insanın kendini iyi bir insan gibi hissettiği zamanlar

yoldan geçerken uyuyan yada yemek yiyen bir hayvan görünce rahatsız etmemek için çaba sarfetmem şu hayatta kendimi iyi bi insanmışım gibi hissettiren tek sürekli davranışım olabilir

kendim için aldıgım çikolatayı bana bakan bi çocuga vermek

hayatı mutsuzluklarla geçmiş sevgilimin yolda yürürken koluma sarıldığı an galiba. öyle içten bi sarılma ki sanırsın geçmişi artık yok. o an ve sonrası var.

artan yemeği çöpe dökmeyip hayvanlara verdiğim an. bunu alışkanlık haline getirip bu hissin doruklarına çıktım.

otobüste küçük bir çocuğa gülümsediğimde onun da bana güldüğü an

öyle bir zaman yok.

anama ev islerinde yardım ederken baya iyi bi insanmisim gibi geliyor

sokakta ki küçük yaştaki çeteler hani masum çocuklara sataşırlar onlardan haraç alırlar ya hah işte yolda giderken öyle çocuklar hep denk geliyor bana.bende olaya hemen dahil olup masum çocuğu onların yanından çekip götürdüğümde baya bi içim huzurla doluyor aq

iyilik yapılan her an.

bizim mahallede bi yaşlı dedemiz var yeni taşındık gerçi adını falan bilmiyorum böyle yolda ne zaman karşılaşsak gülümsüyor selam veriyor kısa bi sohbet ediyoruz hal hatır falan öyle ama o an öyle bi huzurla doluyorum ki tüm yolu sırıtarak yürüdüğümü bilirim ben o tontiş dede sayesinde.onunla ne zaman selamlaşsak dunyanin en iyi insanı benmişim gibi hissediyorum

haftada en az iki kez huzurevine gidiyorum. 35 kilometre uzakta ve bu benim umrumda değil. (bkz: gidip iki sayfa kitap okuyup sohbet edince kimse sizi ayıplamaz) oradakilerin çocuklarının okuyup adam olamaması bi tokat gibi yüzüme çarpar her defasında. konuşurlarken hep yüzlerindeki çizgileri incelerim, acılar hep oraya gömülüp kalırlar. gözleri belki de hiç unutamayacağım parıl parıl parlaması aklımdan çıkmaz. huzurevinden her çıkışımda derin bi nefes çekip deniz kenarına giderim. bu ülkede hâlâ güzel şeyler oluyor

yolun kenarinda parası olmadıgı icin 25 kurusluk cips yiyen cocuğu görünce kendimi hatırladım sonra tuttum kolundan bakkala girip istediğini alabilirsin dediğim an.

birilerini gülümsettiğimde.

sekiz yaşında ki bir çocuğun umutsuzca bakıp beni kimse sevmediki baksana annem bile dediğinde -yeterince iğrenç bi aile çocuğun ki - onu herkesin sevdiğine inandırmak. o çocuğun sevgisizligini biraz azaltmış olabilmem..

ülkemizde bulunan mülteci kamplarından birinde çevre mühendisliği yapıyorum. dün kampı gezerken simit dağıttım küçük çocuklara. simidi aldıklarında yüzlerinde beliren gülümseme konunun başlığına cevaptır.

iki gün önce arkadaşımla yolda yürürken, gece 23.30da 10 yaşlarında, başlığında çiçekten taç gibi çiçekler dizilmiş mavi başörtüsüyle koşarak bize gelen suriyeli bir kızla tanışma fırsatımız oldu. cebimizde bir lira paramız yok, sokaklarda berduş gibi gezdiğimize ilk kez üzüldük. "sen ne güzel bi kızsın" dedim ellerime aldım yüzünü, iki yanağından öptüm. ertesi gün, dün karşılaştığımız yerin biraz yukarısında bir önceki gün yanımda olan arkadaşımla bir arkadaşım daha pantomim gösterisi yapıyorlardı. o kızla karşılaştım yine, gülümsedi hemen yanıma geldi oturdu. tanıdın mı onu dedim, "tanıdım, saçlar" dedi güldü. ne yapıyorlar biliyor musun dedim, anlamadı. şansımıza yaşlı bi amca arapçaya çevirdi ne olduğunu anlattı. suriyenin küçük bir köyünden gelmiş annesi annesiyle. baba yok. biz amcayla sohbete dalınca ortadan kayboldu baktım izliyor sohbete devam ettim. beş dk sonra tekrar baktığımda şapkaya para atıyordu. gözlerim doldu, yanıma çağırıp sarıldım koklaya koklaya öptüm. çok beğenmiş, ondan para atmış kara kuzum. bir çocuğa tiyatroyu tanımasında vesile oldum. pantomimin ne olduğunu gösterdim. bir daha böyle bir iyilik yapma fırsatım olur mu bilmem.

iyi olmayın arkadaşlar iyi olanı sikiyorlar. (bkz: iyiler her zaman kaybeder çünkü adaletli savaşırlar)

Karşımdaki insan kim olursa olsun. konu ne olursa olsun. onu tam anlamıyla dinleyip ona kendini değerli, önemli, dinlemeye ve anlaşılmaya değer hissettiğini hissettirdiğim zamanlar.

Bi ortamda herkes bişey anlatır sonra birisi bişey anlatırken onu dinlemezler ya ha onu dinliyorum

Aşure zamanı komşulara aşure dağıttığımda sebepsizce böyle hissediyorum

normalde her zaman kendimi kötü bir insan olarak görürüm ama öyle bir zaman geliyor ki insanların yaptığı kötülükleri görünce "acaba ben iyi bir insan mıyım" diye soruyorum kendime