uzun bir süre düşündüm nefreti, insanlar nefret etmemi gerektirecek şeyler yaptıktan sonra özellikle. çok kazık yedim çünkü, nefret edecek bir yığın insan vardı. içim içimi yedi, gördüğümde delirdim. sonra bir gün çok kin tutamadığımı fark ettim ve o zaman faydasını anladım. nefret etmek insanın kendi içine verdiği zarardan başka bir şey değil. bana o kadar kötülüğü dokunmuş insanı gördüğümde sinirden titremem, dişlerimi sıkmam ona zarar vermiyor, hissetmiyor hatta, benden hoşlanmıyorsa hoşuna bile gidiyor. bu yüzden artık elimden geldiğince tercihim kötü insandan nefret etmek yerine o insanı unutmak, yokmuş gibi, olmamış gibi, hiç gibi. bana verdiği zarar yettiği ve kendimi biraz daha onun yüzünden germemem gerektiği için. en güzeli.