veda etmek

zordur... ilişkiyi kesmek,alakayı bitrmektir. çözüm yolları bitince,tükenince yapılması gereken durumdur

günümüz ilişkilerinde veda etmek değil de direk engellemek revaçta (bkz: profil fotoğrafı yok simgesi) iki taraf için zor veya üzücü olsa da güzel noktalandırın, iyi noktalandırın

bence en güzel veda sessiz,habersiz olandır. hadi eyvallah

son birkaç hesabımız vardı kapanacak giderken de sessiz sedasız gittiğimiz için kimsenin haberi olmamış kapatmaya diye geri döndük kapattık kalp kırdıysak af diliyoruz hak geçirdiysek helallik istiyoruz benden yana hertürlü helal olsun kendinize iyi bakın

gitmeyin.

kesin giderken yapılan veda değil de, ben gideceğim şeklinde yapılanların çoğu yardım çağrısı gibi, değer verilmek ilgi görmek istiyor, gitme desene kanka diyor

sürç-i lisan ettiysek affola

zordur.

üzülmemek diye bir şey varken neden veda edip üzülelim ki dedirtebilir. :)

bu eylemi müfredata ekleyen her kimse, lidyalılardan daha çok küfür yiyor eminim buna. sadece kendi başıma, soluk alıp verdikçe bu zatı muhtereme sövüyorum çünkü.

uzun yola giderken ettiğim vedalar bitirdi beni. daha bugün annem sanki ilk defa gönderiyorum oğlum seni dedi babam öyle bir sarıldı ki ciğerimin yarısını orada bıraktım. her seferinde bir daha göremeyecekmişim gibi hissetmekten çok yoruldum ey sözlük yok mudur çaresi?

okulların açılmasıyla beraber gurbette okuyan öğrencilerin yapmak zorunda olduğu eylem.

gitmekten daha zordur bence veda etmek.

pişmanlıktır. (bkz: dönüşü efsane olamamak)

veda edemediğiniz her şey ve herkes bir ömür içinizde gömülü kalacak, hiç bitmeyecek. o yüzden vedalaşın. sarılamasanızda içinizden veda edin. onu içinize değil ait olduğu yere gömün.

ilişki falanda değil asıl olay bence; birdaha göremeyeceğin sevdicek için tek kişilik veda etmektir. en kötüsü onun haberi yoktur.

veda edememek var bir de. iki ay önce ayrıldık sevgilimle. ama öyle çok alışmışız ki birbirimize, gün içinde anlatmak istediğimiz şeyler, sevindiklerimiz, üzüldüklerimiz her şey içimize sığmıyor ve konuşuyoruz. halbuki ayrıyız. bir yanım hala kızgın. kesin bir veda etmek istiyor çünkü asıl yapmam gereken doğru olan o, diğer yanım tamamen kaybetmekten korkuyor. (bkz: iki ucu boklu değnek )

sevmem vedaları .sanki o insanı bir daha hic goremicek gibi hissederim. ama insanlar bazı söyleyemedikleri veda ederken söylerler ya hani ne bileyim bazen etmek lazım

birileri bi yerlerde vedalaşiyo ama buna üzülüp gözyaşı sel olan hep ben oluyorum

son kez sarılmaktır,son kez öpmektir,son kez doyasıya kokusunu içine çekmektir.vedalar kötüdür,vedalar incitir

bende hafif bi göz dolmasi ardindan duraklama ve hönkürmeyle devam eden eylem

veda güzeldir geri dönüşü olur elveda koyar adama

bundan yaklaşık on gün sonra en sevdiğimden uzak bi şehre gidicem bu kadar zaman sonra ilk vedamız olucak şimdiden acısı tarif edilemez kadar fazla ama vedalara da alışıcaz bu vedaların kavuşmaları da var elbet

çaresizlik

etmeyin abi edecekseniz de gelmeyin. sonra veda edilen yerde kalıyoz yıllarca

vedalar kimileri için hüzün doludur ; kimileri için yeni bir başlangıç olur. ama her ikisi de maziyi hatırlatır. hayatına devam etsen bile belki de o kısacık an seni geçmişe götürür. ( genelde yalnız olduğun zamanda ortaya çıkan bir durumdur )

soğuktur vedalar. bir kere o soğukluğu öyle bir hissettim ki 35 derecede bile üşüdüm.

hayatımda ki en büyük korkulardan.keşkem hiç olmasa

pazar günü gidecek mesela, hem benden hemde bu şehirden benim şehrimden artık sokaklarda karşılama imkanımız olmayacak. en başta kokusunu alacak sonra gülüşünü,gözlerini,dudaklarını ve gidecek. hayallere umutlara aşka nasıl veda edilir o gün gözyaşlarım öğretecek bana.

pek sevdiğim eylem. zira vedasız ayrılıklarım çok fazla. inanın güzel olmuyor. yani diyeceğim o ki veda etmek düşünülenin aksine kötü bir şey değil bence.

vedalar acıtsada bazen gitmek gerekir

veda etmek kolay da karışındakinin vedayı anlamaması sorun.

çok zor şartlarda üniversiteyi kazandım. umrunda dahi olmadığım , aklına bile gelmediğim , arkamdan ileri geri konuşan birine ömrümü verecek kadar bağlıyım. onu bu şehirde bırakmak zoruma gidiyor. aylarca görmediğim olsa bile onun bu şehirde nefes aldıgını bilmek bile yetiyor insana. şimdi onu bir sokakta tesadüfen görme ihtimalim bile olmayan bir şehire gidiyorum. veda etmenin en ağır tarafı bu sanırım. gidiyorsun ama ruhen değil tam anlamıyla veda edemiyorsun işte

pek beceremem veda etmeyi,sevmem de zaten

dünyanın en zor şeylerinden biri değil mi ya. var ama artık yokmuş gibi yapacaksın bu veda da o drumun başlangıcı.nefret ediyorum vedalardan

vedalardan korkarım.

bu sene yapacağım. tanımadığım bir şehir tanımadığım insaların bulunduğu yerde kalıp aileme veda edeceğim.

eski sevgilime ben yarın gidiyorum sana da iyi yolculuklar dedim. ufak bi vedalasma tarzında. cevap vermedi. asil kotu olan onca yasanmisliklari hice saymak. bu en cok koyan bana. yoksa yazmis yazmamis onemli degil

bir türlü beceremiyorum şu işi, keskin bir vedaysa özellikle. bir insanla son kez konuştuğumu bildiğimde zincirleme saçmalıyorum, söylemek istediğim hiçbir şey çıkmıyor ağzımdan. ben olayın merkezinden uzaklaştıkça karşıdaki insan bunu fark edip iyice güçleniyor, söylemek istediklerini bir bir sıralıyor. sonra ben yine saçmalıyorum. kafam söylemek isteyip söyleyemediğim cümlelerle dolu bu yüzden. ağzınızdan çıktığında sizi pişman eden cümleler, çıkmadığında pişmanlıktan daha fazlasını yaşatıyor.

yazıyorum %6 şarjla gideceği yere kadar yazıcam. üniversite 1. sınıfım sayın yazarlar. 1 ay felan oldu okul açılalı. yapı olarak çok sessiz sakin biriyimdir. 1 aydır sınıfta hiç arkadaşım olmadı, uğraşmadım. 15-20 gün önce sınıfta bir kız dikkatimi çekti. küt saçlı, kısa boylu, yeşil gözlü bir kızdı. genellikle siyah giyiyordu. bir öğlen arası 2 saat aramız var. ben yemekle arası olmayan biriyim 2 saat arada çok iyi uyurum kafasıyla sınıfa geçtim. bahsettiğim kızda sınıfta uyuyordu. ben kendime söz vermiştim 6 ay önce hayatında bir kız olacaksa rana olacak diye. belki bilen bilir ranayı. (bilmeyenler "sözlük yazarlarının aşk hikayeleri" adlı başlıktaki ilk entriyi okuyabilir.) neyse baktım kız uyuyor sınıfta. ellerini montuna sarmış bi şekilde uyuyordu. elleri yaralarla kaplıydı. meraklı biri değilim ama yara izleri bana farklı şeyler düşündürmüştü. neyse sınıf listesi var sınıf 70 kişi felan ben bu listenin fotoğrafını çektim. tüm kızları bir şekilde bularak eledim. kızı buldum. sosyal medyayı çok kullanmıyordu bende istek felan göndermekten çekinen biriyim. yine bir gün kız sınıfta uyuyor ama nasıl uyuyor size anlatamam. gözleri kapalı ama gözyaşı sanki zorla kapalı gözlerden delik açıp akıyordu. ben bi koşu gidip kahve aldım. baş ucuna koydum kahveyi. uyandırmaya utandım. belki kokusuna uyanır diye beklemeye başladım. 1 dakika sonra felan uyandı. arkada en arkada oturuyordum. bakıp; "teşekkür ederim" dedi. gözyaşlarını hızla silerek. ben; "rica ederim" dedim normal olarak. bu ilk konuşmamızdı. dünden önceki gün ben sınıftayken yine uyuma rutini yaparken(gören uyuyorum sanar ama ben kızı izliyorum sadece) kız uyuduğu sırada 15-20 dakika hareketsiz kaldı. seslendim cevap yok. gidicem yanına utanıyorum. en sonunda gönder şu aklındakileri dedim ve kalkıp gittim yanına. kızın suratı ıslaktı. ter değildi çünkü ıslaklığın kaynağı yine gözleriydi. uyandırmaya çalıştım uyanmadı. acili aradım geldi götürdüler kızı. ailesi felan hemen geldi. ben nasıl olduğunu öğrenmek için odaya girdim dün. konuşmama hiç fırsat vermeden konuşmaya başladı. "sen çok iyi birisin, biliyorum. bak ben gidicem bu şehirden sakın üzülme. rahatsızlığımı sana söylemicem sende öğrenmeye çalışmayacaksın. söz vereceksin bana. kahveyi getirdiğin gün rica ederim derken ki gülümsemen, bazı gülümsemeler insanı ele verir. sen kendini ele verdin. iyi biri olmaya devam et. teşekkür ederim." dedi sözlük. gözlerim doldu. aşk değildi bu 10 günde aşk olmazdı. farklı birşeydi. karşıdaki insanın acı eşiğini kendi teninde hissetmek gibiydi. daha fazla yormak istemedim, birazda utandım sözlük. "rica ederim, söz veriyorum" diyebildim. dışarı çıktığımda ailesi bana teşekkür etti. söz verdiğim için sormadım nesi olduğunu. bugün sözlük bu gece kıza hiçbirşekilde ulaşamadım. birkaç hesaptan baktım kapamış hesaplarını. gerçek bir vedamıydı bu sözlük? neden bırakırlar sözlük? vedalar çok acıtıyor canımı artık sözlük, cevaplanmamış sorular kadar.

ömrüm ona feda olsun asilce bir veda olsun son şarkıyı çal kemancı gelmeyecek o yalancı

hiç beceremediğim olay

zordur, ben beceremem şahsen. ömrümün neredeyse her bölümünde bırakıp gitmek zorunda kaldım beni seven insanları. ama asla veda etmedim, edemedim. öylece gittim, bunun daha az acıtacağını düşündüm hep. veda ettiğim insanın, benim hakkımda güzel günleri düşünmesini istedim, adım geçtiğinde aklına gelen ilk sahnenin veda ettiğimiz an olmasını istemedim. bu yüzden sadece gittim, ama gitmek en çok gidene koyuyormuş bunu da anladım. hem ne demiş murat yılmaz yıldırım; vedalar doğru değil, sevgiler yalan değil.. işte tam olarak bu.

yapamadığımı fark ettiğim şey. birilerine veda etmeyi hiç beceremiyorum. çok uzak yerlere gitsem bile yarın tekrar görüşecekmişiz gibi ayrılmaya çalışıyorum insanlardan. bazı insanları görüyorum yakınları otobüse bindiriyor mesela otobüs otogardan çıkana kadar birbirlerine bakıyorlar, el sallıyorlar. bile isteye kendine acı çektirmek gibi geliyor bunlar. tüm bunları yapmayarak kendimce veda etmemiş hissi yaratmaya çalışıyorum ama mideme saplanan ağrı? sormayın çok fena.

bir türlü yapmayı başaramadığım şey bağlanıp kalıyorum sevdiğim insana, onlar nasıl veda ediyor anlamıyorum o kadar şey yaşıyoruz birlikte insan bu kadar çabuk nasıl herşeyi siler atar anlayamıyorum ben kendime veda ettim ona veda edemiyorum insanlar bunu nasıl başarıyor anlam veremiyorum

bıktım şundan anasını avradını sikeyim ya bıktım. her veda biraz daha tüketiyor beni. mecburi vedalar, elinden bişeyin gelmediği vedalar cidden yoruyor. ileride tekrarlayacağını düşündüğün için de yeni insan tanımak istemiyosun.

vedalar acıtsa da öldürmez ..

zordur vedalar, gidiyorsan eğer yüreğinin bir parçasını bırakıp gidersin, giden değil de senden birisi gidiyorsa o zaman yüreğin tamamen onunla gider yaşayamam ben dersin. ama yaşarsın hayat seni ona da alıştırır.