çocukken inanılan garip şeyler

"Tırnağını yersen midende kaplumbağa büyür" derdi annem o günden sonra tırnağımı yemedim hiç.

hava soğuk olduğunda herkes klimaları ve pencereyi açarsa havayı ısıtabileceğimize, yazın da tam tersi havayı soğutabileceğimize inanıyordum; pek de bir şey değişmedi hala mantıklı geliyor hsbajbqhaabqj

oturduğum mahallede yaşlı bir teyze vardı, onun geceleri yarasaya dönüştüğüne inanırdım.

Ölüm diye bir şey olduğunu bilmezken, küçükler büyüdükçe büyükler küçülecek sanırdım. Böyle sıra sıra bir büyük olup bir küçük olacağız sanırdım kimse ölmüyor sanırdım. Bana laf söyleyen büyüklere “sen küçülünce ben büyüyünce ben de sana aynısını yapacağım” derdim.

Şimşek çakınca Allah’ın fotoğrafımızı çektiğine inanıyordum, yağmur yağdığında iyi şeyler yapmaya çalışırdım bu yüzden. Ne kadar masum :)

Düşen dişimi yastığın altına koyduğumda para geliyor sanıyordum açgözlülük nasıl etkilediyse artık can atıyordum dişimi yastığın altına koymak için, meğersem babam koyuyormuş parayı... (bkz: işte ben o gün büyüdüm)

Ünlülerin ölmediğini düşünürdüm. Ne malmışım amk ünlü biri neden ölmesin gerizekalı junge.

Sadece benim olduğum yerde yaşamın aktığına inanıyordum, ben yoksam duruyorlar diye düşünüyordum :') Yazık oldu küçük purfekte :'))

bana demişlerdi ki ben doğmadan önce domateste çekirdekmişim. bu yüzden domates yersem hamile kalırım sanıyordum ve domates yemiyordum.

güneşi allah zannediyordum hâlâ aklıma geldikçe utanıyorum kendimden

Benden küçük kardeşim olursa en sevdiğim ayakkabımı dama atacaklarını ve bir daha bulamayacağımla tehdit ederlerdi. Ne gerek vardı ki ?

Aşık olmayı yaş ile ilgili bir şey sanıyordum. Örneğin ondokuz yaşına girince bi tuhaf olucağım, bu tuhaflığı da daha önce hiç yaşamamış olacağım. O zaman da hayallerde yaşıyormuşum aksjfjdj

küçükken ailemin özel güçleri olduğunu ama bana söylemediklerini düşünürdüm, güven duygusu desen var..

Diş perisine o kadar inanıyordum ki daha yerinden oynamamış dişlerimi zorla babama çektirmeye çalışıyordum

Yeni taşınılan evde kalınan ilk gece yastığının altında diş ya da evin anahtarını koyduğumuzda sabah yastığın altında para olacağı..

mesela ben okuldayken evdekiler yok ya da ben evdeyken okuldakiler yok, çevremde gördüğüm herkes ben varım diye var sanıyordum. ta ki 3. sınıfta bi sınıf arkadaşım okula gözü mosmor gelene kadar. Herkes çevresine toplandı 'ne oldu' diye? 'akşam babam eve sarhoş geldi annemle kavga ettiler bana yumruk attı' diyince kendi kendime 'sen orda yoktun ama ali dayak yemiş demek ki sen yoksan da herkesin bir hayatı var' diye bir aydınlanma yaşayıp bu hayatta kendimi değersiz görmeye başlamıştım.

Annemle babam bana hep seni çöpün kenarında bulduk sen bizim çocuğumuz değilsin derdi. buna o kadar inanmışım ki; bir gün annemle babam başbaşa romantik bir yemeğe çıkmış. Ben de evde ağlaya ağlaya içinde olmadığım tüm fotoğrafları kesmiş, parçalamışım. Annemle babamın gençliklerinden bir tane bile başbaşa fotoğrafları yok bu sebepten. Dolayısıyla annemin bana hamileyken olan tüm fotoğraflarını da çim Biçer gibi biçmişim. Hihi.

battaniyenin altına girince allah beni göremiyor sanıyordum.

Uçaklarda gökyüzündeyken genelde geceleri belli olan kırmızı ışıklar yanıp sönerdi ablamda uçaktaki yolcular sana el sallıyor sen de salla diye beni kandırıp el sallatırdı ben de inanırdım

Tabi ki de hayır lafının, evet mi hayır mı olduğuna bir türlü karar veremezdim... Duruma göre evet olarak kabul ederdim

Nilüfer’in erkekler ağlamaz şarkısı yüzünden erkeklerin ağlamadığını sanıyodum

Ssç dökülmesini kanser belirtisi zannediyordum

Matematik öğretmenlerinin hep gizli bir formülü olduğuna inanırdım. O formülle soruları çözdüğünü zannederdim. Matematik öğretmeni oldum öyle bir formül yokmuş.

michelin lastik adam gerçek sanıyordum. ve korkuyordum ondan kocaman bi şey çünkü.

bi yumuşatıcı reklamında kutunun kapağını açar açmaz etrafta baloncuklar, baloncukların içinde çiçekler beliriyordu. ben de böyle olacağını varsayarak anneme aldırtmıştım “anne hani reklamdakinden!” fakat hiçbir şey olmamıştı. bu kadar abartmayın lütfen inanan küçük çocuklar için acı verici oluyor.

"ikizlere takke" diye bağırılıp satılan ürünü insan olan ikizlerin kullanabileceği aynı tür şapkalar sanardım

Camiyi Allahın evi sanardım..

(bkz: Din) --- spoiler --- Yıkıcı güçler birçok bitkiyi yok eder, ama bitkiler yine de yeşermeye devam eder. Piramitler bir papatyanın dayanıklılığına asla ulaşamaz. Bülbüller Buddha'nın ya da İsa'nın sözlerinden önce de ötüyorlardı, onların sözlerinin unutulmaya yüz tutmasından nice sonra da ötmeye devam edecekler. Çünkü bu, ne vaazdır, ne öğreti, ne emir ne de baskı. Bu yalnızca şarkıdır. Ve başlangıçta Kelime yoktu, cıvıltılar vardı. --- spoiler ---

Üçü bir aradayi üc kişiden az kişiyle içilmez sanıyordum.

Ölenleri direkt mezar taşının içine gömüyorlar sanıyordum. Mezar taşına oturanlara falan tuhaf bakıyordum ta ki ben de birkaç sevdiğimi mezar altına koyana kadar.. Meğer çok daha alta koyuyorlarmış.

Allahı cami sanıyordum

Küçükken Allah'ı caminin imamı zannediyodum.

Eğer holün ışığı kapalıysa odamda biri açana kadar mutfağa, tuvalete gidemezdim. Karanlıkta biri beni yiyebilir çünkü dbjjdf

Sizde rüzgar estiğinde Allah üflüyo sanıyo muydunuz, yoksa normal miydiniz? :))

Mutlu olacağıma inancım tamdı

ben 45 yaşına geldiğimizde artık yaşlı sayılacağımızı ve öleceğimizi düşünüyordum. o zaman oturup hayatımı planladığımda daha kırk beşime çok vardı ve bu kadar zaman ne yapacağımı bilemiyordum.

Ablam beni uçakların geceleri uçarken yanıp sönen ışıklarından için bak yolcular el sallıyor sen de salla diyip kandırırdı ben de inanıp el sallardım

Büyüyünce çok büyük şeyler yapan çok büyük bir insan olacaktım. Hala buna inanıyorum çünkü herkese karşı yapamayabilecek olsam da bazı insanlar için çok büyük hâlâ olabilirim :)

Ayağımın altında ufak bir doğum lekesi var kırmızısımsı küçük. İddia odur ki hz Ebubekirin soyundan gelenlerin ayağının altında leke varmış (Peygamber mağarada kaldığında yılan deliğine ayağını tıkayıp yılan çıkmasını engellemek istemiş peygamberi görmek isteyen yılan da Ebubekirin ayağının altını ısırmış.) bunu öğrendiğim küçük yaşımda uzun bir süre kendimi Ebubekir soyundan sanıyordum.

Allah vurdu meselesi vardı. Babam namaz kılarken biz yaramazlık yapardık annem kadın söz geçiremezdi haliyle biz de cozuturduk. Ama babam namaz kılarken radarına yakalanıyormuşuz. O zamanlar daha çocuğuz, olayı anlayamıyorduk yaramazlık rehaveti ile babamın yanından geçerken hızlı bir şaplak yerdik ama uyarı niteliğinde, ne olduğunu anlamazdık. Annem Allah vurdu derdi biz de dururduk. Ulan ne saf çocukmuşumuz be :).

sihirli olabileceğime çok inanmıştım

babannemin evinde bi tablo vardı o kadar tuhaf bi şeydi ki insana benzetsen benzemez kavuğa benzetsen benzemez. ben o tablodakini allah sanıyordum ciddi anlamda, eğer kötü bişey yaptıysam o tablonun yanından geçemezdim.

Laura'nın Yıldızı çizgi filmindeki sihir tozuna çok inanmıştım. Arada ayakkabı kutularının içinde çıkan o tozlardan görünce bi içim burkulmuyo değil :(

Yaramazlık yapınca, anne/baba sözü dinlemeyince büyüklerim Allah taş yapar derdi. Bizim merdivenlerde de insan yüzüne benzer gibi bir desen vardı. Herhalde bu yaramaz bi çocuktu Allah bunu taş yaptı diye düşünür, uslu durmaya çalışırdım. Çok saftım, çok kandırdılar.

Yemeğimi bitirmezsem köpek kovalarmış… hadi canım ordan derken annem elinde kalan son ekmek lokmasını bana yedirmeye çalışıyordu o anda köpek kovalamaya başladı minnağım daha 6-7 yaşlarındayım 20 yaşıma kadar tabağımda ne varsa bitirdim o olaydan sonra.