bir türlü beceremiyorum şu işi, keskin bir vedaysa özellikle. bir insanla son kez konuştuğumu bildiğimde zincirleme saçmalıyorum, söylemek istediğim hiçbir şey çıkmıyor ağzımdan. ben olayın merkezinden uzaklaştıkça karşıdaki insan bunu fark edip iyice güçleniyor, söylemek istediklerini bir bir sıralıyor. sonra ben yine saçmalıyorum.
kafam söylemek isteyip söyleyemediğim cümlelerle dolu bu yüzden.
ağzınızdan çıktığında sizi pişman eden cümleler, çıkmadığında pişmanlıktan daha fazlasını yaşatıyor.