haftada en az iki kez huzurevine gidiyorum. 35 kilometre uzakta ve bu benim umrumda değil.
(bkz: gidip iki sayfa kitap okuyup sohbet edince kimse sizi ayıplamaz) oradakilerin çocuklarının okuyup adam olamaması bi tokat gibi yüzüme çarpar her defasında. konuşurlarken hep yüzlerindeki çizgileri incelerim, acılar hep oraya gömülüp kalırlar. gözleri belki de hiç unutamayacağım parıl parıl parlaması aklımdan çıkmaz. huzurevinden her çıkışımda derin bi nefes çekip deniz kenarına giderim. bu ülkede hâlâ güzel şeyler oluyor