bilmiyorum belki de yapımızı güç üzerine kurmamıza bağlı. ama ne zaman gerçekten gözlerim dolsa telefon rehberini kullanamıyorum. ya da hep yalnızım tuvalete gidesim geliyor. ya da odama kapanasım. keşke diyorum bazen gerçekten uçabilsem gökyüzünde bir yerde saklasam kendimi. bulutların arasından düşen gözyaşlarımı insanlar sadece yağmur habercisi olarak algılasalar. ya da bir ağacın dibine düşse. bi işe yarardı. bir omuzun yokluğu bu kadar boşluk içimde. bir insanın gerçek yüzünü iki şekilde gördüğümüzü düşünürüm. birisi bir bebekle başbaşa kalınca diğeri ağladığında. erkek olmak bu yüzden zordur çünkü herkesten saklayacağın birde gözyaşı vardır.