yapamadığım bir şey. küçükken bu kadar acıtmıyordu canımı, mezarlığın başına gider duaa mı eder dönerdim. kardeşimi ben dünyaya gelmeden önce kaybetmişim, varlığını bile bilmediğim bir insanın eksikliğini hissetmeye başladım. bu arefe yine aynı şey oldu, köye gidip ruhuna okumak, biraz dertleşmek istedim onunla aklıma geldi yine mezarının yerini bilmediğimiz. babam ve annem hastanede yatarken aile büyükleri defnetmiş meleğimizi. hiç biri hatırlamıyor yerini ve bu durum yutkunamama sebep oluyor. ölmüşlerinizin kabrinin nerede olduğunu biliyorsanız her fırsatta çıkın çıkın gidin.
pişmanlık duygusunun minnet duygusundan daha fazla olduğu şu dönemlerde dilerim insanlar sevdiklerini kaybetmeden önce de ziyarette bulunurlar sevdiklerini.