liseye yeni başlamışız. kısa boylu, esmer bi kız var sınıfta. gülünce küçülen gözleri, düz saçları, var. bakınca bi daha bakasım geliyor. ama çirkinim ya özgüven de yok rabi konuşamıyorum. sıra arkadaşım onun yanında oturan kızla sevgili olunca sohbet etmeye başladık ama grup sohbeti haliyle ne diyeceksin ki. ama konuşmak güzeldi ya ötesini de istemedim. sonra sıramı değiştirdim onun arkasına oturdum. sohbetimiz iyice ilerledi. yeni sıra arkadaşım yine onun sıra arkadaşıyla sevgili oldu. artık daha samimiyiz ben nasıl mutluyum. 4 kişi takılıyoruz. o hariç ( ya da ben öyle sanıyordum) grubumuzun diğer elemanları hislerimden haberdar. daha da samimiyiz gün be gün. öyle ki benim gibi okulu hep 19,5 gün devamsızlıkla bitiren adam 0,5 gün devamsızlık yapmış koca dönem. babam erkenden bırakırdı okula camın önüne dikilir gelişini beklerdim. arkasında oturduğum için sürekli onu izler mutlu olurdum. sıra arkadaşım konuş artık diye baskı yapmaya başladı ama bilmiyo ki özgüven yok. mutluyum da halimden. ne olduysa sıra arkadaşım pat diye gitti başka yere oturdu. o anda herşey bozulmaya başladı. zaten her şey galiba o zaman bozulmaya başladı. hep sevdik hiç sevilmedik.
ilkokuldan bir arkadaşım da bizim lisedeydi. 'o kız sana niye baksın ki ' dedi. sevilmemek tamam da o çok koydu. bi de o çocuk aşık olduğum kızla sevgili oldu. hayat hep mi biz vurdu amk