ben çocukken rahmetli anneannem ve dedem hemen hemen her sene umreye giderlerdi. her gittiklerinde de gelişlerini dört gözle beklerdim. dedeyle istanbul'u gezmek, anneanne abur cuburları, dedemlerin salonundaki şahsıma ait salıncak ve özlediğim birçok şey.. bana getirilecek yeni oyuncakları da merak ediyorum tabii.
oyuncaklar kadar bir an önce kavuşmayı istediğim yegane şey;
sandviç ekmeği
ben o zamanlar bu ekmeği zemzem suyu gibi mukaddes bir şey sanıyordum. diğer ekmeklerden daha mübarek bir şeydi bana sorarsanız. çünkü anneannem her gelişinde uçakta kendisine verilen bu ekmekleri yemez, çantasına atarmış. ilk seferden sonra benim bu ekmeğe olan düşkünlüğümü keşfettiği için, sonraki tüm seferlerde o ekmeği bana ayırmış. az ve öz bir gelişi vardı hep.
o zamanlar süpermarket, avm, okul kantini vs. yok tabii hayatımızda. nerden bileyim ben bu ekmeğin türkiye'de de olduğunu. arabistan'a özgü bir şey sanıyorum. yurt dışından bana özel getiriliyor falan..
çantaları açar açmaz almancı dayısının kendisi için getirdiği pakete sarılan çocuk gibi bu ekmeğe atlıyorum. sade sade yerdim.. inanılmaz tatlı geliyordu bir ekmeğe göre. ramazan pidesinden bile daha güzeldi lan. magnum reklamlarındaki hatunlar bile bir aroma karşısında benim kadar kendinden geçmemiştir.
bir de ekmeği yerken zemzem içermişcesine kıbleye dönüyorum, niyet ediyorum falan dhasjkdhska
aradan zaman geçti. carrefour'a gittik babamla. baktım bu ekmekten bir dünya var... aman allah'ım, öldüm de cennete mi düştüm? baba dedim bunlar ne? sandviç ekmeği dedi. vay be dedim, demek adı buymuş bu şahaneliğin..
içimden carrefour'u takdir ediyorum o sıra. "ulan kimisi bu markete gavur der içki satıyor diye. adamlar mübarek ekmekten de satıyormuş. ne güzel ya." falan diyorum dhasjkdhasd
gel zaman git zaman büyüdük öğrendik, sandviç ekmeğinin ekstra bir mübarekliği yokmuş meğerse. bence hala var ama. çok layık daha da mübarek olmaya. o kadar öğrenci çoluk çocuğu doyuruyor, daha ne yapması lazım?
fermanımdır; sandviç ekmeleri kutsaldır!