kimine göre korkaklık, hayattan ve sorumluluklardan kaçış yolu. kimine göreyse cesaret işi. ben her zaman hayatımın en zor günlerinde bile bir şeylerin ucundan tuttundum yaşama, hayata devam ettim. ama bazı şeyler gerçekten çok ağır gelmeye başladı. bilmiyorum size oldu mu hiç, günlerce uykusuz kalıp düşünmek, bir çıkış yolu bulmaya çalışmak. şu son zamanlarımda sıkça oluyor, ama yok. elde var sıfır. bu yaşınıza gelip de yanınızda destek çıkan kimsenin olmamasıda ayrı bir psikoloji tabii. ama ben yanımdakileri bile kendim uzaklaştırdım pek de zor olmadı. hani hiç affedilmeyecek bir şey gibi duruyor ya, gün geçtikçe özlem arttıkça bu da affediliyor kendimden biliyorum. "hayat uzun ne göstereceği belli olmaz." "güneşli güzel günler göreceğiz." laflarınıda bir köşeye bırakalım, ben hiç o güzel günleri gören birini görmedim, güzel günleride görmedim.