allah'ın (baş harfini ben büyük yazdım, günah madridliye) bence bize armadağan ettiği en muhteşem yeti ama bazen o kadar ağır geliyor ki. hayatım mükemmel, bir o kadarda bok gibi.
çevremde inanılmaz çok insan var ama hep yalnız hissediyorum neden ? hep onları teste sokuyorum, neredeyse her gece insanların hareketlerini kafamda yeniden değerlendiriyorum. hatta bilgisayarda klasör içinde 47 kişisinin ismi var ve bunların içerisinde bana yaptığı iyi kötü anıları tutuyorum. watsapda son 4 yıldır olan bütün mesajlar duruyor. insanlara boş ümitler veriyorum, neden ? ben ne oldu da böyle oldum ?
ben kimim ? bu ve benzeri sorular beynimi kemiriyor. görünüş olarak beğendiğim kıza direk yürüyorum hatta uçuyorum ama sevgili olamıyorum neden ? babama bile güvenemiyorum. öyle çok kazık yemişliğim falanda yok. bir öğrenci için bence çok güzel para olan iki bin lira geçiyor elime ama cebimde paranın durduğu görülmez. hep artıya çıkma dertleri. şu entiride bile ne yazacağımı hatırlamıyorum. isim hafızam sıfır ? bi insan kendi adını nasıl unutur ? bunun mantıklı bir açıklaması olamaz abi. neyse ya en iyisi bu yazıyı burda bitiriyim. küfür etme bana ne yazdın ki sen şimdi buraya deme.