iki dedemi de hiç görmedim. annemin babası olan dedemi anlatır herkes. anlatır anlatır durur. çok başka bir ahlakı, çok başka bir duruşu varmış kendisinin. dayımın kaleminden şöyle tanımıştım kendisini;
"köy zaten küçük yer, dünyamız da küçüktü haliyle. dolayısıyla babam çokça tanınırdı o dünyada. harçlığımı evde vermezdi. okula gelirdi beni görmek için. okulun girişinde beklerdi. beni gördüğü zaman hafif bir tebessüm belirirdi yüzünde. ben sevinçle yanına giderken öğretmenlerim görürdü babamı "ali abi hoşgeldin" diye babamın yanına gelirlerdi ve hürmet ederlerdi. öğretmenlerimi gördüğü zaman bana ettiği tebessümün yerini ciddiyet kaplardı. konuşma bile konuşmazdı. simit paramı verip okulu işaret ederdi. büyüyünce anladım, kendisinden yüz bulup öğretmenlerime şımarmamam için yapıyormuş bunu. ağzını bile açmadan bana büyüklerime hürmet etmeyi öğreten adam, nur içinde yat."