şimdi öncelikle bunu nereye yazayım diye çok düşündüm.aklıma bu geldi eğer yanlış açtıysam affola.
eskiden yani 6-7 ay önce belkide daha eskiden,insanları oturduğum yerden izler ruh hallerini filan düşünürdüm.ne yaptıklarına,yaptıkları saçmalıkları filan izleyip değişik düşüncelere dalardım.kendimce hep "acaba ne dertleri var,nasıl bukadar salak olmayı başarıyorlar,bu samimiyetsizlikler onları kusturmuyormu" derdim hep içimden.aslında yalnızlıktan yada içime kapanıklıktandı.gözlem yeteneğimin iyi olduğundan değilde ne bilim zevk alıyordum onları o şekilde izlemekten.
şimdi ise kendi köşeme çekilip insanları gözlemleyemiyorum yada yapmıyorum bilmiyorum.gözlemlenen kendimmişim gibi şuaralar.belkide o "nasıl bukadar salak olmayı başarıyor" diye düşündüğüm kişi artık ben oldum.o samimiyetsiz bulduğum insanlar gibimi olmuştum gerçekten değişmişmiydim?belkide her güzel şey gibi kötüye doğru bi değişim içindeyim.