Bir zamanlar ders dinlediğin sınıfta dört yıl sonra ders anlatan olmaktır. İnanılmaz duygulandım. Biraz da buruğum. O sıralara bakınca dört yıl önceki hayaletimi gördüm. Başını arkaya yaslamış hiç görmek istemediği geleceği için çabalıyormuş gibi görünen henüz on yedisinde, hayata küsmüş bir genç... Elimde olsa dört sene öncesine gider saçlarımı okşardım. Üzülme, derdim. "Üzülme, dört sene sonradan haber getirdim sana. Çok mutlu olmayacaksın ama korkma şimdiki kadar da acı çekmeyeceksin. Eskisi gibi savrulmuyorsun üstelik. En azından bir meslek edinmiş olacaksın."
Geleceği göremezdim, evet. Ama bu ihtimaller içinde bile yoktu. Bu adı değişmiş ama hâlâ aynı kaybolmuşluk hissini veren dershanede öğretmenlik yapmak... Hayat öyle garip ki hiç aklımıza gelmeyen ihtimaller birden bire oluveriyor. Tuhaf.
Geçmişimi bir kenara bırakıyorum ve bugün her şeye rağmen içimin umut dolu olduğunu söylemek istiyorum. Çünkü o sınıfta benim hayaletimden başka mutsuz ve kayıp bir ruh yoktu. Karşımda pırıl pırıl, müthiş hayalleri ve istekleri olan mini mini 8. sınıflar oturuyordu. Her biri o kadar heyecanlı ve o kadar mutluydu ki, insanlığa dair solan umutlarım yeşeriverdi. Umarım bu bebeklerin hayatı benimkinden çok daha kolay olur, umarım bu hayat dolu bakışlara en ufak gölge düşmez, umarım her zaman çok ama çok mutlu olurlar. Canlarım 🧡