyin yolu ve gayesi ya hoşluk ya hakikattir. hassasiyetsiz nahoş şeylerle şiir ortaya konamaz. aksi olan her şey şiir kılıklı marş, aforizma, uzun hava, mani ve dahasıdır. ama şiir değildir. özel'in verdiği güzide örnekle, şiir tam olarak şöyle bir şeydir; (#4077338) not: tüm bu mukayeseyi özel'den dinlemek için; link

Geceleyin otobüste ne yana gittiğini şaşırır insan Ne zaman geceleyin düşsem yollara Ne zaman camdan baksam karanlık Yüreğim sıkışır, aklım karışır Senden uzağa mı sana doğru mu gidiyorum bilemem Bir telaş alır beni, korkarım Yaklaşmaya çalıştıkça mesafeler uzar diye Karanlıklar düşlerimi bozar diye korkarım, söyleyemem Bir ışık görünür çok uzaklardan Dağ başında birinin pencerisi mi Sevinçten uykuları kaçmış biri mi? Neden yanar o ışık? Güneşi mi bekler? Kuşkular kemirir yüreğimi Tek bekleyen ben değilsem ölmek isterim, ölemem

en az benim kadar mücadele etmeyi bilen birine ihtiyacım var ayakta kalmanın fazla geldiği günlerde ayaklarımı kucağında tutmaya razı birine daha ben bile ne istediğimi bilmezken tam da ihtiyacım olanı veren biri konuşmasam bile beni anlayan istediğim bu işte Süt ve Bal, Rupi Kaur

Yazmaya 5 senedir tövbeli olduğum şey.

Hayatımda yazmayı beceremediğim bir şeydi şiir, fakat yazdım. Yazmamın imkansız olduğunu düşünürken çöktüğüm yerde on beş dakikamı almış bir şiirdi. İlk şiirimi yazarken son olmayacağına emindim, ilham meleğim zaman kolluyor olmalı.

İki sene önce notlarıma bir şiir kaydetmişim. Biraz araştırdım ama yazarını bulamadım yayınlanmamış bir şiir. Ateşten gözler Gözlerinde bir ateş görürdüm Yakardı kirpiklerimi Bana mı ateşti? Yoksa ben mi niyetliydim yanmaya? Bana yanmıyordu o gözler Farketmez kirpiklerimi yakıyordu Gönlümün içinden bakardım sana Bakardım yarayla Beklerdim çöp atmanı Beklerdim uzaktan görmeyi Korkardım senden Acı veren güzelliğinden İki çift söz etmek isterdim Vazgeçerdim hep Belki korktuğumdan Belki hayalimi bozmak istememekten Tutunurdum sana Bilirdim haberin yoktu benden Belki istemezdin beni Ama bilirdim onlar gibi olmazdın Geceyi sevmezdim Seni göremezdim Geceyi sevmezdim Kokunla uyuyamıyordum Gökyüzüne bakardım Çakılır kalırdım Gökyüzü yıldızlarla doluydu Ben ay'ı isterdim Benim olacağını bilsem Beklemezdim gelirdim Fikrimce sen de bilmezdin Bir gün benim olacağını Gözlerini arardım Tekrar tekrar yanmak için Ne vakit seni görsem Gideceksin diye üzülürdüm Gençtik tabi Belki sen bilmezdin Ben bilirdim Ben seninle bilirdim yanmayı Kollarımda olsan İncitmekten korkardım Ben uzaktan yanardım Yollarında beklemeyi severdim Ne vakit o sokaktan geçsem Otururdum o kapıya Bilirdim her şey burda başladı Her şey burda bitecek Yazamazdım seni Kelimelerim yetmezdi Anlatamazdım seni Cümlelerim tükenirdi Bilirdim sonum da olsan Hep senin için yanacaktım Hiç üzülmezdim Mutlu bir ölümdü ??

şeyhim 14 milyar yıl ne çabuk geçti yaş kırk oldu kırklara karışamadım ben defterden sildim ölümsüzlüğü şeyhim kainata alışamadım.